Alfa | Kurt Adam

19. Bölüm: "Süt Anne"

19. Bölüm: "Süt Anne"

🌙

Birinden rica ederek aldığım telefon ile uzun zamandır benden haber alamayan ailemi aramış İstanbul'da olduğumu kısa süre içinde yanlarında olacağımı haber vermiştim.

Annemin endişeli sesi ve ağlayışı içime dokunmuştu. Babam daha soğuk kanlı olsa bile onunda uzun zamandır benden haber alamadığı için sesi oldukça endişeliydi. Tek fark babam annemin aksine bana kızgındı. Yinede bir şekilde ikisinide iyi olduğuma ikna etmiştim.

Aileme Altay ile ilgili hiçbir şey anlatmamıştım ve onlarla konuştuğum süre boyunca Altay sessiz kalmış beni izlemişti.

Önce Altay'ın süt annesinin evine gidecektik ardından Altay'ın sahibi olduğu eve gidip onu eve bırakacaktım. Kağıtta yazan adrese göre evi bizim evin bir kaç sokak aşağısındaydı. Bu beni mutlu etmişti.  Zira uzak olacağız düşüncesi beni mahvetmişti.

"Bunu sevmedim."

"Sadece bir kaç haftacık. Daha sonra buna gerek kalmayacak."

Aileme Altay'dan direkt bahsedemeyeceğim için bir süre zaman geçmesini bekleyecektik ve bu sürede az görüşecek, görüştüğümizde ise gizli görüşecektik. Onlara gerçeği anlatamayacağımız için ne demem gerektiğini bilmiyordum. Tabi Altay bu durumdan pek hoşlanmamıştı. Ona kalsa direkt el ele babam ile annemin karşısına geçecektik. Ama bu kesinlikle olmazdı. Bir süre zamanın geçmesini beklemek en iyisi olacaktı.

Arabayı süt annemin evinin önünde durdurduğumda beraber indik. Altay meraklı bakışlarla mahlleyi incelerken uzanıp elini tuttum.

"Buralar çok değişik. İnsanlar böyle yerlerin içinde üst üste nasıl yaşıyorlar?"

"Aslında çokta değişik değil. Üst üste mağraların olduğunu düşün."

Altay'ın yüzü buruştu. "Bunuda sevmedim."

Güldüm ve dalga geçercesine, "Sen buraya ait neyi sevdin acaba?" Diye sordum.

O an Altay gözlerimin içine baktı. Bakışları can alıcıydı. Duraksadım. "Seni sevdim."

Kalbimin ritimleri hızlanırken yavaşça yutkundum ve gözlerinde ki kuyunun içine düştüm. "Pekala. Umalımda ailen sana bir apartman dairesi bırakmamış olsun." Lafı çevirdiğimi anladığında gülümsedi.

El ele süt annemin kaldığı apartmana girdik. Kaldığı apartmanda asansör vardı. Hemen üst katta oturduğu için asansöre binmezdim ama Altay'a asansörü öğretmek için asansörle yukarı çıktık. İçeri girip katım düğmesine bastıktan sonra Altay'a baktım. Tetikte duruyordu.

"Şimdi bununla yukarı mı çıkacağız?"

"Evet."

"Kaç kişi çekiyorlar? Bizi taşıyacaklarına emin misin?"

Elimde olmadan güldüm. "İnsanlar bizi yukarı çekmiyor. Bu makina kendisi hareket ediyor."

"Bu..." Dedi sonra ne diyeceğini bilemiyormuş gibi sustu. O an asansörün kapıları açıldı. El ele asansörden çıkıp kapısının üzerinde iki yazan dairenin önünde durduk.

"Hazır mısın?" Diye sordum Altay'a bakarak. Sessiz kaldı ama başını sallayarak beni onayladı.

Derin bir nefes alıp verdim. Ardından zile basarak kapının açılmasını bekledik. Zile bastıktan bir süre sonra kapı açıldı ve süt annemle göz göze geldik.