A Love Written In The Stars✓

Chapter 27

I was keeping myself entertained. Narito ako ngayon sa aking mini tulip garden na regalo ni El. Napangiti ako. Napakaganda pa rin, mas lalo pa itong gumanda, parang araw-araw itong naa-alagaan. Hindi pinabayaan ni El.

"Mommy ko, may surprise sa-" I was startled by the call of my beautiful daughter, so I turned around and was surprised by what I saw.

Si Mikel na may hawak na tulip bouquet, at ang isang kamay ay nakatakip sa bibig ng aming anak na may hawak ng malaking chocolate na pa-heart shape. Natawa na lamang ako at nilingon si Mikel na dismayado ang mukha dahil hindi natuloy ang dapat ay sorpresa nila ng aming anak. "He came closer, kissed me on the forehead, and handed me the red tulip bouquet.

"Anak, Daddy told you it's a surprise, right? Bago tayo magsasalita kapag nasa likod na ni Mommy?" Mikel said sadly to our cute daughter. Nilingon ko naman ang anak kong hiyang-hiya. Kaya natatawa ako sa kanila.

"Daddy ko, I'm sorry po. May next time pa naman po, diba?" Pagpapalakas niya ng loob sa daddy niya at inaalo ang amang bigo. Pareho kaming natawa ni Mikel sa kakulitan ng anak namin. Saan pa ba magmamana ng kakulitan?

"Kamusta na pala sina Mom and Dad?" I asked Mikel, na inaayusan ng anak namin. Kanina ko pa sila pinapanood na dalawa.

"They're fine. Mom misses you a lot. Hanggang ngayon ay may tampo pa rin siya sa akin. Sometimes she doesn't even talk to me."

"Miss ko na sila," I said sadly.

"Do you want to go there? So they can see you and their beautiful granddaughter. Magugulat ang mga 'yon dahil nagkabalikan na tayo at may apo sila." Tinaasan ko siya ng kilay sa huling sinabi niya.

"Excuse me, FYI, okay na tayo pero hindi pa tayo nagkakabalikan. Assumero!"

"Really, huh?" he teased, smiling at me. O sige na, ikaw na gwapo.

"Oo, hindi pa nga kita sinasagot e," masungit na sabi ko. Kapal ng mukha nito, akala niya naman bibigay ako agad.

"Daddy ko, 'wag ka malikot," sermon ng anak sa kanya. I laughed again. Nakalimutan namin na inaayusan nga pala siya ng anak namin.

Si Cheska ay parang matanda na kung sermunan ang daddy niya. She had been putting makeup on her daddy for a while now. Hindi niya maayos-ayos dahil ang likot ng daddy niyang ayusan.

"Baby, look at Daddy's face, he's like Momo na." My daughter and I laughed. Mikel frowned and looked at me, na kanina pa tawa ng tawa sa itsura niya.

Lagpas-lagpas make-up pati na rin ang lipstick niya na pulang-pula ay hindi rin pantay. Ang makapal niyang kilay ay mas lalo pang kumapal.

"Can I see my face?" Mikel asked curiously, but my daughter and I just looked at each other, holding back our laughter. Now she was tying up his hair.

"No, Daddy. I'm not done yet," nakangiting sabi ni Cheska.

"Baby, please," pagmamakaawa niya sa anak. Nang hindi siya pinakinggan ng anak, lumingon siya sa akin.

"Wife, please?" Nagpout pa talaga, parang bata. Nag-iwas naman agad ako ng tingin, kunwari busy ako sa pagseselpon, pero ang totoo kanina pa ako natatawa.

Imagine Mikel Cristopher Lavigne, nagmamakaawa sa mag-ina niya. Knowing Mikel, a monster in business and one of the richest men in the world, pero kapag sa akin at sa anak, tiklop.

"Okay na, Daddy ko. Pwede mo na po tingnan, surprise!" She handed him the mirror, and we laughed at Mikel's reaction. ang panget raw ng ayos niya, para siyang multo.

We're on our way to visit Mom and Dad now, Mikel's parents. I'm nervous because it's been a long time since I last visited them. Higit sa lahat, hindi pa nila alam na may anak na kami ni Mikel, si Cheska, ang magandang apo nila.

Everyone thought our child was gone. Kahit ako rin naman noon, akala ko wala na ang aking anak, ngunit nagkamali ako dahil kambal pala sila. Nakakalungkot lang isipin na hindi man lang nabuhay ang kambal ni Cheska.

I suddenly felt sad remembering that. Thankfully, we have this angel that God gifted us, who never left us. Kahit nasa panganib ang kaniyang buhay ay kumapit at lumaban siya. Hindi siya bumitaw. Alam kong oras na para ipakilala siya sa mga magulang ni Mikel.

Habang nasa biyahe kami, tahimik lang si Cheska na nakaupo sa likod ng kotse. Hindi na raw siya baby dahil big girl na siya, kahit gustuhin ko man na dito siya sa kandungan ko ay hindi ito pumayag. Tinitingnan ko siya mula sa rearview mirror at hindi ko maiwasang ngumiti. Napakaganda ng anak namin. Mana siya sa kanyang ama - matangos ang ilong, may matamis na ngiti, at kulay-abong mga mata na puno ng kuryusidad.

Si Mikel naman ay nakatutok sa pagmamaneho, ngunit paminsan-minsan ay magtatanong siya kung okay lang ako.

"Are you okay, baby?" he asked, holding my hand.

"Oo, medyo kinakabahan lang," I replied.

"Don't worry. I know they miss you a lot. I know, they'll be happy to see Cheska," he said, squeezing my hand.

Nang makarating kami sa bahay nila Mikel, bumungad agad sa amin ang kanilang malawak na hardin at malaking bahay. Bumaba ako ng kotse at inalalayan si Cheska. I took a deep breath and looked at Mikel, who gave me an encouraging smile.

"Come on, let's go," he said.

We entered the house and were welcomed by Mikel's parents, Mr. and Mrs. Lavigne. Agad akong niyakap ni Mommy. "Mayumi! Ang tagal mong nawala! Kamusta ka na?" she asked.

"Mom, Dad, we have someone we'd like to introduce to you," Mikel said, holding Cheska's hand. "This is our daughter, Francheska Elyzia Lavigne."

Nanlaki ang mata ni Mommy habang tinitingnan si Cheska. Si Daddy naman ay ngumiti ng malapad.

"Ang ganda-ganda naman ng apo namin!" sabi ni Daddy at malawak na ngumiti.

Lumapit si Cheska at yumakap sa kanya. "Hello po, Lolo, Lola!" bibong sabi ng aming magandang anak.

The house was filled with laughter and tears. Mommy couldn't stop crying while hugging Cheska. "Mayumi, Mikel, napakagandang regalo naman ito, anak. Salamat sa pagbabalik mo, Mayumi, at sa pagdala kay Cheska dito."

Watching the joyful scene filled my heart with happiness. My worries and fears were replaced by joy and peace. I knew a new chapter in our lives was starting - one that was happy, complete, and full of love.