Manolya'm (BxB)

Yarım Kalmak

Yanında ruhsuz gibi oturan esmer'e baktı Nart.

Dün olanlar çok etkilemişti ikisinide. Kaç yıllık arkadaşlarıydı İsmail'in onlar. Belki Nart çok daha kolay atlatırdı. Onunda canı yanıyordu ama İsmail'i tahmin bile edemiyordu.

İç çekerek kafasını sıraya koydu. Gözlerini kapamak istemiyordu. Gözleri kapandığı an ağlayan sevgilisinin bedeni gözlerinin önüne geliyor ve suçluluk hissediyordu. Sanki olanların hepsi onun suçu gibiydi. Sonradan aralarına dahil olmuştu. 'Efe haklı mı?' diye sormuştu kendine çok kez. Haklı gelmese bile şüpheye düşüyordu bir tarafı.

Sınıftakilerde öğrenmişti. Onların üzerinde olan tiksinir bakışlar ve hiç susmayan kalabalık can sıkıcıydı. Esmerde kafasını sıraya koyarak yeşillere baktı. Sıranın altından uzanıp elini tuttu sıkıca ve gülümsedi.
Nart'ın yüzünde belli belirsiz bir gülümseme oluşurken birbirlerine baktılar öylece.

Sınıfın kapısı iki kere tıklatıldı. Hoca 'gel' diyerek izin verince kapı açıldı ve bir beden göründü kapıdan. Tiz bir kız sesi duyuldu. "Hocam, Müdür bey İsmail ve Nart'ı çağırıyor."

Kaşlarını çatarak kafasını kaldırdı sarı oğlan. Hoca "Tamam." dediğinde nöbetçi kız iyi dersler dileyerek sınıftan çıkmıştı. Nart yerinden kalktı ve esmerinde kalkması bekledi. İkisi beraber sınıftan çıkarken arkalarında dedikodu yapan bir sınıf insan bırakmışlardı.

Merdivenlerden inerken ikiside tedirgindi. Oda arkadaşları rahat durmamış müdüre ötmüş olmalılardı.
Esmer korkudan titriyordu resmen. Ailesinin öğrenmiş olması düşüncesi onu rahat bırakmıyordu. Biliyordu,  onları tanıyordu. Hepsi homofobikti ve korkunç insanlardı. Oldum olası baskıcı olmuşlardı fakat oğullarının eşcinsel olduğunu öğrenmeleri korkunç olurdu. İsmail olacakları tahmin edemiyordu. Sadece dehşet verici bir korku vardı içinde.

Müdürün odasına geldiklerinde Nart, sevgilisine güç vermek adına elini omzuna koyarak hafifçe sıktı. "İyi misin?"

Başıyla onayladı onu sadece. İyi değildi kesinlikle. İkiside biliyordu bunu. Kapıyı tıklattı Nart. Anında onay sesi gelince kapıyı açıp içeri girdi. Arkasından da İsmail.

İçeri girdiklerinde ağlayan annesini ve düşünceli babasını görmeyi beklemiyordu Nart. Karşılarında iki kişi daha oturuyordu. Büyük ihtimalle İsmail'in anne ve babasıydı.

Başı bir anda yana savruldu ve yanağında bir sızı hissetti. Annesi ona ağlayarak tokat atmıştı. Hala ağlayan kadın ikinci tokadıda attı. Nart başını yere eğdi ve ona bakmayı reddetti. "Terbiyesiz!" diye bağırdı annesi yüzüne tükürerek.

"Hanım sakin ol." dedi tok bir ses. Babası olduğunu biliyordu. Yüzünü kaldırıp bakamadı ona. "Bizimle eve geliyorsun." dedi annesi kalktığı yere hırsla tekrar otururken.

Kafasını kaldırmadı. Kimseye bakmak istemedi. Esmer oğlan şok içinde onlara bakıyordu. Gözleri ona delici bakışlar atan babasına ve annesine kaydı. Yüzlerinde korkunç bir ifade vardı. Gözlerini kaçırdı İsmail. Ne yapması gerekiyor bilmiyordu. Ona koca bir hayal kırıklığı gibi bakan ailesine ne demeliydi bilmiyordu. Ne diyebilirdi ki zaten? Konuşmaya hakkı yoktu onun. Değil konuşmak yaşamaya bile hakkı yoktu ailesinin gözünde.
'Keşke vursalardı' diye geçirdi içinden. Keşke bağırıp çağırsalardı ama bakmasalardı ona öyle.

"Anne lütfen." dedi Nart kısılmış sesi ile. Ona döndü İsmail. "Çok konuşma." dedi kadın "Gidiyoruz. Ben seni böyle insanlar kirletsin diye büyütmedim."

Herkes sustu ondan sonra. Kimse tek kelime etmedi. Nart ağladı biraz, yanakları ıslandı. Ama İsmail sarılamadı ona. Korktuğu için kızdı kendine küfürler etti, devam etti korkmaya bir yandan.

Korku, insanı mahvediyordu.

***

1 Hafta Sonra
_______________

Bir otobüse, bir de sevgilisine baktı esmer.

Gidiyordu...

En çok korktuğu şey olmuştu. Hikayesi yarım kalıyordu. Bu bir son olamazdı.
Yeşillerle birleşmişti gözleri bir türlü ayrılmak istemiyordu. Kopmak istemiyordu ondan. Giderse bir daha nasıl toparlardı bilmiyordu.

Sıkıca sarıldı Nart ona. Kendini sıkıyordu gülümsemek için ama bitiyordu içten içe. Yanıp kavruluyordu yüreği. Canı yanıyordu hiç olmadığı kadar.

Öyle sıkı sardılar ki birbirlerini, hiç ayrılmayacakmışçasına. Sevgilisinin güzel kokusunu soludu. Unutmak istemezmiş gibi tüm ciğerine çekti kokusunu.

Yavaşça ayrıldı bedenleri ikisininde gözleri dolmuştu. Kırmızı dudaklarını araladı İsmail. Şivesini bir kenara atarak konuştu.

"Sana gitme demeyeceğim"

Nart yutkundu.

"Ama gitme manolya'm"

Böyle derse nasıl kopardı ondan?

"İsmini gizleyeceğim,
Sende bilme manolya'm."

Nart'ın gözünden bir damla yaş düştü. Ağlamak istemiyordu, onu böyle görsün istemiyordu. Hızla arkasını döndü ve otobüse bindi. Son kez gülümseyerek baktı sevdiğine. Koyu kahve gözlerine baktı. Esmer çocuğun kırmızı dudakları kıvrıldı.

Gözlerini ondan çekerek bindi otobüse. Çok geçmeden araç hareket etmeye başladı. Gözden kaybolana kadar gülümseyerek baktı arkasından İsmail. Artık görünemez olunca bir damla yaş düştü gözlerinden. Bir hıçkırık koptu boğazından. Dizlerinin bağı çözüldü ve yere düştü. Göz yaşları sel olmuş akıyordu bir yandanda hıçkırıyordu.

Murat ve Süleyman yanına geldi ve kaldırdı onu düştüğü yerden. Canı yanıyordu. Engel olamıyordu kendine. Hikayesi değil ama o bitmişti. Arkadaşlarının onu sürüklemelerine izin verdi. "Nart..." dedi kısık bir ses ile. Yarım kalmıştı her şey. Artık çok uzaklardaydı bir yarısı. Kalbi atmayı kesmişti sanki. Gözleri bir başkasını görmek istemiyordu. Kokusunu şimdiden özlemişti onun nasıl dayanabilirdi? İçinde son bir güç buldu. Boğazı yandı ama umursamadı. Titreyen dudakları aralandı son kez.

"Gitme..."

***

Diğer bölüm final