Φως μέσα στο σκοτάδι {GW15}

"...λύγισα..εγώ..που πέτρα μ'είχε κάνει ο πόνος..." 20

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα Κ.Κ

"Την άκουγα να μου μιλά, την άκουγα να κλαίει και εγώ ανήμπορος να την παρηγορήσω, ανίκανος να την πάρω αγκαλιά, ξαπλωμένος σε ένα άβολο κρεβάτι δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε και το δάχτυλό μου. Σ' αγαπώ Άννα, ήθελα να της φωνάξω, με την πρώτη ματιά με συγκλόνησες και μετά ένας έρωτας φούντωσε που δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να το αποτρέψω.Δεν ήθελα. Με παρέσυρες σε μια θάλασσα ίδια με το χρώμα των ματιών σου, το μυαλό μου το κυρίεψες, δεν σκεφτόμουν καθαρά, είσαι η ανάσα μου, ο χτύπος της καρδιάς μου Άννα, πως με ρωτάς αν σ'αγαπώ; Για πιο ψέμα μιλάς, κανένα ψέμα Άννα! Κανένα ψέμα γαμώτο! Άκου με Άννα, Άκουμε μωρό μου...Ούτε γω σου έδινα μόνο το κορμί μου, τρύπωνες μέσα μου, στην καρδιά μου, στο μυαλό μου στην ψυχή μου, δεν βγαίνεις απο εκεί ακούς; Αυτό ήταν! δεν μπορείς να βγείς, δεν θέλω να βγείς, ΜΗΝ προσπαθήσεις να βγείς ποτέ Άννα. Ξέχασε αυτά που άκουσες εκείνο το αναθεματισμένο βράδυ, ξέχασε τα όλα αυτά. Θεριά οι λέξεις, σε τρώνε σιγά σιγά, ξέχασέ της, θα μας μολύνουν. Μην με ρωτάς γιατί πονάς... πονάς γιατί με αγαπάς... όσο και να το αρνηθείς τα μάτια σου ποτέ δεν θα το κρύψουν...Και γω πονάω που σε βλέπω και δεν μπορώ να σου τα πω όλα αυτά Άννα, πονάω και υποφέρω περισσότερο απο τις πληγές του κορμιού μου, που δεν μπορώ να σταθώ στα γαμημένα πόδια μου και να σε χώσω στην αγκαλιά μου,και να μην σε αφήσω να ξαναβγείς ποτέ απο εκεί! Ακούς ποτέ! Αυτό το σώμα το έχω προδώσει πολλές φορές Άννα, δεν του έχω φερθεί καλά, ποτέ δεν το πρόσεξα όπως του άξιζε τελικά... Και φοβάμαι πως ήρθε η ώρα για να με εκδικηθεί, μήπως ήρθε η ώρα να με προδώσει αυτό... Δεν ξέρω αν ήρθε τώρα ψυχή μου.... Και έχω τόσα να σου πω... Ελπίζω πραγματικά ότι δεν έφτασε αυτή η ώρα... Τα δάκρυά σου με ξύπνησαν Άννα, τα ένιωσα στο χέρι μου, έσταξε στην ψυχή μου, το άγγιγμά σου με έκαψε, νανουρίστηκες μωρό μου... πόσο θέλω να σε νανουρίσω αληθινά στο κρεβάτι, οι δυό μας γυμνοί, να σου κάνω έρωτα, να ξανακάνω δικό μου το κορμί σου, να σου αφήσω σημάδια παντού Άννα, σημάδια αγάπης και έρωτα...Δεν θέλω να τελειώσει έτσι... Δεν θέλω να φύγω πριν τα ακούσεις αυτά... δεν θέλω κάποιος άλλος να αποφασίσει για εμας χωρίς εμάς Άννα μου...Έχουμε ακόμα πολλά να κάνουμε μαζί... οικογένεια...αυτό που πάντα λαχταρούσα και τρόμαζα μόνο στην σκέψη, το ονειρεύτηκα μόνο με σένα, να φυτέψω το σπόρο μου μέσα στην μήτρα σου, να δω το σχήμα της κοιλιάς σου να αλλάζει, το στήθος σου να φουσκώνει, τις ορμόνες σου να με τρελαίνουν, να με στέλνεις για παγωτό Δεκεμβρη μήνα...Δεν με φοβίζει τίποτα μωρό μου, να προλάβω να τα δώ θέλω..να προλάβω να τα ζήσω. Να αγγίζω την φωλιά του αγέννητου παιδιού μας και να το νιώθω να με κλωτσάει, να νιώθω οτι εκεί μέσα μεγαλώνει η σάρκα απο τη σάρκα μου και το αίμα απο το αίμα μου, κάτι δικό μας Άννα, κάτι δικό μας... Και να γεννηθεί, να προλάβω να το δω να γεννιέται, να είμαι εκεί, να σου δίνω κουράγιο, να με πληγώνεις με την λαβή σου, εγώ αντέχω, κρατήσου πάνω μου, εγώ αντέχω..Κι άλλα πολλά θέλω να κάνω και να δω μαζί σου, αλλά μόνο μαζί σου...Θέλω να δω το φως ρε Άννα, θελω να δω το φως και παλι γαμώτο, τα μάτια σου είναι το φως μου...Τα μάτια σου... μ' ακούς; Άννα!.....όχι....Κλαίω μα δε νιώθω δάκρυα να κυλάνε, δεν ακούω τους λυγμούς μου, μα η ψυχή μου κλαίει, σου το ορκίζομαι πως κλαίει... πονάω μα όχι στο κορμί, μέσα μου πονώ, μέσα μου βουλιάζω, μέσα μου χάνομαι..μα δεν θέλω γαμώτο...να προλάβω να τα κάνω όλα αυτά θέλω πρώτα...Μην φύγεις Άννα γιατί τελικά το φοβάμαι το σκοτάδι..εκεί ζούσα μια ζωή... μα μόλις είδα το φως σου... τελείωσε... δεν θέλω να ξαναγυρίσω εκεί. Δεν μπορώ... Μην φύγεις σου λέω ξανά, το φοβάμαι τελικά το σκοτάδι Άννα...