Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
Gün açmadan girdiğim suyun altında artık halim kalmadığı için çıkmıştım. Gün doğmuş odam aydınlanmıştı.
Kalmayı bile düşünmediğim evde bir haftam dolmak üzereydi.
Evde ölüm sessizliği vardı. Bir nevi evden cenaze çıkmıştı.
Annem odasından dışarıya çıkmıyordu. Bende onunla iletişim kurmak istemiyordum. Bilmiyorum. Ona kızgın hissetmem belki saçmaydı ancak yıllardır bunu görmediği için ona kızıyordum.
Ve yaptıklarını unutmazdım.
Ablam ise kendini toplaması gereken tek kişiydi. Düğünü olacaktı. Aralarında sevgi olmayan nişanlısıyla birlikte son hazırlıkları yapıyorlardı. Zaman geçtikçe ona alıştığından bahsediyordu.
Ben evden hiç çıkmadım. Kimseyle görüşmedim. Kuzenlerim ve akrabaların geri kalanı kimse bilmiyordu. Her şey normalmiş gibi davranıyorduk.
Benim geldiğimi teyzemden öğrenmişlerdi ancak onlara bahaneler sunarak görüşmeyi reddediyordum.
Hayatla bağlarımı koparmak istiyordum. Hiçbir yaşam belirtisi göstermeden öylece duvarlara bakarak gün geçiriyordum.
Kandemir.
Her şeyin yolunda olduğuna mesajlaşarak ikna etmiştim. Çünkü durmadan arıyordu.
Sesini duymak istemiyordum. Ağlardım. Konuşamazdım. Onu görmek de istemiyordum.
Ben artık kimsenin yüzüne bakmak istemiyorum. Aynada kendime bakamıyordum.
Durup durup ağlayan birisi değilken gözlerim kurumaz olmuştu. Ablama bile belli etmemeye çalışıyordum fakat çok yara almıştım.
