Deadly Love

Rozdział 12

Miłego Czytania

_____________________________________________

Wiele razy odkryto że życie potrafi zaskakiwać. Ale o czym się świadczyło? O świecie czy ludziach? O ludziach. Zawsze tłumaczono mi, że to nie świat jest zły, a ludzie którzy w nim żyją. Krew czasami nie potrafi mi normalnie przepływać w żyłach kiedy widzę czyny ludzi.

Po wczorajszym dniu nie pamiętam walki. Wyścig pamiętam i to że go wygrał też, ale walki nie. I sama myśl o tym nie wiem kompletnie nic doprowadza mnie do szału. Wiem, że mógł przegrać a ja nie będę jego, a jego przeciwnika.

Z transu wyrwał mnie dźwięk powiadomienia. Odrazu wziełam do ręki mój telefon.

Od: Nathalie

Mam dobrą i złą wiadomość. Która najpierw?

Do: Nathalie

Najpierw ta zła.

Od: Nathalie

Nathaniel, przeżył.

Do: Nathalie

Matko, nie strasz. To ta wiadomość należy do dobrych ale dobra. A ta dobra?

Od: Nathalie

Olivio Wilson, według prawa należysz do szanownego Nathaniela Archera Hendersona.

Do: Nathalie

Czyli wygrał?!

Od: Nathalie

Tak

On wygrał! W tym momencie to była najlepsza wiadomość dla mnie. Jeszcze trochę i bym zaczeła skakać z radości. Dobra wiem że jeszcze niedawno kazałam mu odejść i mówiłam że to koniec ale sami rozumiecie mnie. Świadomość tego że osoba na której wam zależy i coś czujecie do niej, wygrała dla ciebie wyścig i walkę o twoją nietykalność, sama sprawia ci radość. Jak ty byś się poczuła gdyby taka osoba wygrała dla ciebie takie rzeczy?

Myślę że tak samo jak ja. Bęziesz odczuwała radość, szczęście i bóg wie co jeszcze.

Jak na zawołanie drzwi do mojego pokoju zostały otworzone a w nich stanęła aż za bardzo znajoma osoba. Nathaniel Henderson.

Gdy uniosłam głowę spod książki, na której się kompletnie nie potrafiłam skupić, nasze spojrzenia się spotkały. Złapaliśmy kontakt wzrokowy który urwałam badając jego ciało. Miał czarne Jeansy z dziurami na kolanach, tego samego koloru bluzę bez kaptura, a rękawy podwinięte do łokci. Włosy, jak zwykle roztrzepane, a na prawej ręce zegarek.

Chłopak ruszył się i podszedł do mojego łóżka na którym usiadł. Ponownie nasze spojrzenia się spotkały. Jego oczy nie ukazywały żadnej emocji, tylko pustkę.

- Chcę usłyszeć, jedno słowo od ciebie na sam początek - powiedziałam.

Miałam szczerą nadzieję że się domyśli. Chodziło mi o walkę. Chciałam wiedzieć czy mogłam czuć się bezpiecznie, i nie martwić się że jego przeciwnik mnie porwię albo coś komuś zrobi.

- Wygrałem.

Jego zachrypnięty głos, przerwał panującą ciszę między nami. Bez zastanowienia, pochyliłam się i musnęłam jego wargi. Chciałam więcej ale nie byłam pewna czy on chcę. A nie chciałam aby się poczuł niekomfortowo.

Kiedy chciałam się odsunąć, jego dłonie znalazły się na moich policzkach a jego usta spotkały się z moimi. Oddałam pocałunek. Poczułam jak jego język wsuwa się między moje wargi chcąc odnaleść mój. Po chwili go znalazł. Nasze języki toczyły jakąś walkę. Oderwaliśmy się od siebie na chwilę. Wtedy patrzyliśmy sobie głeboko w oczy.