Monoton bir bir hikayemi istiyorsunuz? O zaman bu kitaptan hemen çıkın! Çünkü burası hayatı hem yalan hemde macera ile yaşayan Laçin'in evreni.
Hayattan ümidini kestiği an kitapları ve müziği bulan,
Acılarını içine gömen,
Yaralarını sarmayı kendi öğ...
Laçin Kapıya doğru tedirgin adımlar attım. Kafamdan türlü türlü senaryolar geçiyordu. Ya Elisa Adin yakalandıysa? Ya geçmişim öğrenildiyse? Ya beni tutuklarlarsa? Daha gerçek ailem ile bile konuşmadım ki ben. Hem tutuklanırsam kim İrmik ve Şeker'e bakıcaktı?
Kapıya yaklaştım ve yavaşça kapıyı araladım. Tabiki bahçe kapısından içeriye girememişlerdi. Bahçe kapısına yaklaştım ve kapıyı araladım. Karşımda polis memuru,gerçek annem ve babam olduğunu söyleyen insanlar ve arkalarında polisler vardı. Niye polisle gelmişlerdi ki? "Buyrun kime bakmıştınız?"diyerek içime kaçan sesimle konuşmaya başladım. "Laçin Çeviker siz misiniz?" "E-Evet benim"dedim boğazını temizleyerek. "Yasalara göre 18 yaşında küçük olduğunuz gerekçesiyle gerçek aileniz Faris ailesi ile kalmak zorundasınız."diyen memura şaşkınca baktım. İyi de ben zaten onlarla gitmeyi kabul edicektim.
Seni zorla yanlarına alıyorlar Laçin. Cidden mi? Bilmiyordum yaa Mia! Neyi biliyorsun ki zaten.
"Tamam bekleyin biraz çantamı hazırlayayım. Sizde içeri buyrun."dediğim şeyle bana şaşkınca bakan polis memuruna gülümsedim. Yakışıklı adamda ha. Kes lütfen kes şuan olmaz.
Bio anne ve babam, arkadan şaşkınca bana bakıyorlardı. Onlara dönüp imalı bir şekilde güldüm.
Sonra papatya oldun. Off. Acayip soğuk espri. Dondum o derece. Niye şimdi eşofman mısın? Tamam Mia kapat konuyu.
"Yok hanım efendi. Siz hızlı bir şekilde çantanızı alın gelin. Biz burda bekleriz."diyen polis memuru ile arkamı dönerek eve doğru koştum. Üstümü değiştirerek 'Gece gece kapıma polis geldi' kombini yaptım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Evet kombinimin adı bu mükemmel dimi? Tıpkı benim gibi. Ben mükemmel olmayacağımda kim olacak ayoll!
Siyah küçük valizimi çıkardım ve içine bir pjama takımı bir iç çamaşır takımı -söylerken niye utandım bilmiyorum- bir çift siyah patik, bir eşofman takımı ve hırka koydum. Tabi olmazsa olmazlarım iki kitap ve iki kokulu mum. Sorgulamayın. Siyah çantamı aldım ve içine kulaklığımı,tabletimi, tablet kalemimi, laptopumu ve şarj aletlerini koydum. Siyah montumu giydim. Kedi çantalarını alarak aşağı indim ve Şeker ve İrmik'i çantalarına koydum. Birkaç paket mamalarınından çantama koydum ve eşyaları alarak kapıya doğru ilerlemeye çalıştım. Evet çalıştım. Çünkü 8 tane kolum yok benim. Ahtapot değilim ben!
"Eehee... Şey birisi bana yardım edebilir mi?!" diyerek dışarıya bağırdım. Yanıma gelen bio baba ile küçük valizi ve çantamı ona verdim. "Zahmet olucak ama."diyerek dışarıya çıktım. İrmik ve Şeker'in çantalarıyla beraber yere koyarak kapıyı kitledim. Yerdeki saksının arkasındaki tuşa basarak ışıkları,televizyonu falan kapattım. Arkamı dönerek polislere , bio anne ve babaya baktım. "Hadi gidelim artık. Hava çok soğuk daha fazla duramam ben dışarda." "Laçin sen on beş dakika bile olmadan bu kadar eşyayı nasıl topladın?"diyen bio anne ile bakışlar ona döndü. "Şimdi şöyle bio anne hanım teyze. Ben küçükken çok dağınıktım yetim hane müdürü çok disiplinli biriydi. Bende on dakikada odamı toplamayı öyle öğrendim."dedim. Daha doğrusu böyle değildi tabi. Ama onlara gerçekleri söyleyecek kadar güvenmiyordum.
