အိမ္ျပန္မပို႔ခ်င္ဘူးဆိုတာကလည္း ႏြေဦးရဲ႕အေတြးသက္သက္သာျဖစ္တာေၾကာင့္ အမွန္တကယ္ေတာ့အျပင္မွာ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ညဘက္ေလာက္မွာ ေလျပည္ျပန္နိုးလာခဲ့သည္။ ကုတင္ေပၚမွာထိုင္လ်က္သာေနေနၿပီး တစ္ေနရာတည္းကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ(မ)ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ အိမ္လို႔ေခၚတာအေျပာသာရွိၿပီး ႏြေးေထြးမႈမရွိတဲ့အိမ္မွာ သူ(မ)ဘယ္လိုေနရမလဲ။ ထြက္ေျပးလိုက္ဖို႔စဥ္းစားေပမဲ့ သူ(မ)တတ္နိုင္တာဘာမွမရွိဘူး။
"ေဆာင္း နိုးေနၿပီလား။"
လက္ထဲတြင္ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုကိုင္လ်က္ တံခါးေပါက္အဝတြင္ရပ္ေနေသာငယ့္ကို သူ(မ)ၾကည့္မိသည္။ ဘာလို႔မ်ား အျခားသူေတြလို ရွင္သန္ဖို႔မျဖစ္နိုင္ရတာလဲ။
"နိုးေနရင္ထေတာ့ေလ။ ညဘက္ေတာင္ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနၿပီ။"
တံခါးနားကေန အခန္းစားပြဲစီကိုေရာက္တဲ့အထိ သူ(မ)ၾကည့္မိေနသည္။ စာအုပ္ေတြကို စားပြဲခုံေပၚထပ္ကာတင္လိုက္ၿပီး ကုတင္စြန္းမွာလာထိုင္ေသာငယ့္ေၾကာင့္ အၾကည့္ေတြကို႐ုတ္သိမ္းလိုက္သည္။
"ေဆာင္း ပင္ပန္းတယ္မလား။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလိုေျပာတာ အံ့ဩစရာေနာ္။ ျမင္ရက္သားနဲ႕ ဘာမွမလုပ္ေပးနိုင္တာ ႏြေဦးတကယ္ဝမ္းနည္းတာဘဲ။"
"မတတ္နိုင္တဲ့အေျခအေနေတြဆိုပါေတာ့ ငယ္။ ဒါေပမဲ့ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ၿပီ။"
ထိုင္ေနတဲ့ ႏြေဦးရဲ႕ပုခုံးစြန္းေလးကို သူ(မ)ငွားဖို႔လိုအပ္လာၿပီ။ မ်က္ဝန္းေတြကိုမွိတ္လ်က္သာ ငယ့္ပုခုံးေပၚကိုေမွးစက္လိုက္သည္။ ႏြေးေထြးလြန္းတဲ့ပုခုံးစြန္းေလးဟာ သူ(မ)ကိုလင္လႊတ္ဖို႔ မျဖစ္နိုင္ေအာင္ လုပ္ေနသည္။
ႏြေဦးဟာ ကုတင္စြန္းစီမွာ ကုတင္ေပၚတက္ထိုင္လိုက္ကာ ေလျပည့္အတြက္ အေကာင္းဆုံးႏြေးေထြးမႈကိုေပးရန္ျပဳလုပ္လိုက္သည္။ သူ(မ)လက္တစ္ဖက္က မရဲတရဲျဖင့္ ေလျပည့္ေက်ာျပင္ေလးကိုပြတ္သပ္ေပးေနသည္။
"ျဖစ္နိုင္ရင္ေလ ေဆာင္းကို အဲ့အိမ္ျပန္မပို႔ခ်င္ဘူး။ သိရဲ႕လား ေဆာင္း။"
မေက်နပ္သံအခ်ိဳ႕ပါေနတဲ့ငယ့္အသံေၾကာင့္ ေလျပည္အနည္းငယ္ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့နာက်င္ရသည္။ ဒါေပမဲ့လည္း အရာအားလုံးဟာ အမွန္တရားေတြပါဘဲ။ မေျပာင္းလဲတဲ့အမွန္တရားေတြေပါ့။
YOU ARE READING
Liberté
Teen Fictionလွတ်လပ်ချင်တဲ့ ငှက်ကလေးတစ်ကောင်ကို ဆွဲထားလို့ရမယ်ထင်လား ငယ်.........။ (ပြင်သစ်လို Liberté က အင်္ဂလိပ်လိုဆို Freedom ပါ) Photo from pinterest
