The Unwanted Wife

CHAPTER 11

The Unwanted Wife

CHAPTER 11

"A-ANONG...sinabi mo? P-Pakiulit nga?"

"Miss Smith.. I said..uh.." Hindi niya matapos ang pagsasalita. Kumakamot pa siya sa batok na tila natutuliro.

Mula sa pagkakahiga ay pilit kong ibinangon ang sarili ko. Nais sana niya akong tulungan ngunit tumanggi ako. Naupo ako habang hindi ko inaalis ang tingin sa kanya.

"Mr. Hemsworth, right?" Nagtataka naman siyang napatango-tango. "Nadinig kong naguusap kayo kanina ng doktor. Gising na ako kanina pa at di ko lang iminumulat ang mga mata ko. At wala akong narinig sa usapan niyo tungkol sa baby ko. Wala.. K-Kaya..please, s-sabihin mo na okay lang ang baby ko. Oo, mahina ang kapit niya pero alam ko.. nandito pa siya.." Sabi ko habang hinahaplos ang tiyan ko pero hindi ko na napipigilan ang mga mata kong umiyak. "N-Now, tell me, a-anong problema sa 'kin? B-Bakit ako ia-admit? Okay naman na ako, eh. Gusto ko na ngang umuwi. Malakas na ako." Pilit akong ngumiti nang salubungin ko ang mga tingin niya.

"Miss Smith.." Malumanay at malungkot niyang boses.. Kita ko sa mga mata niya ang lungkot. "I'm sorry.. But your baby was...l-lost."

Bigla akong humagalpak ng tawa habang tila gripo na sa pagagos ang luha ko. Hindi ko alam kung bakit pina-prank ako nitong lalaking ngayon ko lang naman nakita.

Nang tumigil ako sa kakatawa ay nakangisi pa rin akong nakipagtitigan sa kanya at sinusuri ang kabuuan niya. Kita ko naman ang awa sa mukha niya at tila maiiyak na.

"Mr. Hemsworth, alam kong nagbibiro ka lang, eh. Hindi kasi totoo 'yang sinasabi mo. Imposibleng mawala ang baby ko gayong nawalan lamang ako ng malay kanina. Nagbibiro ka lang di'ba?" Paniniguro ko.

Napabuntong-hininga siya ng malalim saka umiling. "I know, masakit tanggapin ang katotohanan, Miss Smith. Pero..wala na talaga ang baby sa tiyan mo. 'Yon ang sabi ng doktor sa akin kanina. Nakunan ka after ka mag-collapsed. And, I am very sorry for your loss."

Doon na nawala ang ngisi ko. Sandali pa akong natigilan habang nakatulala sa kanya. Maya-maya pa'y unti-unti na akong pinanghinaan, napapayuko at napapasubsob sa sarili kong mga palad. Doon na rin ako nagsimulang humagulhol. Walang kasing-lakas na hagulhol.

Walang kasing-sakit ang nararamdaman ko sa mga oras na iyon. Mas kakayanin ko pa sanang mawala si Jake kaysa sa magiging baby namin.. Kaso...pareho pa silang nawala. Alam kong hindi naman talaga naging akin si Jake kahit pa kasal kami. At alam ko ring hindi na niya ako pagaaksayahan pa ng panahon oras na malaman niyang wala na ang anak namin. Iyon din naman kasi ang nakikita kong dahilan kaya niya ako pinakikisamahan ulit. Sobra-sobra din ang sama ng loob ko dahil siya rin naman ang dahilan kaya nawala ang baby! Siya ang sinisisi ko kung bakit nawala ang magiging anak ko!