Φως μέσα στο σκοτάδι {GW15}

"... δως μου το χέρι σου ..." 18

"Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις... Γιατί δὲ μιλᾷς; Πές μου! "

Τ.Λ.

'...φως...λίγο φως...να ανοίξω τα μάτια μου... ακούω την φωνή της;..Άννα! Άννα! εσύ; μωρό μου... μου έλειψες...σ' αγαπώ... δεν φαντάζεσαι πόσο τρόμαξα Άννα..δεν μπορώ να σε δω..σε νιώθω δίπλα μου, το άγγιγμά σου... δάκρυα; στάζουν δάκρυα στο χέρι μου, κλαίς Άννα; γαμώτο δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου, δεν σε βλέπω...μ' ακούς; Άννα μ'ακούς; Τι στο διαβόλο..'Αννα...!'

Δύο εβδομάδες πριν...

Μόλις είχε γυρίσει κατάκοπη απο την καινούρια της δουλειά. Σερβιτόρα σε ένα πολύ καλό εστιατόριο. Δεν ήταν άσχημα, γέμιζε τις ώρες της και ο μισθός ήταν καλός. Είχε γνωρίσει και μια κοπέλα συνάδελφό της και μπορούσαν να ανταλλάξουν και λίγες κουβέντες στα διαλείμματά τους. Κουραζόταν αρκετά αλλά δεν την πείραζε καθόλου, όταν γυρνούσε σπίτι ήταν κατάκοπη, και έπεφτε σε ύπνο βαθύ, χωρίς όνειρα, χωρίς έννοιες. Ο Στράτος περνούσε κάθε μέρα απο το σπίτι της, τα τραύματά του είχαν επουλωθεί και δεν έκαναν ποτέ ξανά συζήτηση επι του θέματος. Πότε της κρατούσε λουλούδια, πότε της πήγαινε γλυκά, την κακομάθαινε αφάνταστα, αλλά η αλήθεια ήταν οτι δεν την συγκινούσε την Άννα. Πολλές φορές προσπάθησε να γίνει πιο τολμηρός με χάδια ή με φιλιά, και να την παρασύρει στο κρεββάτι αλλά η Άννα πάντα τραβιόταν, πάντα ζητούσε περισσότερο χρόνο, αλλά πραγματικά δεν ήξερε για πόσο ακόμα μπορούσε να την συγχωρεί. Κατσούφιαζε και την κοιτούσε με το λυπημένο του ύφος λέγοντας της "σε θέλω... γιατί δεν με θες και συ..; τόσο αποκρουστικός είμαι;" της είπε και πάλι την τελευταία φορά που βρέθηκαν μαζί. Η Άννα κούνησε αρνητικά το κεφάλι "δεν μπορώ να στο εξηγήσω, απλά δεν μπορώ... δεν μου βγαίνει ακόμα...και δεν είσαι καθόλου αποκρουστικός, μην το ξαναπείς..". Του χαμογέλασε αχνά και του έπιασε το χέρι "είσαι ο πιο καλός άνθρωπος που έχω γνωρίσει.. μην το ξεχνάς αυτό" του είπε φιλώντας τον στο μάγουλο. Ο Στράτος την κράτησε τρυφερά στην αγκαλιά του και την φίλησε στην κορυφή του κεφαλιού της "θα προτιμούσα να είμαι ο πιο ερωτεύσιμος άνθρωπος που γνώρισες... αλλά τέλος πάντων..." της είπε περιπαιχτικά με αποτέλεσμα να δεχτεί το απαλό της χτύπημα στην κοιλιά του.

Έμεινε για λίγη ώρα στην αγκαλιά του χαζεύοντας μαζί μια αδιάφορη ταινία. Λίγο η αντρική αγκαλιά, λίγο το κρασί που έπιναν, την χαλάρωσαν αρκετά. "Υπήρχε κάποιος πολύ σημαντικός άνδρας στην ζωή μου" αμέσως ένιωσε το στιγμιαίο σφίξιμο του Στράτου. Δεν την διέκοψε, την άφησε να συνεχίσει. Εβδομάδες ολόκληρες περίμενε εκείνο το βράδυ. "Τον ερωτεύτηκα, τον αγάπησα πραγματικά, παρά τις ιδιορρυθμίες του, και νόμιζα οτι ένιωθε το ίδιο..τουλάχιστον αυτό καταλάβαινα εγώ.." πήρε μια βαθιά ανάσα και την άφησε να βγει "με πρόδωσε... με άφησε λίγες εβδομάδες πριν με βρεις, αλλά εκείνο το βράδυ έβαλε το μαχαίρι βαθιά στην καρδιά μου και την έκανε κομμάτια". Έγειρε μπροστά, ήπιε μια γερή γουλιά κρασί και έσφιξε τα μάτια της να μην αφήσει τα δάκρυα να τρέξουν. Ο Στράτος την κράτησε πιο σφιχτά και της είπε σιγανά "δεν αξίζει να στενοχωριέσαι τότε... αυτός έχασε Άννα.. όχι εσύ.. μακριά απο τέτοιους ανθρώπους μωρό μου, τώρα έχεις εμένα, δεν χρειάζεται να φοβάσαι για τίποτα.." δίνοντάς της ένα φιλί στα μαλλιά της. Δεν ένιωσε καλύτερα που το μοιράστηκε μαζί του, ίσα ίσα ένα καινούριο βάρος απλώθηκε σαν σκιά και πάλι πάνω της. Ο Στράτος όμως ένιωσε ανακούφιση, ήταν σημαντικό να ξέρει ποιος ήταν ο αντίπαλός του, τι είχε συμβεί, να ξέρει τι κινήσεις θα χρησιμοποιήσει και πως θα χειριστεί την κατάσταση. Η Άννα ήταν φανερά, ακόμα ερωτευμένη μαζί του, αυτό ήταν ένα πρόβλημα που όμως θα φρόντιζε να το ξεπεράσει σύντομα, σπέρνοντας μίσος για τον άγνωστο με την πρώτη ευκαιρία που εκείνη θα έστρεφε την συζήτηση και πάλι προς τα εκεί.