Yaşadıklarımız, bizim tercih ettiğimiz yolun zeminiydi. Attığımız her adım, bir sonraki adımımız için yol hazırlardı ve bu yolun dikenli olup olmaması attığımız adımların sonucu oluşurdu. Ayak izlerimizin emaresi kalırdı kuru toprakta, ya orada çiçek açardı ya da dikenler yükselirdi.
Yollarım dikenliydi, hiçbir zamanda çiçekli olmamıştı. Bir yanım gül bahçesiydi, diğer tarafımda kaktüsler vardı.
Lale Şahiner, büyük bir hata yapmıştı. Kişisel meselesine iş yerini de eklemişti ve bu, hayatında yaptığı en büyük hatalardan biriydi. Telefonun kapanma sesi kulaklarımda inkiâs ederken, gözlerim Arslan'ın kara gözlerine tutundu. Kaşları çatılmış, dediğimi idrak etmeye çalışıyordu.
Lale Şahiner, bizi beklemediğimiz yerden vurmuştu.
"Ne?" diye sordu Kartal sandalyesinden aniden kalktığında. Gözlerim ona döndüğünde, eğri bir şekilde durmuş bilgisayarı açmaya çalışıyordu fakat bu mümkün değildi. "Siktir!" Parmakları klavyenin üzerinde gidip geldi, bilgisayarını açmaya çalışmaya devam etti lâkin sonuç hüsrandı.
"Mümkün değil," dedi Evren, Kartal'ın yanına gittiğinde. Eğilip bilgisayarı sert bir hareketle önüne çekti ve bu kez de o açmaya çalıştı. "Güvenlik sistemine erişmek bu kadar kolay olamaz."
Arslan'a döndü tekrar endişenin evi olan harelerim, sessizliğini koruyor herhangi bir tepki vermiyordu. İdrak etmeye çalıştığının bilincindeydim zira bende onunla aynı duyguları paylaşıyordum.
Kapı ani bir gürültüyle açıldığında gözlerim kapıya döndü, İdil Hanım endişeli gözlerle içeriye girdi. Endişesi ve telaşı birbirine harmanlanmış gibi hızla nefesler alıp verdi. "Bittik,'' dedi telaşla. "Hiçbir sisteme giremiyoruz, Arslan. Her şey bloke edilmiş durumda, erişim sağlanamıyor." Ellerini kızıl saçlarına daldırdı ve çekiştirdi. "Acil bunu çözmemiz gerekiyor, yoksa toparlanamayız!"
