Fizik mühendisliği öğrencisi Nehra, öğretmeninin öldürüldüğünü düşünürken aldığı tehditlerle kendini jandarmada bulur. Ortada teröristlerin elinde olduğu bilinen bir nükleer silahın formülleri vardır. Bu formülleri çözerek silahı imha etmeye çalışır...
Bir bölüm yazmışımmm, alev atıyor alevvv! Okuyunca anlarsınız. BEKLENEN AN GELDİ
Ben biraz uyuyayım, lütfen sonraki girdiğimde de bol bol yorum görüp şevke geleyim. İlk kitabı bitirmek istiyorum artıkkkkk
Sizi 5600 kelimelik ve bir günde yazılmış sayılabilecek bir bölümle yalnız bırakıyorum.
Birazasli iyi okumalar diler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Medya: Carmen Goett - La Llorona) (Yedek medya: Ayla Dikmen - Anlamazdın)
İlahi Komedya'yı okurken aklımda birçok cümle yer edinmişti. Zaman zaman bu cümleleri unutmamak için tekrar ederdim. Ama bugün, bambaşka bir tanesi geçiyordu aklımdan. Şeytan, Dante'ye şöyle demişti: Tanrıyı gerçekten tanısaydın Dante, sen de isyan ederdin.
Bununla birlikte, ben Tanrıya isyan eden kısımda olmamıştım hiç. İhtiyar'ı yaratan o bile olsa isyan etmemiştim. Belki de yeter, dayanamıyorum demiş olsaydım karşıma daha kötüsünü, yani annemi çıkarmamış olurdu.
Ama düşünce yapım, tüm diğer insanlara göre daha farklıydı. Ben, kendime özel bir bilinç düzeyi oluşturmak zorunda kalmıştım. Bu nedenle özel davranış kalıplarım vardı. Sözel ve imgesel oluşumlar sayesindeyse fiziği çok daha rahat bir şekilde öğrenmeyi başarmıştım. Tabi, temelinde ilaçların çok faydası vardı ama genel olarak bana ilaçlardan daha çok zarar veren bir şey de olmamıştı.
Aklımdan hiç çıkmayan günlerden biri, o ilacı ilk kez aldığım geceydi. Kanım kaynıyordu. Bir uyuşturucuyu içime çekmişim gibi gözlerimin büyüdüğünü, aklımın bulanıklaştığını, çok hızlı düşündüğümü ve eylemlerimin düşüncelerime yetişemediğini anlamıştım. Bir saat sonra yemek yemek için masaya oturduğumda diğer herkes çok yavaş gelmişti bana. Ben bir çitaydım, diğerleriyse tam bir kaplumbağa.
Acı verici yanı, dozajlar arttıkça ortaya çıkmıştı. Hıza alışan zihnim her daim daha fazlasını istiyor ama bu beni ölüme götürür diye belirli dozajların üzerine çıkmıyorlardı. Hayatımın1 yılı, tamamen çöptü. Alışma süreci, beni benden almış durumdaydı. Sürekli okuyor, zihnim sussun diye hızını ikiye ve yeniden ikiye katladığım filmleri izliyordum. Romanlardan vazgeçmiştim, sıra sıra ansiklopedi bitirmiştim. Sonra bunlar yetersiz gelmişti ve ezberlemem söylenmişti. Aynı kitabı defalarca okuyarak ezberleyince kendime şaşırmıştım. Sonra gördüğüm her kitabı bir kez okumaya ve ezberlemeye başladım.
İlaçları bıraktıktan sonra bile öğrendiğim şeyleri hiç unutmadım. Yılların doluluğu ve bilgeliği beni bugün herkesin hedefi haline getirmişti. İlaçları bırakmaksa ayrı bir acıydı. İhtiyar'ın asıl işkenceleri o zaman başlamıştı. Çığlıklarım durmuyordu. Beni durdurmaya çalışanı öldürmeye teşebbüs ediyordum. Ağlıyordum, odaya kilitleniyordum, buzdan banyolar yapıyordum, bir süre gerçekten akıl sağlığımı kaybediyordum.
