to the moon and back :)

XXVII.

Max begon te lachen. Zijn stem klonk helder door de hoge piep heen. "Haar moeder? Die is dood, ik had gedacht dat dat nou een van de dingen was die je wel wist."

"Oh, maar ik weet zeker dat ze leeft, jongeman. Levend en opgesloten in de kerkers nadat ze haar dood voor haar eigen kinderen heeft gefaked."

Hij zoekt je zwakte, begon Rowan en ook in Max' ogen was ongeloof te zien. Hij wilt alleen Max laten stoppen.

Max begon te trillen en de gele gloed kwam terug.

Ik schudde mijn hoofd lichtjes, "Max... nee... hij is het niet waard. Hij gééft niet eens om mama."

"Oh jawel, wel waard... De leugenaar," gromde 'de viking' zijn ogen gleden niet van de man af. "Ik scheur hem in stukjes om zijn hoofd vervolgens op een botte tak te spiesen."

"Probeer maar..." grijnsde de man.

Max kwam gelijk in actie en in zijn sprong veranderde hij in zijn vuurrode wolvenvorm. 

Het was dat hij vaart had. Zodra hij de vampier aanraakte zag ik zijn ogen verwijdden voordat ze wazig werden.

"NEE!"

Zijn lichaam liet de man wel achteruit wankelen maar hij herstelde zichzelf snel en gooide het reusachtige lichaam van de wolf van zich af. 

Die viel met een doffe bonk in ht mos naast me. De piep stopte en het geluid van de strijd kwam in 1 klap weer terug. 

Een scheut pijn van verdriet en verlies schoot door mijn hart. Snel boog ik me over de wolf heen, tranen terug dringend terwijl ik mijn handen  door de vacht liet gaan, opzoek naar een hartslag die er niet was. "Neeneenee," fluisterde ik in paniek voor ik me naar de moordenaar draaide die grijnzend stond te wachten tot ik klaar was.

Ik duwde mezelf overeind, iets te snel waardoor de misselijkheid weer terug kwam en ik me tegen een boom overeind moest houden.

Hij grinnikte. "Arme meid is weer helemaal alleen... Shadow? Neem jij haar mee? Dan heb ik mijn handen vrij..."

De jongere knikte langzaam en greep me vast bij mijn bovenarm. 

Ik keek woedend naar hem en probeerde los te komen. "Laat me los verrader," mompelde ik.

Hij toonde geen emotie en trok me mee.

Ik struikelde achter hem aan, gedesoriënteerd en steeds misselijker en duizelig. De grond veranderde in het dek van een schip wat bewoog en draaide.  Verdomme. 

"Opschieten," gromde de jonge vampier. Blijkbaar begreep hij niet hoe zijn eigen gif werkte. 

"Ik zal jou eens wat gif geven waar je enorm ziek en dood van gaat, jezus man, loop eens wat langzamer voordat je eigen voeten zijn bedekt met de inhoud van mijn maag..." gromde ik moeizaam terug. 

Hij haalde zijn schouders op en trok me het slagveld op. 

Ik probeerde weer helder te zien, en toen dat eindelijk weer het geval was glimlachte ik licht. Het brengen van Thunder en Aura had een positief effect gegeven. De enorme donkerblauwe draak vloog in grote cirkels rond en stralen elektrischiteit schoten om hem heen. Vampieren waren van Thunder weggedoken. Een paar echter niet en zondden stralen elementen, en andere soorten magie op hem af. De draak blies vuur en elektrastralen terug. 

Aura werkte samen met een paar weerwolven en versteende de vampieren die dichtbij genoeg waren, zonder te kijken gelukkig, aangezien een paar weerwolven zich uitleefden op hun vijand die letterlijk aan de grond vastgenageld zaten. 

Shadow trok me mee, de gevechten negerend. 

Uit mijn ooghoek zag ik mijn broer. Hij viel duidelijk op door zijn grote formaat en pikzwarte vacht, een teken van kracht. Hoe donkerder en groter, hoe sterker de rang, meestal dan. Max was een uitzondering... ik voelde een steek van verdriet. Max 

Er huilden een paar wolven toen ik aan hem dacht. Vervolgens begonnen er een paar vampieren verward om zich heen te kijken door het plotselinge geluid, zoekend naar een reden. Van de afgeleide wezens werd gelijk gebruik gemaakt door mijn broer en een paar anderen.

