Mülakatın üzerinden yaklaşık bir hafta geçmesine rağmen hala aranmayan Zeynep'in sinirleri iyice gerilmişti. İşe alınıp alınmamasından ziyade bu muamma canını iyiden iyiye sıkmaya başlamıştı. Boşa kürek mi çekmişti yoksa. Kafasında deli sorular fare misali birbirini kovalarken mailine gelen bir cevap mektubu onu tekrar heyecanlandırmıştı.
Mailde; "Sayın Zeynep Özkan 21.07.2016 tarihli tasarım ve stil danışmanlığı pozisyonu için tarafımızca yapılan mülakatınız başarı ile sonuçlanmış olup, işe girişiniz ile ilgili gerekli evrakları ''30.07.2016'' tarihine kadar tarafımıza iletmeniz önemle rica olunur. İlgili liste ektedir. Arın Tekstil Anonim Şirketi." Maili okumasının ardından "İşte bu başardım", diyerek bağırmasıyla sevinçten havaya sıçraması bir oldu. Onca aksiliğe ve Kemal bey'e karşı yaptığı gafa inat diğer adayları elemesi Zeynep'in kendisiyle bir kez daha gurur duymasına yetmişti.
Midesi iyiden iyiye kazınıp mutluluk hormonu salgıladığından olsa gerek tatlı birşeyler yeme ihtiyacı hissetmiş buzdolabında fi tarihinden kalma bulduğu tobleronu onca sertliğine ve kayış gibi olmasına aldırış etmeden çikolatalı süt eşliğinde anında tüketmişti.Ardından eline telefonu aldığı gibi direk babasını aradı. Amacı kendini ispatlama yolunda geçtiği bu ilk adımda babasını hemen haberdar etme isteğiydi. Karşı taraftan her zamanki ifadesiz tok sesiyle telefon açılmıştı. Zeynep heyecanla ;
"Baba nasılsın?"
"İyiyim sen nasılsın?"
"İyiyim bende. Mükalatım olumlu sonuçlandı, haber vereyim dedim."
"Tebrik ederim. Umarım herşey gönlünce olur. Annen biraz bahsetmişti. O görüştüğün yer mi?"
"Evet."
"Bu akşam yemeğe gelde anlat detayları. Nedir ne değildir konuşalım."
"Olabilir."
"Yemekte devam ederiz o halde. Şimdi toplantıya girmek üzereyim. Tutma daha fazla beni.Akşama görüşürüz."
"Tamam görüşürüz."
Zeynep'in annesi ve babası sanki ailesi değillerde zorunluluktan muhatap olduğu kişilerdi. İlk başlarda ayrı eve çıkmasındaki neden okul gibi gözüksede aslında yıllar boyu yaşadığı samimiyetsizlik Zeynep'i günden güne ailesinden uzaklaştırmıştı. Hoş yanlarındayken de yakın sayılmazdı. Onlar sadece aynı havayı soluduğu aynı sofraya oturduğu ve aynı koltuklarda televizyon izlediği kişilerdi.Ortak payda evin kullanım alanları dışına taşmamıştı hiçbir zaman. Babasındaki katı ifade çocukken korkutmuş büyüdükçe alıştığı bir film karakterine dönmüştü. Onun tabiriyle babası diğer babalar gibi bir superman değil ne yazikki sadece robotik bir karakterdi. En azından annesi ile arasının iyi olması için çabalasada bir yerden sonra ondanda ümidi kesmişti. Diğer anne kızların ilişkisi çocukluğunda hayran olduğu ve özendiği bir durum olmuşken, büyüdükçe kıskançlık duymasına ve annesinden nefret etmesine kadar gitmişti. Bazen üvey evlat olduğu şüphesi içine düşer sevilmemesinin nedenini birşeylere bağlamak isterdi. Değiştiremeyeceği tek şeyin anne babası olduğu gerçeği onu hayata karşı sitem ettiren yegâne sebepti.
***
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KİRAZ AĞACI 🍒
Fiksi Umum"Tarihi Eminönü Camii'nin, büyüleyici minarelerinin avlusundaki güvercinlere minik elleriyle buğday veren çocukların masumluğu, namaz kılmak için şadırvan etrafında toplanan bastonlu amcaların aldığı abdestlerle birleşiyor, ruhunu arındırıyordu. İn...
