Co Wy byście wybrali?
Czysty biznes? Czy miłość?
To będzie trudne dla panny Chung.
Przez większość życia jest zdana wyłącznie na siebie. Okazuje się, że nawet najbliższa rodzina wpędza ją w kłopoty.
Czy sobie poradzi?
Czy znajdzie oparcie w swoim...
- [Y/N]...? Obudziłaś się? Tak się cieszę... - nie patrzałam na niego, schowałam lepiej twarz w dłoniach i cicho płakałam. Nie byłam w stanie tego opanować. - Wyjdź. - powiedziałam wściekła. - Nie zostawię Cie. - sprzeciwiał się - Nie chce Cie widzieć! - Wyjde, ale będę na korytarzu, gdybyś czegoś potrzebowała. - powiedział cicho i wyszedł. Rozpłakałam się jak małe dziecko. Dotarło do mnie, że własny ojciec najpierw mnie sprzedał, a potem chciał pozbawić życia i do tego wciągnął w to Yoongiegi. Znajdę na starego dowody, zniszczę go!
Okazało się, że z powodu uderzenia mnie, krwiak pękł. Operacja była udana i po 4 dniach w szpitalu mogłam wyjść. Min nie odstępował mnie na krok. Co z jednej strony było wkurwiające, a z drugiej zaczynało mi się to podobać. Zważywszy na to, że przypomniało mi się wszystko. - Naprawdę go zgłosiłaś? - zapytał gdy wsiadłam do samochodu. - Naprawdę. Mój ojciec nie może zostać bezkarny. - zapięłam pas. - Co zrobisz jeśli zabierze Ci firmę? - Yoongi chce dużo wiedzieć. Muszę być ostrożna w tym co mówię... - Jeszcze nie wiem. - trzeba wymyślić dobry plan. Gdy byliśmy w mieszkaniu, chłopak zachowywał się dość nerwowo. - Co się dzieje? - zapytałam w końcu - Chce Cię o coś zapytać, ale nie wiem jak. - wyznał - Najlepiej prosto z mostu. - usiadłam przy wyspie kuchennej - Co z naszym ślubem? - usiadł na przeciwko mnie. Nie patrzał mi w oczy, wiedział że On też zawinił. - Co mój Ojciec Ci da po ślubie? - Ymm... - Jeśli mam za Ciebie wyjść musisz być ze mną szczery. - napiłam się wody - Chce przepisać mi wszystko co ma... Łącznie z Twoją firmą. - powiedział cicho. - Jak to, moją firmę? - poczułam się jak totalna idiotka. Jak mogłam uwierzyć że ojciec odda mi moją własność?! - Chcesz to wszystko? - Nie wiem, teraz chce tylko żebyś wyzdrowiała... - Nie żartuj sobie ze mnie. - zaśmiałam się - Zróbmy tak. - zamyśliłam się na chwilę - Podpiszemy swoją własną umowę małżeńską. Ja za Ciebie wyjdę, a Ty w zamian oddasz mi moją firmę. Nic więcej, nic mniej. Żadnych uczuć, czysty biznes. - A jeśli się zakochasz? - uśmiechnął się lekko. Mimo wszystko serce waliło mi jak szalone. - Wolałabym umrzeć. - wstałam z miejsca. Wzięłam leki i z butelką wody zamknęłam się w swojej sypialni. Zaczęłam sporządzać umowę. Zapisałam tam wszystkie istotne punkty i warunki. Wydrukowałam w dwóch egzemplarzach i poszłam do Mina. - To umowa, przeczytaj. - podałam mu papier - Tak szybko? - zdziwił się. - Nie ma na co czekać, za 2 dni ślub. - usiadłam na kanapie. - Mam nadzieje, że zakaz sprowadzania kochanek do domu nie tyczy się tylko mnie. - spojrzał na mnie - Nie jestem taka bezczelna żeby sprowadzać ich do domu, w przeciwieństwie do.. - Rozumiem. - przerwał mi. - Jeśli Ci pasuje to podpisz i miejmy to z głowy. - masowałam delikatnie kark i barki. Wciąż odczuwałam ból po operacji. - Boli Cie? Może Cię pomasuje? - spytał zmartwiony - Twoja troska jest zbędna. - chłopak westchnął i podpisał umowę. - Masz na to wszystko siłę? Sporo przeszłaś w ostatnim czasie. - martwił się, naprawdę się martwił. Widziałam to w jego oczach. - To tylko podpisanie dokumentu... - Dobrze wiesz, że nie chodzi mi o papiery... Masz siłę żeby z Nim walczyć? Wiem, że On jest uparty i nic go nie powstrzyma... zdążyłaś zauważyć że nawet po trupach dojdzie do celu... A Ty jesteś sama, nie dopuszczasz nikogo do siebie. - co to wszystko ma znaczyć?! - Zawsze byłam sama Min. To nie tak, że odtrącałam każdego, to Wy wszyscy nigdy nie chcieliście być obok mnie, a co dopiero, ze mną! - zdenerwowałam się - Przyzwyczaiłam się do tego, nie ma potrzeby niczego na siłe zmieniać... Doskonale radze sobie sama. - zabrałam swoją umówe - A i pamiętaj że jestem jego córką, odziedziczyłam po nim wiele cech. - wyszłam, ręce mi się trzęsły, dostałam duszności i zawrotów głowy... Łyknęłam tabletki uspokajające i czekałam na ich działanie... Do ostatniego momentu pracowałam, 3 godziny przed ceremonią zaczęłam się szykować. Na szczęście wzięłam wszystko do biura. Rose pomogła mi z makijażem i fryzurą. Zapięła suknie i dokonała ostatnich poprawek. - Nie mogę uwierzyć że szykujesz się w gabinecie. - zaśmiała się cicho, zbliżyłyśmy się do siebie. - Taka już jestem. A to, to tylko formalność. - spojrzałam w swoje odbicie. - Idź też się przebierz. Reszta pewnie już jest na miejscu. - mimo sprzeciwów ojca zaprosiłam wszystkich pracowników. W końcu to moja uroczystość. Na miejscu byłam 10 minut przed czasem. - Jesteś w końcu... - mama odetchnęła z ulgą - Co Ty sobie wyobrażasz?! - ojciec podniósł głos - Uspokój się, goście mogą Cie usłyszeć. - mama starała się go opanować - Milcz kobieto! - warknął na nią - Przypominam, że to mój ślub, w każdej chwili mogę Cie stąd wyrzucić. - powiedziałam spokojnie. Ojciec poczerwieniał, ale nie skomentował. Muzyka zabrzmiała i po kilku głębokich oddechach wyszłam na sale. Min czekał na końcu wybiegu. Prawdę mówiąc wyglądał idealnie. Włosy miał zaczesane do tyłu, perfekcyjnie dobrany smoking, był lekko uśmiechnięty, a jego oczy były skierowane prosto w moje... Serce zabiło mi szybciej. Muszę mocno kontrolować moje uczucia, pamiętać za co się nienawidzimy. Nie mogę dać się zwieźć, tak jak przed wypadkiem... - Możesz pocałować pannę młodą. - usłyszałam nagle. Czyżbym przegapiła całą resztę? Przecież myślałam tylko o... O Yoongim... Patrzał mi prosto w oczy. Zbliżył się tak blisko, że mieszały się nasze oddechy. - W umowie nie ma nic o pocałunkach... - zauważył. - Wszystko jest na pokaz. - stwierdziłam i delikatnie położyłam dłoń na jego policzku, gdy miał już złączyć nasze usta w ostatniej chwili położyłam na jego wargach swój kciuk. Nie ma mowy że ulegnę, pocałunki mogą wywołać niepotrzebne zamieszanie... Impreza trwała w najlepsze, co chwile podchodzili goście i składali gratulacje. Miałam już kompletnie dość, jak długo jeszcze zdołam utrzymać ten sztuczny uśmiech. - Jest i ona...! - usłyszałam za sobą - ...Zakała mojej rodziny! Chociaż raz zrobiłaś jak należało! Chociaż raz! - ojciec był zalany w trupa. - Teściu, może teraz ze mną wypijesz? - mąż zgarnął mojego ojca w ramiona. - Ty... Ty jesteś najlepszym co mnie spotkało! Takie powinno być dziecko! Kłaniać się w pas przed swoimi rodzicami, a nie jak ta nędzna córka, która nie potrafi nawet umrzeć... - spojrzał na mnie groźnym wzrokiem. - Co powiedziałeś? ... _______________ Myślicie, że to wszystko sprawka prezesa?
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
