SİYAH İLE BEYAZ

Bölüm 5: Beklenmedik supriz

Gözlerimi saat 7-e kurduğum alarm sesiyle açtım.Okuldan geldikten sonra üzerimi değiştirip şarkı dinleyerek uykuya dalmıştım.Yataktan kalktığımda başımın feci şekilde döndüğünü farkettim.Sanırım bu baş dönmesi açlıktandı.Çünkü yaklaşık 10 saattir hiç bir şey yememiştim.Yatağımı toplayıp bir şeyler atıştırmak için aşağı indim.Pek yemek yiyecek halde değildim ama yemesem de bu sefer açlıktan bayılacaktım.

Annem yoktu sanırım.Evde fazlasıyla sıkılıp koşarak o çok sevdiği işine gitmişti herhalde.Ne mutfakta ne de salonda değildi.
Odası da kilitli olduğuna göre kesin olarak evde yoktu.
Evde olmadığında ben odasına girmeyeyim diye kapısını kilitlerdi hep.Çocuklukta geceleri gök gürültüsünden korktuğum için annemle uyumak istediğimde bile odasına girmeme izin vermezdi.
Ben hiç annemle uyumadım.

Mutfağa girip bir kaç bir şey atıştırarak odama çıkıyordum ki, kapı çaldı.Gözlerim duvardaki saate kaymıştı.Saat 20:15 ti.Eğer annem işte olsaydı genelde daha geç saatte dönerdi.
Ayrıca kapıyı açması için kendi anahtarı vardı.Ee? Kapıyı çalan kimdi o zaman? Bu sorunun yatını almak için kapıyı açmamız lazım Narincim.
Kapıyı açtığımda karşımda gördüğüm şey beni fazlasıyla şaşırtmıştı.Önce açlıktan halüsinasyon gördüğümü sandım.Gözlerimi kırpıştırarak baktığımda hala ordaydı.

"Suprizz"dedi karşımda sevinçle kollarını açan kız.
"Yasemin?"
"Efendim, Narincim."dedi hala gülerken.

Yasemin benim İzmirdeki Zeliha teyzemin kızıydı.Yıl içerisinde bir iki defa görsem de son 5 yıldır hiç görmemiştim onu.Biz çocukluktan beri çok iyi anlaşıyorduk.Sonra onlar İzmire taşındıkları için kopmuştuk bir birimizden.Şimdi burdaydı, karşımda.

"Kızım ne duruyorsun, sarılsana"dedi sabırsızca.

Şaşkınlıktan ne yapacağımı bile bilmiyordum.

"Yasemin, senin ne işin var burada?"

"Aşk olsun ya.O nasıl soru ? Sevinmedin mi yoksa beni gördüğüne?"dedi dudaklarını bükerek.

"Olur mu öyle şey? Tabii ki sevindim.Sadece seni böyle birden karşımda görünce şaşırdım." dedim kollarımı ona sararken.

"O zaman sıkı dur sana çok şaşıracağın bir haberim daha var" diyerek heyecanla ellerimi tutdu.

Merakla Yasemini dinliyordum.

"Bundan sonra hep birlikteyiz."

"Nasıl yani? Hep birlikteyiz derken?" diye sordum anlamayarak.

"Buraya temelli geldik.Ayrıca kaydımı da yarın senin okuluna yaptıracağım.Artık ayrılmayacağız"

Yaseminin söyledikleri rüya gibi geliyordu.Hatta ben şu an hala uyuyor olabilirdim.

"Yasemin bunlar gerçekten yaşanıyor mu?"dedim şaşkınlıkla.

"İstersen hemen göstereyim" diye sinsice gülerken ne yapacağını anlamıştım.

"Ahh..."istemsizce ufak bi çığlık attım.

Yaseminin beni çimdiklemesiyle yaşananların gerçek olduğunu kabullendim nihayet ve uzun zamandır ilk defa az da olsa iyi hissediyordum galiba.
Çocukluk arkadaşımı tekrar kazanmıştım.Bu o kadar güzel bir şey ki.Sanırım artık eskisi kadar yalnız değildim.

"Ee...Peki Zeliha teyze nerde? O gelmedi mi?"

"Geldi, geldi.Zehra teyzeyle birlikte.
Gelirler şimdi.Arabada bir kaç bir şey kalmıştı da onları alacaklardı."

"Annemle mi?" diye sordum.

"Evet.Bizi Zehra teyzem karşıladı zaten.Sen bizim geleceğimizi bilmiyormuydun?"

