Bu sabah havuzda gördüm onu. Islak saçlarından düşen her bir damla, içinde bir parça huzur taşıyordu sanki. O görüntüyle sanki damla damla yeniden ısınıyordu soğuyan kalbim. Anlayamadım, onun yakınlarında huzurun ne işi olabilirdi?
Şimdi eski günleri hatırlıyorum. Eskiden o damlalar bahçeme bahar getiriyor sanırdım. Oysa her geçen gün daha çok uzaklaştığımı hissettiğim o duygu bir süre sonra tamamen anlamını yitirdi.
Gece de gördüm onu. Nereye gitsem onunla karşılaşıyorum ve bu durum daha günlerce böyle devam edecek.
Ondan uzak durmam gerekirken hızla ona doğru çekiliyorum.
Bir yanım onu gördüğünde sevinç çığlıkları atmaya çalışırken diğer yanım sürekli susturuyor.
Zihin tapınağımın giriş kapısında bir koruyucu gibi durarak asla içeriye sokmadığım sevimsiz düşünceler ve duygular ısrarla kapıyı zorluyor.
Kapımın önünde yuvalanan bu duyguları derhal uzaklaştırmam gerektiğinin bilincindeyim. Bir bakışım bile onun için büyük bir umutken gerekirse o gözlerimi kendi ellerimle oymalı ama asla bakmamalıyım. Lâkin ne gözlerime ne ayaklarıma hakim olamıyorum bazen. Bütün irademi kaybetmiş gibiyim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3. Bölüm
{Veyl Vadisi}
Kumlara yazılmış sözcükler kadar kısacıktı ümidim.
Yusuf Hayaloğlu
Medya: Ayizi
Genç kız üzerindeki rahatsız kıyafetten kurtulduğu gibi balkona geçti. Aslı da elindeki bitki çaylarını masaya bırakınca "Bak, şuradaki oda," dedi havuz tarafına bakan bahçe katı odalarından birini parmağıyla işaret ederek.
"Kız! İndir o parmağını! Görecek şimdi rezil olacağız. Hem bana ne onun odasından."
Aslı, onun karşısındaki sandalyeye otururken "Peki, neden dans teklifini kabul ettin?" diye sordu kaşlarını imayla kaldırarak.
"Anlık bir şeydi, kalkıverdim işte. O kadar insanın içinde rezil olmasın diye."
Ali'nin ışığı hâlâ yanıyordu. Biliyordu genç kız, o bir gece kuşuydu. Onun odasının ışığı, gecenin asil karanlığında göz kırpıyordu sanki karanlık ruhuna umut ışığı gibi.
