Until When

Kabanata 22

Chapter 22

Dad.

"You're not planning to kill me naman diba?" I asked in a small voice.

He scoffed and glanced at me.

"Why would I do that?"

Bahagya akong ngumuso at tumagilid para makaharap siya. He's driving with just his one hand. He look hot in his outfit. I know he's masculine pero ibang usapan na ang pagbakat ng biceps niya sa hapit niyang polo! I wonder why he doesn't want to be a model? sabagay, he's a private person. kahit nga ata IG niya ay wala siya. 

Tumikhim ako at binalik ang tanong sakaniya.

"You're acting weird, Lucien. Nung isang araw ay galit na galit ka sakin, kagabi ay halos itali mo na ako sa katawan mo at ngayon niyayaya mo ko sa dinner?" 

Totoo naman. He's mad at me because of what I did on his paperworks. ganon rin ang naging galit ko sakaniya nung napunta ako sakanila. Dahil nga lang siguro sa pagpunta namin sa isla ay hindi kami magkakabati.  

Tumaas ang kilay niya. 

"This is my way of saying I was sorry." seryoso niyang saad. 

"You're guilty because of what you did to me?"

He nodded. "yes, and there's no need to deny, Chliodhna. I'm too guilty because of what I did to you.. I'm mad but it doesn't mean that I have a right to shout at you and make you leave." Mapag kumbaba niyang boses.

Nalaglag ang panga ko at napasinghap. Tumingala ako at parang naiiyak. He's sorry because of what he did! Ibigsabihin ay hindi peke ang pinakita niya sakin nung nasa isla kami?  ibigsabihin ay..

Pinaypay ko ang kamay ko sa mukha dahil pakiramdam ko ay iiyak na ako sa harapan niya.

"What is happening to you?" naw-weirduhan niyang tanong sakin.

"I think I'm gonna cry na, Lucien!" pag dadrama ko. "Naiiyak ako kasi you're guilty pala, I thought you don't even care for me. Nadagdagan ng 10 percent yung love ko for you because of what you've said!"

mas lalong nalaglag ang panga ko ng mahina siyang humalakhak. This isn't the first time na tumawa siya dahil sakin pero tuwing nangyayari 'yon ay parang nakikita ko na ang mga santo sa harapan ko!

Tumikhim siya at bumalik sa pagiging seryoso. 

"That's why I'm making up to you. By the way, why did you dress up like that?" Aniya at sinulyapan ang suot ko. 

I gasped. don't tell me hindi niya nagustuhan ang damit ko?

Napangiwi ako at sinipat ang sarili. "Why? Pangit ba?" 

He shook his head and cleared his throat. "No, I'm just asking. Paano pala kung sa karinderya lang tayo kakain? Edi naka ganiyan ka?"

"No way!"

Sinadya kong ipakita ang hindi ko pag gusto sa sinabi niya.. Hindi naman sa ayaw ko sa karinderya pero Hindi lang pang karinderya ang suot ko! My outfit is worth thousands!

He chuckled. Lumingon ako sakaniya at humalukipkip.

"you won't let me eat in karinderya, Lucien. Where are we going ba kasi? It's almost 30 minutes, balak mo ba akong iuwi sa manila?" I accused him. 

Naaaliw siyang sumulyap sakin. "Maybe, para hindi naman saying outfit mo."

"Nakakainis ka! Halos sambahin na kita kanina dahil poging pogi ako sa'yo, and you're here telling me that I'm overdressed?!" Dire diretso kong reklamo.