-OLUMSUZ ÖRNEK OLUŞTURABİLECEK DAVRANIŞLAR VE YETİŞKİN İÇERİK BARINDIRMAKTADIR!
...
''Mila...'' Diye fısıldadı Hector, genç kızı kendisine bastırdıktan hemen sonra. ''Cehennem sıcağında esen o soğuk rüzgârsın, Mila. Karnı gıdıklayan o güzel hissin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
17.BÖLÜM| 'BİR YENİ IŞIK'
🕯
2 HAFTA SONRA
Gözlerim, yaklaşık dört santimlik bir uzunluğa ulaşmış yeşil filizde gezindi. Tahmin ettiğim gerçeğin beni göz yaşlarına boğacağını zaten biliyordum, bilmediğim şey; karnımda bir kız çocuğu taşıyor oluşumdu. Üstelik, annemin bir erkek çocuğuna hamile olduğu dönemde.
Elimi dudaklarımın üzerine bastırıp ayağa kalkmaya çalıştım ama dönen başım buna engel oldu. Düşmemek adına yanımdaki duvara tutunduğumda, içeriden gelen kahkaha sesleri yanaklarımı sırılsıklam hâle getiren damlaların hızlanmasına sağladı.
Annem bana, karnımdaki çocuğun babasından olan bir erkek çocuğuna hamile olduğunu söylediğinde, gülümseyip onu tebrik etmek her şeyi açıkça anlatmaya kalkışmak kadar zordu. Neyse ki bunu başarmıştım, yani en azından ben öyle düşünüyordum ki onun da gözleri mutluluktan, bu kötü hâlimi görmemişti.
Hector'da bir sorun olmadığını da böylece anlamış olmuştuk. Ben de baklaların filizlenmesini beklemeden önce bile emin olmuştum hamile olduğuma.
Odamdan çıkıp banyoya girdim ve aynanın karşısına geçtim. Önce yüzümde, göz altlarımda ve kuruyup çatlamış dudaklarımda gezindi bakışlarım. Ardından biraz geriledim ve hâlâ belli olamayacak kadar ufak bebeği hissedebilmek için ellerimi yavaşça karnıma yerleştirdim.
Var olması bir hataydı, ona bakamazdım ki ben.
Durumu yalnızca ben ve Della biliyorken onu içimden çıkarmalıydım. Bu, onun için de en iyisi olacaktı; o da kendisine bakamayacak bir ailesi olsun istemezdi elbette, üstelik benim gibi bir anneye sahip olmaktan da kurtulurdu...
Banyodan çıkıp mutfağa girdim. İştahı fazlasıyla artan ve hiç mide bulantısı çekmeyen annemin tam tersiydim; yemek kokusu duyduğum an midem bulanıyor, içimde bir şey bırakmayana kadar kusmaya devam ediyordum.
''Canım, kendine ve bana birer fincan çay koyar mısın? Sana bir şey göstermek istiyorum.'' Anne, diye geçirdim içimden, cidden hiç mi görmüyorsun hâlimi? Sadece dediğini yaptım ve mutfağa geçerek ikimiz için çay hazırladım. İki fincandan birini kahverengi koltuğumuzda oturan anneme uzattım, ardından tam karşısına geçerek oturdum.
''Şunlara bak, Mila,'' dedi annem elindeki örgüyü bana gösterirken. Sarı renkte bebekpatikleri. ''Çok güzel olmadılar mı?''
