DİLSİZ ŞEYTAN//HYUNLİX//

11

YEJİ'NİN ANLATIMI İLE

Kapının bir kez daha sertçe yumruklanması ile irkildim. Yavaşça elimi kapının üzerindeki anahtara doğru uzattım ve çevirdim.

Tam o sırada biri kolumu tuttu. Kafamı çevirip baktığımda abimi gördüm. Hızlıca elimi anahtardan çekip kapıyı tekrar kilitledi. Bana öfkeli bir şekilde baktı.

"Küçük bir çocuk gibi her yeri karıştırıyorsun yeji!"

"Ama.. kapının yumruklandığını duydum."

"Arkadaşım birkaç günlüğüne köpeğini bana emanet etti. Hayvan çok saldırgan ya seni ısırsaydı."

"Ama bu daha çok birinin kapıyı yumruklaması gibiydi."

Bana inanamıyormuş gibi baktığında kendimi suçlu gibi hissettim.

"Bana inanmıyor musun? Bana yalancı olduğumu mu söylüyorsun cidden? Ben senin abinim yeji abin! Sana niye yalan söyleyeyim?"

Başımı eğdim.

"Özür dilerim. Bunu ima etmek istememiştim."

"Bir daha yapma lütfen. Kendimi kötü hissettim."

Başımı salladım.

"Hadi aşağıya inelim."

Beraber aşağıya indiğimizde aklımda bir sürü düşünce vardı. Bir köpek bu şekilde kapıya vurabilir miydi yada bir köpek var ise neden havlamak yerine kapıya vuruyordu? Bir köpek kapıyı açamazdı. Peki ya abim neden kapıyı kilitlemişti?

Kafamdan bu düşünceleri atmaya çalıştım ama olmuyordu. Bu çok zordu. O benim abimdi ve ben ona inanmak istiyordum.

Tam koltuğa oturacaktım ki telefonuma gelen bildirim sesi ile telefonumu çıkarıp mesaja baktım.

Jay:
****** Cafe'nin önünde buluşalım lütfen yeji.

Yeji:
Birazdan orada olacağım merak etme.

Abime baktım.

"Üzgünüm abi jay ile buluşmam gerekiyor."

"Ah ne kadar iyi zamanlama. Kardeşim ile vakit bile geçiremiyorum."

Ona sarıldım ve yüzüne gülümseyerek baktım.

"En yakın zamanda yine gelirim merak etmee."

O da gülümsedi.

"Pekala öyle olsun bakalım."

Abim ile vedalaşıp evden çıktım. Arabama binip Jay'in gelmemi istediği cafeye doğru sürdüm. Oraya doğru giderken bile az önce aklımda olan soruları aklımdan çıkarmıyordum. Acaba jay'e söylemeli miydim? Ama eğer birşey çıkmazsa canımdan çok sevdiğim abim ile aram bozulabilirdi. Onu kırabilirdim. Bu yüzden bunu herşeyden emin olmadan asla ama asla yapamazdım abime.

Jay'in gelmemi istediği cafeye çok kısa bir sürede geldiğimde ilk önce içerşye bakımdım. Jay boş bir masada oturuyordu. Birşey bulmuş olması umudu ile yanına oturdum.

"Nasılsın yeji? Biraz toparlayabildin mi?"

"Sanmıyorum. İçimdeki umut ışığına tutunarak yaşamaya çalışıyorum ve bu sandığımdan çok daha zor oluyor."

"Eğer sen moralini yüksek tutmaz ve iyi olmazsan onu nasıl bulmayı düşünüyorsun. İyi olmalısın ki onu bulman için gerekli hiçbir ipucunu kaçırmayasın. Değil mi sevgili yeji?"

"Sanırım haklısın. Ama bu çok zor."

"Farkındayım ama herşeye rağmen dayanmalı ve çaba göstermelisin. Hayat senden bunu istiyor."

Başımı salladım sessizce. Haklıydı. Bu şekilde yorgun, bitkin ve mutsuz olursam içimdeki umut ışığını kaybedebilir hatta onu bulmaya yönelik gözümün önündeki ipuçlarını kaçırabilirdim.

"Buraya senden şu notu almak için geldim. Yanında mı?"

Hemen cebimden notu çıkardım. Elimden aldı.

"Umarım parmak izleri kaybolmamıştır. Eğer kaybolduysa bu benim aptallığım olacak."

"Parmak izlerine mi bakacaksın?"

"Evet. Bu nota kimler dokundu sen ve ben dışında?"

"Bir de abim bu sabah."

"Pekala. Hadi sen eve git. Bende parmak izleri iyice silinmeden bakayım kime aitmiş bu not."

"Onun kaçırıldığını mı düşünüyorsun?"

"Evet. İhtimal var. Sonuçta o seninle mutluydu değil mi? İntihar etmesi için bir sebep olamaz."

"Evet, haklısın. Hadi o zaman parmak izleri silinmeden incele ve bana sonuçlar çıkınca haber ver lütfen."

"Tamamdır. Kendine iyi bak yeji. Dediklerimi aklından çıkarma."

"Merak etme Jay iyi olacağım."

Oradan ayrılıp geri evime gittim. Evde biraz kafamın dağılması için bilgisayardan bir film açıp izlemeye başladım.

**********

Ben şerefsiz bir insanım arkadaşlar. Eğer yeji'nin o kapıyı açacağına inandıysanız şu 11 bölüm boyunca beni hiç tanıyamamışsınız. Ayıp gerçekten yanii

Neysee sonraki bölüme kadar kendinize iyi bakınn hoşçakalınn