Shadow versnelde zijn pas ongeduldig, mij haastig meetrekkend. Ik mompelde zwak dat hij niet zo snel moest lopen, maar hij negeerde het volkomen. Hoe dichter bij het vreemde huis we kwmen hoe meer wolven mijn richting in keken, en me een vragende moet-ik-helpen blik toeworpen. Ik schudde mijn hoofd lichtjes toen ik de hand van shadows vader voelde, ijskoud tegen mijn nek gedrukt, maar in mijn hoofd zond ik een bericht wat er was gebeurt en dan voornamelijk hoopte ik dat mijn broer het zou merken. 

Layla, een goede vriendin van hem keek me kort aan met haar nu gele ogen. Het komt goed leek ze te zeggen. 

Ik probeerde een beetje te kalmeren terwijl ik nog steeds probeerde uit de grip van de twee vampieren te komen. 

"Stop of iedereen zal je nu al zien sterven..." siste de man achter me zacht.

Ik beet mijn lip om te voorkomen iets terug te snauwen. Al de hele tijd was ik energie te sparen om mijn plan uit te kunnen werken. Eigenlijk zocht ik naar de donkergrijze wolf van Brandon, die nog meer energie kon terug kon brengen met een enkele aanraking en ook de witte gestalte van Finn, die gif kon creëren en verwijderen, zelf was hij zelfs immuun voor vampier gif en dus op sommige vlakken nog sterker was dan anderen door het feit dan vampieren hem niet op hun gebruikelijke manier verzwakten. Wat dat betreft waren wij weerwolven een stuk minder vriendelijker door onze vijand in 1 keer te vermoorden. Deze vampieren vonden het nodig me een veel te lange tijd rond te laten lopen   met hun gif in mijn aderen, wat me langzaam en pijnlijk liet sterven. Sprekend over pijn...

Shadows vader raakte snel de hand aan van een soortgenoot toen hij ongeveer bij de ingang van het huis stond, en zodra hij begon te praten klonk zijn stem luid over het hele veld. "Vrienden..." de man bleef me vasthouden bij mijn nekvel terwijl hij naar de strijd draaide, niet plannend om los te laten, "en vreselijke stinkhonden... tussen jullie-" hij trok zijn neus op, "heb ik jullie al zo machtige alpha zien ronddartelen... is hij beschikbaar voor een gevecht met mij? Zo niet vraag ik het nogmaals nadat deze meid naast me-"

Maar een paar wolven hadden echt aandacht, maar dat was meer uit vertrouwen dat de hogere ranken het zouden fixen.

Ik zag de gele ogen van mijn broer mijn richting in kijken. Eerst een klein beetje bezorgd, maar al snel geërgerd. Waarschijnlijk omdat ik 'weer eens in de problemen zat en hij het moest fixen'. 

Ik glimlachte licht naar hem, al mijn gedachten over wat er was gebeurt openzettend. 

De man naast me was ondertussen door aal het praten, "sterft aan een vrij pijnlijke en langzame dood, gevolgd door de vrouw in mijn kerkers."

De zwarte wolf begon plots te grommen. In de ogen ongeloof en angst. Betekende dit dat... maar hij had de gedachten van Shadow ook verkeerd gelezen. Mijn broers wolf keek me kort aan. 

"1 dingetje vind ik je magie, gast," gromde ik, "1 aanval en hij is dood..."

"Dus? Als hij het niet aangaat zijn er straks heel veel dood behalve hij."

"Succes daarmee," sneerde ik terug.

Hij ademde in mijn nek, de bedoeling om me angst aan te jagen, maar wat dat betreft was zelfs Dave nog angstaanjagender. Die had ten minste nog een beetje spieren. Ik bleef strak voor me uit kijken, nog steeds op zoek naar Brandon en Finn. 

"En als ik het nou tegen je-"

Mijn broer gromde waarschuwend.

Ik keek boos terug voordat ik rustig verder ging

"Wat als ik je uitdaag?"