Chapter 17

1.7K 32 4
                                    

Three Years Later...

The memories of everything that happened is still fresh in my mind. After witnessing the betrayal of my beloved husband, my world crumbled even more.

I fainted that day and started bleeding. Mabuti na lang, nakita ako ni Sean, ang kasosyo ng aking asawa sa negosyo. He was on his way to Mikel's office nang makita niya raw ako na nakahandusay sa sahig at duguan.

Nagising ako ng nasa ospital.

"Pasensya na, Mrs. Lavigne. Ginawa namin ang lahat ng aming makakaya, pero talagang mahina ang kapit ng baby," the doctor said before leaving.

Hindi ko maintindihan kung bakit nangyayari ito sa akin. Mabuti naman akong tao, kaya bakit nangyayari sa akin ito? May nagawa ba akong mali sa past life ko kaya ako ang pinaparusahan ngayon? I felt as if my life had lost its meaning upon hearing the news. Wala akong magawa kundi ang umiyak. The loss of my beloved child ay nagdulot sa akin ng pakiramdam na nawalan ng kahulugan ang aking buhay.

"Hindi iyon totoo, di ba, Mommy?" I asked my mother, who looked lifeless. My mother just shook her head. Nang malaman ng mga ito na nasa ospital ako, agad nila akong pinuntahan upang makita.

"Magpakatatag ka, anak. Magpalakas ka at malalampasan mo rin ang lahat ng ito," my mother said, crying.

Dahan-dahang hinaplos naman ni Daddy ang likod ni Mommy na labis na nagdadalamhati para sa akin. Maging ang aking Ama ay umiiyak na rin dahil sa akin. I had never seen my father cry before, at ngayon, umiiyak ito dahil sa akin. My mother held my hand tightly.

"Mommy, si Mikel po?" I asked my mother. My mother merely shook her head, ignoring my question.

I cried even harder when I realized my husband hadn't come to visit. Masakit isipin na ako lang ang nagdadalamhati para sa aming nawalang anak, habang ang aking asawa ay masaya kasama ang iba. Hinawakan ko ang aking malaking tiyan.

"Anak, bakit iniwan mo si Mommy, hindi mo na rin ba ako mahal kagaya ng daddy mo, kaya pati ikaw iniwan mo na rin ako? Paano na si Mommy?" I sobbed, as if my child could hear me.

Enough. I couldn't take it anymore. The pain in my heart was unbearable. Posible kaya, kahit minsan lang, na mawala ang sakit? I had made up my mind. I wanted to forget the pain.

"Mommy, gusto kong kalimutan. Gusto ko nang mawala ang sakit," I said mournfully.

NAGPASYA ako na umalis ng Pinas, kahit na masakit sa akin, kahit na hindi ko gusto, kahit na parang napilitan. I just wanted to escape the pain.

Umalis ako sa Pinas ng lihim, tanging ang aking mga magulang lamang ang nakakaalam sa aking pag-alis. It was painful for me to leave everything behind, but it would hurt even more to stay and face the painful memories I was trying to forget. Babalik ako kapag handa na akong harapin ang lahat. If I could ever come back.

"In the depths of my pain, I discovered an ocean of strength within."

CHANTY POV

"You're crying again, Love" Nabigla ako nang may nagsalita sa tabi ko.

I hadn't realized I was crying again. I couldn't help but remember the painful memories I had been trying to forget for three years, ngunit masakit pa rin sa akin. Buong akala ko ay makakalimutan ko na, ngunit nagkamali ako.

"Stop crying." I cried even more at those words, which always stopped me from crying. I quickly wiped the tears from my cheeks at humarap sa nagsalita...

The man who had been with me for three years, ang lalaking hindi umalis sa tabi ko noong mga panahon na hindi ko mahanap ang sarili. The man who made me feel valued. The man who was most special to me.

"Sean," I softly called his name.

He smiled at me, and I smiled back. He approached and kissed me on the cheek.

"Miss na kita, love." He was so sweet, even though we talked on the phone all the time.

"I missed you too, love," I replied, at pareho kaming natawa.

"Kamusta ka na? Miss na miss na kita," he said lovingly. He really missed me. Kahit ako rin ay namiss ko si Sean.

Sean took so long to return that I sometimes felt lonely because I had no one to talk to.

"Antagal mong bumalik. Baka kung ano-ano na ginawa mo sa Pilipinas. Naku, tatamaan ka sa'kin," I threatened, humalakhak si Sean.

He had gone back to the Philippines. Sean had many businesses there. Sinabihan ko na siyang manatili na lang doon para hindi na siya palaging pabalik-balik sa Paris, sayang lang sa pera, ngunit tumanggi si Sean dahil ayaw niyang iwan ako mag-isa sa Paris.

"Behave ako. Alam mo 'yan. Loyal ako sa 'yo." His thick eyebrows met. He was really handsome. I sighed deeply.

"Sige na nga, ikaw na ang loyal. I love you," I said lovingly and pinched his cheek.

"I love you too, love. 'Di ba sinabi ko na sa'yo, ayaw kong makitang malungkot ka o umiiyak?"

"Naaalala ko, love. Bumabalik na naman. I can't help but think about my child, kung masaya ba siya, kung malungkot? Miss na miss ko na siya." I couldn't help but cry at the thought. Especially when it come to my child. I couldn't help but get emotional. I was still saddened by what happened to my child.

Anak, kahit nasaan ka man ngayon, sobra kang namimiss ni Mommy. Mahal na mahal kita.

"Hush, love. I'm still here. We're still here. We won't leave you." Sean said and hugged me, patting my arm to soothe me. I cried even more.

Sa totoo lang, nakalimutan ko na, nakamove on na ako. I had forgotten the pain. I was happy and content with my life now, but why does I still feel like something is missing? Bakit parang nalulungkot pa rin ako? Dahil siguro namimiss ko lang talaga ang anak ko. Kung nabubuhay lang sana ito, siguro kasama namin ito ngayon.

"Thank you, love, dahil palagi kang nandyan, hindi mo ako iniwan."

"Syempre, mahal kita." Sean said tenderly and pinched my cheeks. Ang sakit.

"Gaano kamahal?" I asked him.

"Mahal na mahal." Pang-uuto naman nito sa akin.

"Sus, bolero!" Sabay kurot sa tagiliran ng lalaki. Sinungaling e.

"Aray, ang sakit mong mangurot. Ang haba ng kuko mo," reklamo ni Sean. Ayan, buti nga sa kaniya, echosero!

A Love Written In The Stars✓ Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon