Φως μέσα στο σκοτάδι {GW15}

"...μη μου πάρετε το φως.."26

"Μη φύγεις..." του είπε σχεδόν παρακαλώντας τον ένα βράδυ, σχεδόν τέσσερις εβδομάδεςμετά το συμβάν με τον Στράτο. Την αγκάλιασε σφικτά και την φίλησε στα μαλλιά. "Ξέρεις οτι δεν μπορώ βρε μωρό μου... θα έρθω όμως να σε πάρω το βράδυ, κοίτα μην μου κουραστείς απόψε..." της είπε κλείνοντάς της το μάτι. Εκείνη γέλασε και απομακρύνθηκε απο την αγκαλιά του. Απο χθές είχε ένα κακό προαίσθημα. Οτι κάτι άσχημο θα συνέβαινε και δεν θα μπορούσε να το αποτρέψει. Είχε και αυτή την ίωση που την ταλαιπωρούσε το τελευταίο διάστημα και δεν μπορούσε να βρει ησυχία. Στην δουλειά πήγαινε σχεδόν με το ζόρι, κουραζόταν πάρα πολύ, και μετά για ώρες το μόνο που ήθελε ήταν να κοιμάται στο κρεβάτι της. "Υποσχέσου οτι θα προσέχεις" του είπε γλυκά και έκατσε στον καναπέ, κοιτώντας τον που ετοιμαζόταν για το κλαμπ. "Τι έγινε βρε μωρό μου, πολύ μυστήρια έχεις γίνει τελευταία...θα είμαι μια χαρά, θα έρθω να σε πάρω γύρω στη μια.. μην ανησυχείς" της είπε φιλώντας την απαλά στα χείλη. Ο ήχος της πόρτας που έκλεισε την τάραξε, έμεινε μόνη της χαμένη, στις όχι και τόσο ευχάριστες σκέψεις της.

Ήταν ένα αρκετά ήσυχο βράδυ στο εστιατόριο. Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο, και μαζί με την Βασιλική, ξεκίνησαν γρήγορα το στήσιμο και την εξυπηρέτηση των πελατών. "Τι τρέχει;" την ρώτησε η φίλη της μόλις βρέθηκαν μπροστά απο το μπαρ. Η Άννα ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της "καλά... όλα καλά" της αποκρίθηκε σκεφτική. "Έχεις ακόμα ανακατοσούρες;" την ρώτησε η Βασιλική γελώντας με την αφέλεια της φίλης της. Η Άννα την κοίταξε περίεργα, "όχι... αλλά γενικά νιώθω αδυναμία....αστείο είναι ρε Βασιλική;" την ρώτησε σχεδόν τσατισμένη. Εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι καιενώ συνέχιζε να γελάει,έφυγεβιαστικά για να εξυπηρετήσει κάποιον πελάτη. Η Άννα την κοίταξε που απομακρύνονταν και το μυαλό της άρχισε να δουλεύει πυρετωδώς, 'ναυτία...αδυναμία..κούραση..υπνηλία...' ξαφνικά όλα τα συμπτώματα την οδηγούσαν σε μια μόνο διάγνωση. Έφερε τα δάκτυλά της στους κροτάφους της και τους πίεσε απαλά. "Πότε είχα τελευταία φορά περίοδο γαμώτο;' αναρωτήθηκε σιωπηλά. Τις σκέψεις της διέκοψε απότομα η φωνή του αφεντικού της "Άννα είσαι εντάξει; θέλεις διάλειμμα;". Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της και επέστρεψε βιαστικά στο πόστο της. Καλύτερα να έμενε απασχολημένο το μυαλό της όσο μπορούσε, αύριο θα αγόραζε ένα τεστ και θα τελείωνε η αγωνία της. Το μετά θα την απασχολούσε αργότερα. 'Όλα θα πάνε καλά...όλα θα πάνε καλά..' σκέφτηκε σιωπηλά και συνέχισε μηχανικά τις δουλειές της. Δεν θα έπρεπε να ανησυχεί, το τελευταίο διάστημα πήγαιναν όλα τόσο καλά με τον Μάρκο, κάθε μέρα μαζί.. κάθε βράδυ αγκαλιά.. η αγάπη τους ξεχύλιζε απο παντού. Ένιωθε πιο ερωτευμένη απο ποτέ, και ο Μάρκος μοιραζόταν τα ίδια συναισθήματα με εκείνη.