to the moon and back :)

XXVI.

"Woah, ze stikt helemaal van verrassing!" Grinnikte de vampier die nog steeds voor me geknield zat. "Wat had je nou gedacht. Dat zoon anders zou zijn dan vader?"

Shadow glimlachte licht naar me, een beetje onzeker, maar dat verborg hij snel achter een masker van koelte. "Hey Moon."

Ik mijn hoofd schold ik hem uit in alle talen van de wereld, inclusief die dode talen. En mezelf ook. Hoe had ik zo stom kunnen zijn dat- maar mijn broer had gezegd... hoe? 

Zijn vader neuriede een deuntje. 

"Verbaasd me hier te zien?" Begon Shadow.

Ik schudde mijn hoofd. Liegen of de waarheid spreken maakte niet uit. Hij mocht denken wat hij wou, ik zou hem toch haatten. 

De man voor me nam het over. "Weerwolven zijn zo makkelijk te manipuleren... jullie willen alleen maar vechten vechten vechten. Dus om je broertje hiernaartoe te lokken was alleen iets nodig. Gelukkig hadden we Shadow," hij glimlachtte trots naar zijn zoon, alsof hij het beste in de wereld had gedaan. "Dus het ontvoeren van 4 mensen was niet het moeilijkste. We moesten alleen hopen dat jij je broertje zou inschakelen."

Ik bleef hem woedend aanstaren. "Wa-"

Hij legde een ijskoude vinger op mijn lippen om me stil te krijgen. "Shh, kleine meid. Onderbreek me niet of je weer wat er gebeurt..."

Nee, dat wist ik niet, maar hield mijn mond weer. Hij wist wat ik kon met de mijne waarschijnlijk, door zijn zoon de verrader, maar blijkbaar maakte hem dat niet uit.

"Maar goed. Je deed wat wij wilden zoals we al hadden verwacht. Vechten vechten vechten... dat is alles waar jullie voor leven. Geweld. En dan hersenloos geweld aangezien dat 'de enige optie' is. Maar jullie zwakte is de roedel bij elkaar willen houden, hmm? En aangezien jij hier de zwakste bent en ook nog-"

"Ze is niet zwak..." klonk plots de drijgende stem van Max. Ik keek op en keek recht in de ogen van de man, die geluidloos was aangekomen met behulp van zijn magie van geluid (a/n thanks stromaera voor het idee ;)) hij keek me aan met een grijns. "Hey Moonie, gebeten door zo'n malariamug?" Hij grinnikte zachtjes alsof ik niet bijna dood ging door het gif.

Ik humde zacht als antwoord.

"Hmm... ik kan op z'n minst die irritante naast je doodbijten... zoemt hij irritant bij je oor?" Hij liep dichterbij n spreidde daarbij zijn armen om zijn schild uit te bereidden zodat niemand in een wijdere omgeving dan 10 meter ons nog zou horen en de man of Shadow dus niet gemakkelijk hulp kon vragen bij soortgenoten. Het werd doodstil. We hoorden zelfs geen vogels meer. 'Dubbelzijdig geluidsschild' noemde hij dit. Aan de binnenkant en buitenkant hoorde je niks van de andere kant, behalve hijzelf.

"1 stap dichterbij en ze gaat eraan," siste de vampier naast me en drukte zijn vingers in mijn nek. Het deed niet erg veel.

Max dacht precies hetzelfde, "Wat ga je doen? Haar luchtpijp dichtknijpen? Succes met dat vriend, in die tijd heb ik je hoofd al aan een paal gespiest."

"Weet je dat zeker? Ik denk dat mijn zoon je dan niet heeft verteld dat ik haar kan vermoorden door een enkele aanraking..." de man grijnsde.

Mijn ogen verwijdden zich. 

"Geef je veel om je vriendinnetje? Dan geef je je nu gewoon over en laat je jezelf vermoorden."

Max ademde zwaar en zijn woeste wenkbrauwen raakten elkaar bijna. "Geef je ook veel om je zoon?" Hij greep Shadow bij zijn kraag en trok hem met zijn rug tegen de borst van de weerwolf terwijl hij tegelijkertijd zijn hand over 1 van de oren van de vampier legde. "1 domme zet van jou en er komen genoeg geluidstrillingen het hoofd van dit kleintje om zijn brein te laten afsterven."

Nu was Shadow de gene die angstig voor zich uit staarde. Zijn magie was te nutteloos om iets te kunnen doen in een strijd en Max was te groot om tegen te vechten. 

"Oh, die jongen heeft gedaan wat hij moest doen."

Max vernauwde zijn ogen. "Nou, aangezien Moon waarschijnlijk nog later in jullie plan van pas moet gaan komen denk ik niet dat je haar echt gaat vermoorden. Daarbij ligt ze al op sterven dus veel meer hoef je ook niet echt te doen."

"Laat mij zoon los en flikker op," gromde de man, "we hebben trouwens nog een tweede oplossing om je alpha zichzelf te laten vermoorden. Ander vrij belangrijk persoon in zijn leven."

"Oh vriend..." begon Max grijnzend, "volgensmij ken je hem niet goed genoeg."

Ik wist precies wat hij bedoelde. 'Hecht niet teveel waarde aan anderen, dat worden je zwaktes' was 1 van zijn belangrijkste dingen die hij zei. Ik was zijn zwakte, dacht de man. Maar misschien zou hij niet eens wegkijken. 

Max gaf me snel een rustige 'het komt goed' blik toen hij plotselinge paniek in mijn ogen zag. 

"Dus het maakt je niks uit als ik haar vermoord?" De man grijnsde breed en zijn vingers duwden dieper in mijn nek.

Ik slikte en probeerde met mijn wazige hoofd naar een oplossing te zoeken zonder teveel energie te hoeven te verspillen. Niets. Zelfs mijn eigen magie gebruiken en de zijne overnemen zou al niet kunnen. "Max... ga gewoon..." smeekte ik, "zeg m'n broer dat het mijn fout is en dat hij moet terugtrekken, okey?"

Hij schudde beslist zijn hoofd.

"Ik zou naar haar luisteren. Je bent zelf snel genoeg dood als je zo doorgaat en je kan de hare echt niet voorkomen door hem te vermoorden."

Een lichte gele flikkering was in max' ogen te zien. De stilte werd letterlijk oorverdovend op hetzelfde moment terwijl hij begon te praten met een galmende en luide stem. "Laat. Haar. Gaan. Als je zo doorgaat ben je snel genoeg door door het geluid..." hij knipte in zijn vingers en ik  werd ongevoelig voor de hoge toon die vervolgens klonk.

"Arghh!" Shadow probeerde zijn handen vrij te krijgen uit Max' stevige grip om ze over zijn oren te slaan.

De weerwolf grinnikte alleen en maakte de toon nog net ietsjes hoger.

"Stop..." gromde de man en zijn vingers boorden zich nu pijnlijk hard in mijn nek terwijl hij zijn mond dichter naar mijn nek bewoog. Zijn gezicht verwrongen van ergernis door het geluid. "Ze gaat eraan, ik zweer... en haar moeder ook."

A/N Ik haat cliffhangers totdat ik ze in mijn eigen boeken schrijf... heehee, ben zo gemeen 😈