My Dearest Swe (Completed)

အခန်း (၃ )

တစ်ခဏအကြာ သူမ​၏ ဖုန်းသို့ အမေရိကားမှ ဖခင်ဖြစ်သူထံမှ ဖုန်းဝင်လာတော့သည်။

"ဟယ်လို ဒယ်ဒီ..၊ဒယ်ဒီ ..ဟယ်လို ။ ဒယ်ဒီ.. "

ဖုန်းမှ အသံမကြားရသည့်အတွက် အဆောက်အအုံအပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာတော့​၏။

"ဟယ်လို ဒယ်ဒီ ..ကြားလား ။​ဒယ်ဒီရေ..."

"အေး သမီး ကြားလား"
အဆောက်အအုံအပြင်ဘက်ရောက်ခါမှ ကြားရတော့သည်။

"ကြားပြီ ဒယ်ဒီ"

"အဆင်ပြေလား ..နေရထိုင်ရတာ ။ လူကြီးတွေနဲ့ရော အဆင်ပြေရဲ့လား "

"နေရတာ အဆင်ပြေပါတယ် ဒယ်ဒီ ...ဒီလိုပါပဲ "
အယ်မလီ ဖုန်းရပ်ပြောနေသည့်နေရာမှာ ဆွေနုရည်ကားဘေးတွင်ဖြစ်နေတော့​၏။

"ဒယ်ဒီက စိတ်ပူနေတာ သမီး သဟဇာတ ဖြစ်ပါ့မလားလို့ဆိုပြီး"

"ဪ.. ဒယ်ဒီရယ် လီလီလည်း မငယ်တော့ပါဘူး" ဟုပြောရင်း ဘေးရှိ ဆွေနုရည်ကားအဖုံးအား ကိုင်နေတော့သည်။ ထို့နောက်သိပ်မကြာ ဖုန်းပြောပြီးနောက် ဆေးရုံအဆောက်အအုံထဲသို့ ပြန်အဝင် ကောင်တာနားအရောက် အယ်မလီ ခြေလှမ်းများရပ်တန့်ကုန်တော့​၏။

"ဟားဟားဟား..ဒီလိုနေကောင်းနေတာကိုမြင်ရတာနဲ့ပဲ ကျွန်မသိပ်ကိုဝမ်းသာရတာပါ" ဟုပြောနေသည့် ထိုအသံပိုင်ရှင်​၏ နောက်ကျောကို မြင်လိုက်ရတော့သည်။

လွန်ခဲ့သော (၈)နှစ်ခန့်
"တကယ်ကတော့ ငါမသွားချင်ဘူး ...ဒယ်ဒီမှာက သိတယ်မလား" ဟုပြောနေသူမှာ (၁၈)နှစ်အရွယ်ကောင်မလေး မှုန်ရွှေရည်။
"ဒါပေမဲ့ နင်အဲ့ကိုသွားလိုက်တာက ပိုပြီး ကောင်းမယ်ထင်တယ်.."ဟု ပြောနေချိန် စကားတောင်မဆုံးခင် ဖုန်းလိုင်းပူးသကဲ့သို့ ဖြစ်လာတော့သည်။
"တကယ့်ကို ဝမ်းသာစရာပေ့ါကလေးရယ်...ဟားဟားဟား လမင်းထိန်ထိန်သာသလေ့ " ဟု ရယ်သည့် ထိုအသံမှာမရှင်းမလင်းပေမဲ့ရယ်သံကိုတော့ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြားလိုက်ရသည့် အယ်မလီ။

"ဟဲ့ ...တွယ်တာ ၊ဟယ်လို ကြားလား တွယ်တာရေ"
" တီတီ...တီတီ.တီတီ"
ဖုန်းမှာ လုံးဝကို ကျသွားတော့သည်။

ထို့နေ့မှ ပြန်ကြားလိုက်ရသည့် မည်သူနှင့်မှ မတူနေသည့် ထိုရယ်သံ။