to the moon and back :)

VII.

"Laat maar zien."

We stonden weer in de dojo, en ik wenkte Bloom.

"Je zal zo je magie niet kunnen gebruiken. Maak je geen zorgen, dat doe ik."

Ze knikte, waarna ik mijn hand kort op haar kruin.

"Probeer maar."

Ze hield haar hand op met de palm naar boven. Ingespannen keek ze ernaar, maar er gebeurde niks. Opnieuw legde ik mijn palm op haar hoofd, en toen ik hem weghaalde begon er een bloem te groeien op haar hand.

"Lukte het echt niet net?" Chi leek het niet te geloven.

Ze schudde haar hoofd. "Nee."

"Weet je het ze-"

"Ze spreekt de waarheid toch?!" Onderbrak ik hem.

Met tegenzin knikt hij.

"Doe eens bij mij."

"Ik weet niet of-"

"Het was geen vraag, Lowell."

Ik rolde met mijn ogen en raakte hem kort aan, korter dan bij Bloom. Toch lukte het blijkbaar, want toen ik leugens begon te vertellen knarste hij gefrustreerd zijn tanden. Nadat ik ook zijn magie had terug gegeven had hij gelijk ook zijn zelfvertrouwen terug.

"Kan ik nu gaan?" Piepte Bloom zachjes.

Chi gebaarde een beetje ongeduldig met zijn hand waarna ze wegrende.

"We wachten even op Dream en dan gaan we verder."

Ik bleef in tegenstelling tot Chi staan en liep wat rond.

Even later kwam Dream binnen, en Shade erachter aan. Daar had Chi last minute nog voor gevraagd. Ik had geen idee wat hij nu weer van plan was, maar ik zou wel zien. Niet boos worden was het best.

"Zo, jullie zijn er... Dream, ik wil dat je in de hoek van de kamer gaat staan. Jullie twee met mij mee naar de andere kant."

"Uitleg graag," sprak ik hem tegen. Ik geloof dat ik een beetje irritant begon te worden in zijn buurt. Klein beetje maar hoor, alleen maar dat hij me wilt vermoorden, niet meer dan dat. Viel wel mee dus, toch?

Chi zuchtte en begon met een constante (dreigende) blik op mij te vertellen wat de bedoeling was. "Ik heb hier een aantal afbeeldingen, die ik zo aan Shade ga laten zien. Aan Dream de taak dit te lezen. Moon," Toen hij mijn naam zei hoorde ik de haat, "Jij blockt Shades gedachten zodat Dream dit niet lukt. Goed?"

"Dankjewel," Ik glimlachtte onschuldig.

We deden dit voor meer dan een half uur. Nog steeds geloofde Chi niet dat ik het deed, maar hij moest naar Sky en Thunder buiten, om hun voortgang te bekijken. Ik liep naar Aura en mijn kamer. Misty en zij lagen huiswerk te maken en fluisterden af en toe lachend. Mijn schoolboeken lagen verspreid over mijn bureau. Af en toe zag ik Aura geergerd kijken naar de zooi. Ik had de dag ervoor wel gemerkt dat ze een beetje slecht kon tegen schuin liggende spullen, maar ik zou niet mijn gedrag veranderen voor haar. Ze moest er maar aan wennen, hoe aardig ik haar ook vond. Met een overdreven zucht viel ik neer op mijn stoel en sloeg een random boek open. Neurieënd begon ik aan de opdrachten die ik moest maken. Het was een nummer die mijn moeder van haar moeder had geleerd. Oma had het zelf geschreven, maar toch wist iemand hoe hij ging. Ik werd doodstil toen ik iemand mee hoorde zingen. Cole wist hoe hij ging. Hij was de kamer binnengekomen, ik weet nog steeds de reden niet waarom, en stond achter me. 

Ik draaide me om en keek hem fronsend aan. Hij keek met dezelfde verbazing terug.

"Hoe weet jij...?" begon ik

"Nee, hoe weet jij 'm, Moon."

We staarden elkaar verontwaardigd aan. Beide er hevig van overtuigd dat de ander het gejat had. Toen we dreigend op elkaar afstapten sprong Misty tussen beiden.

