Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkıları:
Model- Sarı Kurdeleler Mastodon- The Sparrow
Oy vermeyi ve satır arası yorum yapmayı unutmayınız! 💜💜
Ah benim dağ gibi durup, dal gibi kırılan kalbim... Özdemir Asaf
9. BÖLÜM: "AÇIK YARA''
Yaşım 13
Üzerimde ufak bedenimin aksine kocaman duran mavi bir hastane önlüğü var, annemin her zaman yaptığı balıksırtı örgüsü değil bu defa saçlarım. Darmadağın, ruhumun parçalandığı günün izi olarak birbirine girmiş, parmaklarım bile arasından kaymıyor.
Kalbim paramparça çünkü artık çocuk değilim.
Hastane odasında yalnızlığın şerbeti damağıma yayılan zehir gibiydi, içimde büyük bir boşluk hissediyordum. Bunun nedeni ruhumun ölümü değil, doktorlardan duyduğum kadarıyla sol böbreğimin alınmasıydı.
Bedenime yayılan müthiş ağrı, zihnimin ağrısının kat be katıydı. Sanki bedenime sanrıdan bir bıçak saplanmıştı, saplayan her kimse durmadan bıçağı bedenimde çeviriyor ve sayhalarımı duymuyor gibiydi. Tenime değen, tenimi parçalayan acının lügatimde karşılığı bulunmuyordu.
Dudaklarımı aralayıp 'Canım yanıyor!' diye bağıramıyordum çünkü dudaklarım birbirine mıhlanmış, harflerim birbirinin üzerine devrilip ufak bir kelime bile oluşturmuyordu.
Konuşamıyordum.
Sesim çıkmıyordu, sesimi kaybetmiştim.
Dudaklarımdan düşen tek şey; efgan dolu nâlelerdi. Onlarda sadece benim kulaklarıma ulaşacak kadar kısık ve titrekti.
Dışarıda yankılanan babaannemin öfkeli sesi kulaklarımı tırmalayan Azrail'in ölüm kokan sesinden farksızdı, sanki sesiyle zar zor bedenimde kalmaya devam eden ruhumu almaya yeminli gibiydi.
"Bakmayacağım!'' diye bağırdığında hasta yatağımda korkuyla ağlamaya başladım. Annem yoktu, kardeşim yoktu, kimsem yoktu. Koskoca dünya, 13 yaşındaki bir çocuğu kimsesiz bırakmıştı. Milyarlarca insana ev olan dünya, ufak bir kız çocuğuna bir oda vermedi. "Verin yetimhaneye! O, orospunun piçine bakmayacağım!''
Sonra ne oldu hatırlamıyorum, o öfkeli sesinden sonra bir daha onu ne gördüm ne de duydum.
Tolga, bu kez de beni 13. yaşımdan vuruyordu. Bu kez de silahını çektiği genç bir kadın değil, 13 yaşında sol böbreğini kaybeden ve yalnız kalan bir kız çocuğuydu.
Anılarım arasında zehirli olanları, şifa bulmak adına bir zamanlar kalbime buyur ettiğim adama anlatmanın yanlış olduğunu hiçbir zaman düşünmemiştim. Sözlerimi, anılarımı bir bıçağın ucuna dolayıp kalbimi hedef alacağını hiç düşünmemiştim.