Demek ki annem bu yüzden işe gitmemişti.

"Yok, bilmiyordum."

"Haa, teyzem supriz yapmak istemiş herhalde.Hem böyle daha güzel olmadı mı ya? Aniden supriz kutu gibi gelmek"

"İyi ki geldiniz, Yasemin" diyerek gülümsedim en içten şekilde.

Yaseminle bi kez daha sıkıca sarıldıktan sonra içeri geçtik.
Birlikte odama çıkarken annemle teyzem kapıdalardı.Yaklaşık 20 dakikadır Yaseminle sohbet ediyorduk.

"Ee? Narincim, neler yaptın bakalım görmeyeli?"dedi karşımda duran kitaplığı inceleyen Yasemin.

"Hiç"

"Ne demek hiç ya? 5 koca yıl hiç bir şey yapmadın mı?Neler değişti hayatında? Mesela benden sonra kimlerle arkadaş oldun? Ya da bir sevgilin oldu mu ?" dedi meraklı gözlerini bana dikerek.

"5 koca yıl çok büyük bi değişiklik olmadı.Senden sonra kimseyle öyle bir arkadaşlık kurmadım.Sen benim tek arkadaşımdın ve hala öylesin.Ayrıca hayır, hiç sevgilim olmadı."

"Tahmin ettiğim gibi.Kendini kapatmış, yalnız, kitaplara gömülerek takılan Narin.
Hiç değişmemişsin."

"Sen de hiç değişmemişsin, Yasemin hanım.Yine o gülen yüz, yine o parlayan gözler, yine eski neşe.Aynı Yasemin."

Birlikte güldüğümüz sırada konuşmamız annemin seslenişiyle yarım kalmıştı.

"Yasemin? Yemek hazır, teyzecim.
Gel hadi."

"Geliyoruz teyze."

Yaseminle yemek için aşağı indik.
Tam salona girecekken teyzemle yüz yüze geldik.

"Narinim, güzel kızım.Ne kadar da büyümüş, değişmişsin sen."

"Ama sen hiç değişmemişsin teyze.Hep olduğu gibi güzel ve gençsin hala."

Teyzemin iltifatlarından sonra utanarak söylediklerimin ardından teyzem sıkıca sarıldı bana.

Ama teyzemin bakışları bi garipti.Ne olduğunu bilmiyorum ama sanki beni gördüğü için fazlasıyla duygulanmıştı.Gözleri dolu doluydu.
Teyzem sert görünümlüydü ama çok iyi bir insandı.Hatta annemin bazı piskoolojik sorunları olduğu için bana 3 yaşıma kadar o bakmıştı.Ama hiç duygusal biri değildi.Şimdi sadece beni gördüğü için böyle duygulanması tuhaf geliyordu.

"Teyze? Neden duygulandın?"diye sordum meraklı sesimle.

"Yok, Narinim,ne duygulanması?
Ben seni son gördüğümde çocuktun daha.Şimdi büyümüş güzel bir genç kız olmuşsun.Seni böyle görünce karşımda bi garip oldum sadece"

"Şuna açık açık duygulandım demiyor da" Yasemin kıkırdayarak konuşmaya atladı.

"Hadi, hadi gevezelik etme.
Yemekler soğuyor.Masaya geçin." dedi teyzem Yasemine dönerek.

Zeliha teyzem aslında böyle sırtını dayayacağın sert bir kaya gibi görünse de kalbi o kadar narin, o kadar zarif ki, istese de saklayamıyordu.Yıllar önce Yasemin daha 2 yaşındayken kocasını kalp krizinden kaybetmişti.O zamanlar çoğu kişi acımıştı teyzemin haline.Çoğu insan tek başına güçsüz bi kadın gibi görmüşlerdi onu.Teyzemse hepsini görmezden gelerek dimdik durmuştu kendi ayakları üzerinde.O günden sonra ona acıyarak bakan her kesi susturmuştu dik duruşuyla.Sanki hala onlara inat ayaktaydı.
Teyzemin yaşadığı acılar onu böyle sert bi kaya gibi görünmeye mecbur bırakmıştı.Ne garip değil mi? Acılar bazılarını daha kırılgan kılıyorken, bazılarını da kaya gibi sertleşmeye mecbur bırakıyor.

Ama ben görüyordum gözlerinde....Yılların, acılarının, zor zamanlarının yorgunluğunu.Görüyordum...Artık ayakta durmaktan bile fazlasıyla yorulmuştu sanki.