"Wacht even, jongens," begon ze om de bozige sfeer te onderbreken. "Stop heel even met die oorlog. Dat nummer is van niemand. Het zou best kunnen dat het bekend was-"

"Dat kán niet, Mist."

Mijn ogen vernauwden toen de mannelijke vampier dit zei en ik liet een diepe grom ontsnappen.

Zijn wenkbrauwen schoten omhoog en er verscheen een ondeugende glimlach op zijn marmeren gezicht.

"Wat? Denk je nou serieus dat ik lieg over een nummer? Vraag Chi maar, ik spreek de waarheid."

"Je liegt," siste ik woest tussen mijn op elkaar geklemde tanden door, "Je liegt zo F*cking hard."

Misty kwam tussen ons instaan, vooral om mij weg te houden van Cole, maar het maakte me niet rustiger. De geur van vampier werd alleen sterker en ookal dacht ik eraan gewend te zijn, op dit moment, waarbij ik mezelf sowiezo al moeilijk kon tegenhouden, werkte het niet dat er twee vampieren vlak bij waren. Cole leek geen last van mij te hebben wat me nog bozer maakte.

"Dat doe ik niet. Kom op kalmeer een beetje, je lijkt bijna te ontploffen."

"Nee, jammer voor je."

"Moon? Ben je..." begon Misty, voorzichtig legde ze een hand op mijn schouder.

wil je van ze af? Rowan, verdomme, rowan was terug. Ik dacht dat ik die psygo had verbannen uit mijn hoofd.

"Flikker op," trillend kneep in mijn ogen dicht. Mijn wolf mocht niet uitbreken, dat mocht niet. Nog niet nu, niet bij zoveel mensen, bij Dream... en de andere kleinsten. Als het nou bij Chi was geweest...

Geef me de controle en ik zorg dat ze verdwijnen, dat hij verdwijnt.

Geconsentreerd beet ik op mijn onderlip en ik proefde de ijzeren smaak van bloed. Een weerwolf die op uitbreken staat, 2 vampieren en bloed, perfecte combi. 

Ik mocht Rowen niet de controle geven, bleef ik herhalen door mijn hoofd. Cole boeide niet, dat stomme nummer nietm Misty... Op dit moment moest ik Rowen weer insluiten in blockades. Hoezo zou ik het niet kunnen nu? het was al maanden goed gegaan. Was ik nou echt zo zwak dat zodra ik bij vampieren in de buurt kwam Rowan ook niet meer te temmen was?

Laat mij dit voor je regelen.

"Nee!" Ik probeerde te kalmeren. Wat het gemakkelijker maakte was dat de geur minder was geworden van vampier. Langzaam begon ik weer rustig te ademen en kon ik mezelf ertoe dwingen mijn ogen te openen om te zien wat voor schade het had aangericht. Cole stond aan de andere kant van de kamer. Aura was er niet meer en Misty stond achter hem. Het was duidelijk genoeg dat hij haar naar achteren had getrokken om haar te beschermen.

Ik viel neer op mijn stoel.

"Sorry," mompelde ik, "Misty, ik had het niet tegen jou."

Ze glimlachte licht, maar ik zag de angst nog steeds.

"Jawel," behoedzaam ging hij op Aura's bed zitten die voor 1 keer niet was opgemaakt. "Je had het ook tegen Mist, dat weet ik zeker."

Ik hield mijn mond en staarde naar mijn handen. Hoe wist hij dit?

"Het was omdat je geen van ons om je heen wilde. Het was om jezelf te kalmeren. Je bent type alpha, hé?"

"Klopt," ik wilde niet meer boos zijn. Ik had al mijn zwakten aan hem getoond zonder de goede kanten te laten zien. "Je hebt gelijk. Ik ben fucking gevaarlijk en kan veter verdwijnen uit dit huis.

Cole was een tijdje stil. Misty had onopgemerkt de kamer verlaten. Gelukkig maar.

"Hoe weet je dit, Cole? Hoe weet je deze dingen?"

Cole dacht na over hoe hij zou antwoordden maar deed dit uiteindelijk straight to the point.

"Mijn moeder is een weerwolf..."

Muhahaha, cliphanger :)
Het is nu nog allemaal een beetje langzaam enzo. Maar ik ben van plan er in hoofdstuk negen of tien wat interessante dingen in te doen die de rust verstoren. *Gemeen lachje*