Soraya - on hold-

Hoofdstuk 8.

~8~

Heel voorzichtig klopt ze op de deur. Nu maar hopen dat ze de goede kamer heeft, maar deze gaf de knecht aan. Ze hoort wat gerommel en zet een stap naar achteren. Zal hij haar wel hebben gehoord, want de deur gaat niet open. Als ze nog een keer wil kloppen gaat de deur ineens open. Ze kijkt op in Lorenzo's donkere ogen. 'Hallo meneer. Hierbij uw jas' zegt ze en houdt haar arm op. 'Kom even binnen' zegt hij en doet een stap naar achteren.

'Nee sorry meneer. Ik moet terug naar Sarah. Ze is al te lang alleen'. Soraya kijkt langs Lorenzo heen en ziet zijn grote bed in de kamer staan. 'Sarah is niet in haar kamer' zegt Lorenzo. Soraya kijkt wat beter en ontdekt dat er Sarah op het bed ligt van Lorenzo. 'Wat doet ze hier?' vraagt ze verbaasd en loopt de kamer in. Als ze bij het bed komt merkt ze pas dat Lorenzo de deur achter haar dicht heeft gedaan.

'Knuffelen met haar leukste oom' krijgt ze als antwoord terug. Ze staat wat vertwijfelend naast het bed. Als ze Sarah wil pakken moet ze op de rand van het bed gaan zitten. Lorenzo staat naast haar en legt een hand op haar schouder. Een rilling gaat door haar lichaam. Gauw gaat ze op de rand zitten om zijn aanraking te vermijden.

Ze draait zich richting Sarah en pakt haar voorzichtig vast. Grote ogen kijken haar aan en een glimlach verschijnt op haar gezicht. Lorenzo zet een stap dichter naar haar toe. Hij staat nu echt dicht op haar en dat terwijl zij zit. Ze kijkt niet op en houdt haar pink voor het mondje van Sarah.

'Het is echt een poppetje'. Soraya kijkt omhoog. De donkere blik in Lorenzo's ogen lijkt ineens niet meer zo donker. Ziet ze nu echt een tederheid in zijn ogen? 'Dat is ze zeker' zegt ze zacht. Lorenzo komt naast haar zitten. Hij kijkt mee over haar schouder. 'Ooit wil ik ook wel zo'n kleine hebben, maar dan het liefst natuurlijk een jongen'

Soraya kijkt Lorenzo aan. 'Geen meisje?' vraagt ze verbaasd. 'Nou, daarna misschien nog wel. Ik wil sowieso een erfgenaam hebben' geeft hij als antwoord. 'Nou mij maakt het helemaal niet uit. Ik ben al blij als ik ooit iemand vindt en zwanger mag raken'

Het is eruit voordat ze het door heeft. Gauw richt ze haar blik weer op Sarah. Zoiets hoeft Lorenzo helemaal niet van haar te weten. 'Dat zal toch vast wel? Zo'n mooie jonge meid als jij'. 'Ja, dat is makkelijk gezegd. Ik werk niet voor niets' antwoord ze. 'Dan nog kan je trouwen hoor Soraya' antwoord Lorenzo en legt zijn hand op haar schouder neer. Zachtjes knijpt hij even erin.

Ze kijkt op naar hem. Gelijk haalt hij zijn hand van haar schouder af. 'Ik ga er maar niet van uit. Mijn moeder vertelde me dat je niet altijd van het goede uit moet gaan. Dan kan je alleen maar teleurgesteld worden. Hoeveel mensen trouwen nu met hun ware geliefde'

'Zo, wat een mooie woorden van zo'n jonge meid' lacht Lorenzo. 'Ik meen het serieus' zegt ze en legt haar zachtjes op het buikje van Sarah. Haar handjes grijpen gelijk ernaar. 'Dat geloof ik gelijk. Ik weet dat ik niet ga trouwen als iemand dat voor mij bepaald. Vader kan misschien nog wel moeilijk gaan doen, maar mijn moeder zou echt achter me staan'

'Nou mijn moeder had zo'n idee dus niet' antwoord ze zacht. 'Ze kon geen eens goed voor mij zorgen dus ben ik zelf maar gaan werken' antwoord ze. 'Geloof me Soraya. Met jou komt het ook goed in de liefde'

Verbaasd kijkt Soraya op. Een paar centimeter scheelt het maar aan ruimte wat er tussen hun gezichten zit. Ze schrikt ervan en gaat gelijk staan. Ze heeft ruimte nodig. Lorenzo blijft haar aankijken. 'Het is tijd om Sarah terug te brengen naar haar kamer' zegt ze gauw.

Haar stem lijkt te trillen. Hopelijk merkt hij het niet. Ze draait zich van hem weg als ze zijn blik ziet. Geluidloos blaast ze zachtjes haar adem uit. Proberend haar hart onder controle te krijgen. Ze knijpt haar handen stijf dicht. Dan draait ze zich weer om. Lorenzo zit nog steeds op dezelfde plek. Ze probeert zoveel mogelijk afstand tussen hen te houden als ze over het bed leunt.