KORKAK AŞIK

Korkak Aşık- 12

12.BÖLÜM

Mutlu muyum?

O zaman içimdeki bu sızı niye? Ya yüzümdeki gülümseme! Ah onunla birlikte vakit geçirdiğim için mi, onunla birlikte olmayı sevdiğimden mi? Peki, neden rahatsız bu kadar kalbim. Yanlış bir karar mıydı yoksa yanlış gibi göründüğü halde beni mutlu edecek olduğu için kabul ettiğim bir seçim miydi?

Yapacak bir şey olmadığı halde yapacak bir şey arıyordum ama nafile, Allah'ım bir iş bile olamaz mı? O kadar utanıyorum ki kaçmak istiyorum buradan, ACİL.

"Ne düşünüyorsun?" eline aldığı mısırı ağzına götürdü. koltuğun diğer tarafına tünemiş olan ben, bu zamansız gelen soru karşısında şaşırmıştım. Saf bir yüzle başımı çevirdim.

"hı?"

"film hakkında diyorum" bana dönerek konuştu ancak cümlenin sonuna doğru gözlerini kısarak başını hafif yana çevirdi." Sanırım sen izlemiyordun?" bu bir sorudan çok doğrulamaydı. Gerçi cevabını bildiğin bir şeyi neden doğrulamak istersin ki hiç anlamış değilim.

Kendimi zoraki bir gülümsemeye çalışmanın içinde buldum. "hehe y-yok canııım, izliyordum da aklıma birden bir şey gelince... yani öylesine"

"öylesine?" tek kaşını kaldırarak sorduğu soru, ahh bana öyle bakma.

"sanırım!" başımı yana eğerek şirince bir gülümseme takındım. Lütfen işe yarasın lütfen.

Bana bir süre bakıp başını televizyona çevirdi. Ümitsiz vakaymışım gibi başını sağa sola çevirerek dudağını dişine taktı ve cık sesi çıkardı. Sonrasında hiçbir şey yapmadan mısırından bir tane daha alıp filmi izlemeye devam etti. 

O kadar rahatladım ki elimi göğsüme koyup nefesimi koy vermemek için kendimi zor tuttum. Kaşlarımı kaldırarak ucuz atlattık! Bakışı attım havaya.

*

Giysi odasında üzerime birkaç kıyafet alıp markete gitmek için hazırlandım. Elimdeki çantayı omzuma asarken merdivenlerden hızlıca iniyordum.

Salonun önünden geçiyordum ki beni gördü.

"nereye?"

"markete, gelirim birazdan."

"geç kalma!"

Ayakkabılarımı henüz giyip doğrulmuştum ki duyduğum emir karşısında üfleyip gözlerimi devirdim. Kapıyı açarak soğuk havaya adımımı atmış bulundum. 

Hooop! Aiişh bu kaygan zemin beni bir gün öldürecek. Neyse ki düşmedim. Asıl bunu ucuz atlattım. Dikkatli adımlarla ilerleyerek beyaz Sessiz kapıyı açtım. Ahh karşımda devleşen kendi ama eski evim. Senin gıcırdayan kapını bile özledim. 

gözlerim nemlenirken nedeni hafif esen rüzgar değil, ahşap ağaçlarla kaplı evime hasret duymamdı. Kulaklığımı kulağıma takarak eski günleri yad ettim ve ellerimi cebime sokarak dar sokakta ilerlemeye başladım.