-OLUMSUZ ÖRNEK OLUŞTURABİLECEK DAVRANIŞLAR VE YETİŞKİN İÇERİK BARINDIRMAKTADIR!
...
''Mila...'' Diye fısıldadı Hector, genç kızı kendisine bastırdıktan hemen sonra. ''Cehennem sıcağında esen o soğuk rüzgârsın, Mila. Karnı gıdıklayan o güzel hissin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5.BÖLÜM| 'Çarpıcı Hisler'
🕯️
Göğsümü yumruklamaya başlayan yüreğim, nefesimi kesecek kadar hızlıydı. Panik bir anda yükselerek tüm bedenimi ele geçirdiğinde üzerime konan dehşet, kıpırdamamı engelliyordu. Sona yaklaştığımı düşünüyordum ve üzerimde pişmanlığın kırıntısı bile yokmuş gibiydi. Sanki yine olsa, yine Hector'a sığınırmışım gibi.
Ayağa fırladım ama etrafa bakamıyordum. Üzerinden kalktığım beden olduğu yerde taş kesilmişti ama şüphesiz benden daha sakin duruyordu. Kapının açıldığını duymamıştım, Hector'un da duyduğunu düşünmüyordum, üstelik içerisi çok sessizdi; mutlaka duymamız gerekirdi.
Hector da benim gibi ayağa kalktığında, gömleğinin düğmelerini iliklemekle meşguldü. Salonumuzun dışına doğru bir adım attığımda yine sesin sahibini göremedim.
''Ne oluyor dedim burada?''
Gülermişçesine çıkan ses içimi allak bullak etti. Annemin sesini takip ettim ve dış kapıyı açıp bahçeye süzüldüğümde bir elinde sepet, diğer elinde yavru bir kedi olduğunu gördüğüm annemin arkası bana dönüktü.
''Helen,'' diye fısıldadım ona doğru bir adım atarken. Üzerimin dağınık olup olmadığı şu anda umurumda değildi; kurduğu cümlenin bize yönelik olup olmadığı daha önemli bir husustu. Arkasını dönüp bana baktığında açık kahverengi eteği rüzgârda uçuştu. Yüzünde kocaman bir gülümseme vardı ama kalbim bir an olsun yavaşlamadan çarpmaya devam ediyordu. ''Anne? Ne yapıyorsun?''
Kabarık elbisesi ve gülümseyen yüzüyle yanıma gelip elindekini gösterdi. Avcu büyüklüğünde sarı renk tüyleri olan minik kedi yavrusu. ''Şuna bak, tatlım. Bizim Bayan Berlin yavrulamış!'' Kolunda sepet olan elini ağzına götürüp hoş bir kahkaha attı. Ardından parmağıyla bir yeri işaret ettiğinde beyaz renk tombul kedimizin, etrafını sarmış beş küçük yavruyla pineklediğini gördüm. Bu görüntü suratımı ne hâle sokmuştu fikrim yoktu fakat annem yüzüme bakıp kısıkça kıkırdadı.
''Vay canına,'' diye soludum ne tepki vereceğimi bilemeyerek. Sırtımı yük gibi bırakılan delici bakışları hissedebiliyordum, acaba Hector şu anda ne düşünüyordu? Ben, işe yaramaz Bayan Berlin'in annemi birkaç dakikalığına oyalamış olmasına şükrediyordum da...
Yavrulardan birine doğru eğilip onu kucakladığımda, sarı-gri tüylere sahip minik çirkefçe ciyakladı. Gözleri hâlâ kapalıydı, demek oluyordu ki doğalı çok bir zaman olmamıştı. Gerçi, Bayan Berlin o kadar şişmandı ki, hamile olduğunu yeni öğrenmiş olmamıza şaşırmıyordum bile.
