HEV( ASKIDA)

HEV22

İçimde ki sesler kadar heyecanını kaybetmişsin...hatırla sevgili.

HEV22 - 22. Bölüm

Ki sen, bilirdin diye bilirdim fakat sen de bilmezmişsin ya elime sardığın şu kumaş, şu merhem biliyordum bir nebze iyileştirmezdi bir öpüşün yetecekken belki de. Kabul yaralar kabuk bağlardı hatta kapanırdı da derdin ki ellerin iyileşmiş, iyileşmezdi.

Ellerime sürdüğü merhemi işaret  parmağıyla yaydı üstüne gazlı bezi sardı. Düşündü ki iyileşir.
" Niye yaptın bunu külleri temizlemene ne gerek vardı? "

Hiç bir şey demeden sadece,
" Üşümüştüm..." Dedim gözlerine baktım. Başımda ki baskılayan ağrı beynimi bir ip gibi sıkıyordu sanki.

Bakışlarım ellerime kayarken kenara çıkarıp koyduğu kabanımı aldım ve koluma kapanan elle durdum. Bakışlarım direkt gözlerine kaydı o ise bir süre gözlerime baktı incelr gibi. " Ne oldu sana? "

Hiçi oynayıp başımı sola kaydırdım
" Ethem.. " Dedim önce gözlerine bakarken " Dosyayı okudun işte ne diye soruyorsun? "

" Bunun için mi bu kadar ağladın? Değer mi? " Dedi ben ise ona dönüp koluma ondan kopardım ve gözlerine baktım başımı salladım " Değmezmiş! Derken dosyayı aldım arkamı döndüm. " Onun için mi kalbin acıyor deyip durdun! "

Ne demek istediğini anlamasam da anlamakta istemedim. Ve ona dönmeden " Diyorum ya işte değmezmiş! " deyip yoluma devam ettim.Hızla avluya inerken merdivenlerden inen bedenim her basamakta daha da zirveye tırmandı.

Kanatlarını gere gere uçan bir kartaldan pek bir farkım yoktu ruhumla birebirdi sanki. Merivenlerde bir ayağım basamağa değmeden diğer ayağım atılıyordu sanki.

Avluya ulaşan adımlarım avlunun ortasında duraksadı ve bedenim arkaya döndü. Konağı üstün köru süzüp ardından Kozana takılan bakışlarımı çekip aldım ve konağın kapısına yöneldim.

Kapıyı açar açmaz anahatarları cebimi yoklayıp çıkardım.Hızla açtığım arabanın soluna ilerledim kapıyı açıp içine girdiğim gibi kapıyı kapatıp anahtarı yerine yerleştirdiğim gibi çalıştırdım o sırada konağın kapısı açıldı. Gözlerimiz buluşurken bakışlarımı ondan aldım arabayı hızla hareket ettirdim.

Gözümden akan bu son damla yaş elvedamdı herşeye. Canımı daha fazla kimsenin yakmasına izin vermeyecektim.Kimseye bir nebze olsun iyidir arkamdan vurmaz bana yalan söylemez riyakar değildir diye hev ermeyecektim. 

Bu içimde ki hev ki sadece beni yalancı dürüst olan hayataydı. Beni en sevenlerim demem gereken kim varsa  en yanlışça terketmişken yanımda kimin en doğru kimin en yalancı oluşunu sorgulamak kendime saygısızlık olurdu. Yaşamaksa bir nefes umutsa bir hev kadar farksızdı.

Konağa varırken kapıya gelmemle Etheme hızla bir mesaj attım, bir süre sonra kapıya çıkınca kapının sağ tarafına doğru ilerledi camı indirdim ona bakmadan " Bin! " Dedim.

" Berfin? Ne oluyor? "

" Hani arkadaşlar sormazdı? " Dedim ona dönerken. Kendi cümlesine ihanet etmek istememiş olacak ki arabaya binmişti.Ben ise kemerini bağlamasını söylerken kemerin bağlantı sesini duymamla onu sorularını es geçip arabayı hareket ettirdim biraz fazla hızlıydım.

İçimde ki karmaşanın sebebi bunca zaman nasıl bu bataklıktan haberimin olmayışıydı. Nasıl düşmüştü dışardan öyle  biri olmadığını düşünüyordum oysa ki bunca suç kaydı olan bir adam üniversiteye nasıl kabul alırdı.

Ethemin " Nereye ? " diye soruşu sanırım on'u geçmişti.  Hep farklı cümlelerin içinde fakat soru aynıydı.

Nereye gidiyorduk sorusuna arabanım ıssız bir tepede son bulmasıyla elimdeki dosyayı ona bakmazken uzattım aldığını hissedince elimi hızla kemerime atıp çıkarırken onun " Bu ne? " sorusuna ben ise " Oku! " dedim, arabadan  indim.