to the moon and back :)

IX.

We gingen gelijk over tot actie. Meerdere kinderen waren van streek. Vooral Shade en Bloom lagen in tranen. River bekommerde zich daar over, terwijl ik en Cole gingen zoeken naar sporen. Misty was blijkbaar jagen, dus wij twee hadden de beste neus. 

 Volgens Thunder was Chi nog bij hem en Sky geweest buiten en geen plannen om te vertrekken. Cole was nog steeds zo naief te denken dat het misschien niks was om zorgen over te maken. Ik was al gelijk aan het raden over ontvoering, maar niet hardop en zeker bij de jongsten. Cole zocht door de omgeving en ik eerst het huis. In zijn kamer stuitte ik op een spoor. Er stonden nagels in zijn bureau, en niet van hem. Het vreemde was dat er geen geur was, niks. Zelfs niet die van Chi. Het leek op een worsteling maar met wie... Ik had geen idee. Langzaam liet ik mijn vingers over het hout glijden. Het was het enige was ik kon vinden. In dde keuken was niks en ook niet in Dreams kamer. Alleen de klauwen waren sporen. Ik wachtte een eeuwigheid tot Cole eindelijk terug kwam. In de tussentijd had ik Bloom op mijn schoot genomen in de keuken. Ze zat dicht tegen me aan en haar angstige ogen vlogen constant door de kamer. Ondertussen was Aura aan het koken en ik kreeg een beetje een vader en moedertje vibe. 
 
Cole maakte voor het eerst geluid toen hij aankwam. Meestal was hij doodstil en sloop hij eerst dichtbij, maar waarschijnlijk was dit vooral om de jongsten niet de stuipen op het lijf te jagen. 

"Moon! Kom eens mee!"

"bloom keek een beetje bang op toen ik haar op de grond zette.

"Aura, wil jij op haar letten? Ik ga heel even met Cole mee."

"Is goed!"

Ik stapte met mijn halfbroer de buitenlucht in. We liepen een tijdje in stilte 1 kant op.

"Wat is er, cole?"

Ik zag de woede in zijn ogen branden.

"Mist is ook weg. Er staan bloedsporen op de stenen en er liggen stukken kleren."

"In Chi's bureau staan ook sporen, maar nergens geuren of zo."

"Dat is ook zo bij mist. Je had gelijk over die ontvoering, maar hoe de fuck moet ik dat gaan uitleggen aan die kids dat ze weg is, ik bedoel... Als Misty ze niet aankan..."

"Je kan het niet verbergen."

"Zeg jij het dan."

"Oh ja, moet ik het weer doen, hé?" Hij duwde een beetje plagend tegen me aan, maar in deze situatie was het niet iets om me te laten glimlachen. Het werkte ook bij Cole niet, maar het was ten minste te proberen. Ik had me in twee dagen al gehecht aan Dream.

"Mist was toch bij ons toen... Je weet wel...? Met dat nummer enzo..."

"Je bent jezelf aan het afschrijven van mijn verdachten lijst, niet doen."

Verbaasd stapte ik iets naar achteren terwijl ik heb nogal geschokt aankeek.

"Je verdenkt me?"

"Denk eens na," hij verhief zijn stem. Het was duidelijk dat hij woedend was dat dit kon gebeuren, "Mist kan herinneren zien, dream kan gedachten lezen. WHY THE HELL DENK JE DAT ZE WEG ZIJN?!"

Ik beet op mijn lip. Boze vampier, oeii.

"Cole, vertrouw me, ik ben het n-"

"IEMAND IS HIER DE VERRADER, EN IK WIL HET NIET. IK WIL NIET DAT EEN VAN ONS DIT VEROORZAAKT! MAAR JIJ BENT NU HET MEEST VERDACHT!"

"Cole, rustig aan. Ik weet het, ik snap het ook. Maar met boos worden-"

"WAT WEET JIJ HIER NOU OVER? HMM? MET JE EIGEN WOEDE PROBLEMEN. jE DOET ALSOF JE HIER THUIS BENT NA 1 DAG!"

auch, lekker vriendelijk ook weer. Ik dacht dat hij me wel vertrouwde.

"Ach, broertje toch. Weer van streek?"

Ik draaide me om en stond oog in oog met twee andere vampieren. De 1 leek als twee druppels water op Cole zelf. Dezelfde neus, lippen, ogen... alleen zijn haar was korter en aan 1 kant opgeschoren. De jongen naast hem was jonger dan ik, maar niet veel. Zijn bruine haren zaten warrig voor zijn ogen en vol blaadjes en takjes. 

"James, wat de hell doe jij hier?"

"Is dat wat je zegt als je je broer weer ziet na een jaar?" De zwartharige jongen grijnsde naar zijn broer. Iets zei me dat deze jongen de oudste van de twee was, geen idee waarom. 

Met pretogen draaide hij naar mij, "en hier is de hond!" Theatraal sprijdde hij zijn armen.

Ik rolde met mijn ogen. "En hier de mug!"

James grijnsde, "Je hebt haar niet zo goed opgevoed, Cole! Ze is een beetje brutaal!"

"Hoor je dat, sis? Gedraag je. En jij, James, flikker weer op, alsjeblieft," Cole was duidelijk niet in een goede bui en begon zijn broer weg te duwen. Die hield hem niet tegen, maar staarde naar mij.

"Sis? Waar de hell heb je t over, Cole?"

Hij negeerde zijn broer en bleef woedend proberen zijn broer van zijn plek te krijgen.

James kneep zijn ogen geërgerd samen. "Bro... Antwoord of ik láát je het doen."

Cole stopte niet en lag een paar seconden later op zijn rug, terwijl James hem vastklemde in het gras. Zijn ogen doorboorden die van Cole.

"Wat is er aan de hand, broertje, zeg op," zijn woorden galmden, ookal stonden we in het midden van een grasveld.

Verbaasd keek ik toe hoe Cole alles vertelde in 1 keer. Over onze moeder, over dat Chi was verdwenen en Eliza, