-ŞİMDİKİ ZAMAN-
"Hanım nerelere daldın yine?"
Eşi Orhan'ın elini omzuna koymasıyla, daldığı geçmiş zamandan şimdiki zamana döndü Zeynep.
"Dalmışım öylesine."
"Çocuklar aradı şimdi. Az yolları kalmış on dakikaya geliriz dediler."
"Oh maşallah gelsinler, gelsinler burnumda tütüyorlar bey."
Yirmi beş yıl önce cam kavanozun içinde getirdiği toprakları katarak elleriyle özene bezene dikip, bebeği gibi büyüttüğü kiraz ağacı her sene olduğu gibi bu senede en güzel meyvelerini vermiş, Zeynep'in yüzünü güldürmüştü. Yine kan kırmızısı sulu tatlı kirazlarını torunları için dalından itina ile koparıp elindeki hasır sepete teker teker koydu.Kirazları verdikleri sözü tutmuştu. Bu sefer onu üzmemiş kuruyup gitmemişlerdi. İki kardeşin soyağaçlarında yanyana gelemeyen bedenleri bu kiraz ağacının dalları ve ölü topraklarıyla yeniden hayat, can bulmuştu.
Zeynep, uzaktan torunlarının kuş misali cıvıldaşan seslerini duymasıyla yerinden heyecanla fırladı.
"Babaanne biz geldik."
"Aman da aman kimler gelmiş...Benim canlarım. "Kemal, Ali" hoşgeldiniz yavrularım..."
-SON-
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KİRAZ AĞACI 🍒
General Fiction"Tarihi Eminönü Camii'nin, büyüleyici minarelerinin avlusundaki güvercinlere minik elleriyle buğday veren çocukların masumluğu, namaz kılmak için şadırvan etrafında toplanan bastonlu amcaların aldığı abdestlerle birleşiyor, ruhunu arındırıyordu. İn...
