Η Μυρτώ έφυγε. Δύο μέρες μετά ταξίδεψε για Κρήτη. Θα ξεκινούσε άμεσα δουλειά σε σχολείο της περιοχής και ήλπιζε οτι έτσι θα έβρισκε και πάλι την ρουτίνα της εκεί. Ήδη της είχε λείψει αρκετά. Μιλούσαν στο τηλέφωνο συχνά, και μάθαινε τα νέα της, ενώ φαινόταν οτι ο αέρας της Κρήτης της έκανε καλό. Θα έπαιρνε καιρό να συνέλθει, αλλά ήταν διατεθειμένη να το προσπαθήσει όσο μπορεί. Ο Θάνος πληγώθηκε πολύ. Η Άννα ήταν σίγουρη οτι την Μυρτώ την λάτρευε, υπέφερε μακριά της, πονούσε πολύ. Αναστέναξε βαθιά και στο μυαλό της ήρθε ο Μάριος. Πόσο χαζή και ευκολόπιστη στάθηκε τότε. Τον πίστεψε, τον αγάπησε, του δόθηκε με τόση ένταση και αντί να εκτιμήσει την αφοσίωσή της, την πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο. Η μάνα της τρόμαξε να την συνεφέρει, είχε και τα προβλήματα με τον αδερφό της και δεν μπορούσε να είναι συνεχώς μαζί της. Χίλια κομμάτια είχε γίνει η κυρα- Λένα. Η Άννα δεν μπορούσε να ξεπεράσει την προδοσία του όμως. Τον αγάπησε πραγματικά και όταν ανακάλυψε την αλήθεια, ήταν σαν να την σκότωσε. Από τότε η Άννα είπε ποτέ ξανά. Κλείδωσε την καρδιά της και πέταξε το κλειδί. Δεν άφησε κανέναν να την πλησιάσει, κι ας είχε τόσες ευκαιρίες. Ήταν σίγουρη οτι δεν θα είχε την δύναμη να ξεπεράσει μια δεύτερη ερωτική απογοήτευση. Η Μυρτώ ήταν τυχερή που υπήρχε στην ζωή της ο Θάνος. Τέτοιες αγάπες δεν υπήρχαν πολλές, με τόση δύναμη και πάθος να κρύβεται μέσα τους. Απλά ήλπιζε οτι η φίλη της θα συνερχόταν σύντομα, θα ξεπερνούσε τον χαμό του αγέννητου παιδιού της και θα γυρνούσε στην αγκαλιά του αγαπημένου της.
Η ζωή όμως κυλούσε, με τις χαρές, την απογοήτευση, τον πόνο, την αγάπη να βρίσκονται συνεχώς στο δρόμο μας. Αισθανόταν τυχερή που της δινόταν μια καινούρια ευκαιρία να συνεχίσει την ζωή της μακριά απο τις έννοιες και τα προβλήματα που είχε πίσω στο νησί. Εκεί δούλευε στο ξενοδοχείο για καιρό, αμέσως μόλις τελείωσε τις σπουδές της καθώς χρειαζόταν χρήματα για να μπαλώνει τις τρύπες που άνοιγε ο αδερφός της με το πάθος του. Την απόφαση για να φύγει Αθήνα, την πήρε γιατί πλέον ο βασικός μισθός που έπαιρνε στο νησί δεν έφτανε ούτε για τα χρωστούμενα ούτε για φαγητό. Ο μισθός στο κλαμπ ήταν τεράστιος για τα δικά της δεδομένα. Κέρδιζε αρκετά, και το γεγονός οτι δεν χρειαζόταν να πληρώνει ενοίκιο στην Μυρτώ έβαζε αρκετά στην άκρη για να στέλνει στην μητέρα της. Πως λοιπόν να μην πηγαίνει χαρούμενη στην δουλειά αυτή, που της επέτρεπε να κάνει όνειρα ξανά; Με το χαμόγελο πήγαινε, και όλοι νόμιζαν οτι έμπαινε ο ήλιος στο μαγαζί μαζί με εκείνη. Συμπαθούσε τους περισσότερους εκεί, και εκείνοι ήταν πάντα ευγενικοί και καλοί μαζί της. Η Άννα δεν είχε παράπονο. Όλοι την πρόσεχαν και συμπεριφέρονταν σωστά, όλοι εκτός από την ξανθιά κοπέλα που συνάντησε το πρώτο βράδυ στην είδοσο. Ο Νίκος έσπευσε να την καθησυχάσει μόλις την είδε να στενοχωριέται που η κοπέλα την αγνοούσε επιδεικτικά, “Μην δίνεις σημασία, πάντα έτσι ήταν η Κατερίνα, επειδή είσαι καινούρια και σε συμπαθεί ο Αντώνης , φοβάται”. Η Άννα μπερδεύτηκε ακόμα περισσότερο “δεν έχω κάτι με τον Αντώνη, φίλοι είμαστε δεν το βλέπει;” ρώτησε απορώντας. Ο Νίκος γέλασε και καρφίτσωσε το ταμπελάκι με το όνομά του στο πουκάμισό του. “Δεν θέλει τον Αντώνη, Άννα, για τον αποπάνω έχει όνειρα” της είπε σιγανά. Η Άννα του έριξε μια δύσπιστη ματιά “για το αφεντικό;” τον ρώτησε και εκείνος γέλασε σιγανά. “Ναι, για τον Μάρκο λέω, αλλά με την όρεξη θα μείνει” συνέχισε εκείνος. Της κέντρισε τον ενδιαφέρον η δήλωσή του “για ποιο λόγο το λές αυτο;” του είπε βάζοντας την τσάντα της στο δικό της ντουλάπι. Ο Νίκος πλησίασε την πόρτα που οδηγούσε στο μπαρ, “μεγάλη ιστορία Αννούλα, θα την πούμε άλλη φορά”, της απάντησε και χάθηκε πίσω απο τις κλειστές πόρτες.
