Hacker'in Laneti

Ölmek İstemiyorum

Sabah aşağıdan gelen seslerle gözlerimi araladım. Küçük bir kızın kahkahası evi çınlatıyordu. Hafifçe gülümseyerek yatağımdan kalktım. Tişörtümü çıkardığımda aynadan yansımamı gördüğümle olduğum yerde kalakalmıştım. Göğsümde yara izi oluşmuştu. Bu..imkansızdı. Parmaklarım yaranın üzerinde gezinirken gözlerimi sokunca kapatıp tekrar açtım. Derin bir yara değildi ama nasıl oluşmuştu? Kapımın tıklanması ile hızla tişörtü giydim.

Ata: Gelebilirsin

İçeri Deniz ve Ela girdiğinde gülümsedim. Deniz'in gözleri gözlerimle buluşmamıştı. Ela elimi tuttuğunda Deniz odadan çıkmıştı.

Ela: Hadi gel birlikte yemek yiyelim

Yere eğildim ve Ela'nın küçük ellerini tuttum.

Ata: Ablan bu sabah neden mutsuz?

Ela: Dün onu birisi üzmüş

Ata: Sana üzüldüğünü mü söyledi?

Ela: Hayır. Ablam üzgünken her zaman ağlar. Dün gece de ağlıyordu

Kafamı onaylar şekilde salladım ve küçük ellerini sıkıca tuttum. Birlikte merdivenlerden aşağı inip yemek sofrasına ulaştığımda gözlerim şaşkınlıkla masayı inceliyordu. Bir masaya anne elinin değmesi her şeyi bu kadar değiştirebilir miydi?

Deniz'in annesi: Masayı incelemeniz bittiyse masaya oturun, haydi

Ela'yı sandalyesine oturmasına yardım ettikten sonra gözlerim masaya yerleşen adamlarıma kaydı. Kaşlarım hafifçe çatılırken bir sesle kafamı çevirdim.

Deniz'in annesi: Kaşlarını çatma sakın. Adamlar aç mı kalsın?

Ata: Onlar zaten yemeklerini yiyorlar

Deniz'in annesi: Bizimle birlikte yesinler. Ne olacak?

Kafamı onaylar şekilde sallayıp mutfağa doğru ilerledim. Deniz'in çayları doldurduğunu gördüğümde kendimi tezgaha yasladım. Çayları tepsiye koyup gideceği sırada gözlerimin içine baktı.

Deniz: Çekilsene Ata.

Ata: Çekilmiyorum

Deniz: Çayları üstüne dökerim

Hafifçe gülümsedim

Ata: Yapamazsın

Deniz, tepsiyi tezgaha bırakıp kolumu tuttuğunda beni itmeye başladı

Deniz: Çıksana mutfaktan Ata. Yardım etmiyorsun ama köstek oluyorsun

Deniz'in kollarını tuttum ve tezgaha yaslanmış bedenimin üstüne Deniz'in bedenini vücuduma bastırarak sıkıca sarıldım.

Ata: Huysuz musun bugün sen?

Deniz: Değilim

Parmaklarım saçlarını okşadığında gerginliğinin azaldığını hissediyordum.

Ata: Benim mutfağımdan beni kovacak kadar huysuzsun

Kafasını göğsümden kaldırdığında gözlerinin içine baktım.

Deniz: Daha iyi misin?

Ata: Şimdi daha iyiyim

Parmaklarım Deniz'in yanağını hafifçe koşarken derin bir nefes aldım

Ata: Dün gece dediklerim için üzgünüm. Ağlamanı istememiştim

Kafasını göğsüme yasladığında kollarını bana sardı. Yüzümü saçlarına gömdüm.

Kaptan: Oha! Mutfak oğlum burası mutfak

Deniz, benden ayrılmak için hareketlendiğinde ona daha sıkı sarıldım.

Ata: Kaptan, şuan huzurumu bozma lütfen

Deniz'in kıkırdaması kulaklarıma ulaştığında tebessüm ettim.

Kaptan: Huzurunu mu bozuyorum ben? Çok ayıp Ata.

Kaptan, Deniz ile aramıza girdiğinde kaşlarımı çattım. Konuşacağım sırada Kaptan'ın korku dolu bakışları göğsümde durduğunda gözlerimi sıkıca kapattım.

Deniz: Kan..

Kaptan, beni sarsmaya başladığında derin bir nefes alarak gözlerimi araladım.

Ata: İyi hissediyorum. Sorun yok

Kaptan: Böyle olmaz Ata. Nasıl iyi hissedebilirsin?

Ata: Odama götürün beni ama içerdekiler görmesin

Kaptan, koşarak mutfaktan çıktığında gözlerim Deniz'in gözlerine ulaştı. Tişörtümdeki kanı izliyordu.

Ata: Deniz..gözlerime bak

Gözleri birkaç saniye sonra gözlerimle buluştuğunda gülümsedim. Gözlerinden yaşlar süzüldüğünde onu kendime çektim ve dudaklarını dudaklarımla kapattım. Bu öpücük ikimize de acı veriyordu, biliyordum. Elleri beni incitmek istemiyordu. Ellerim, onun narin cildini okşarken dudaklarında yaşamı buluyormuşum gibi hissediyordum. Dilim onun ağzının içine kayarken teninin titrediğini hissetmiştim. Öpücüğümüz daha fazla derinleşirken Kaptan'ın sesi ile dudaklarımızı ayırdım ama alnımı alnına yaslayıp nefeslerimizin birbirine karışmasını zevkle dinledim.

Deniz: Ölmeni istemiyorum

Ata: Ölmek istemiyorum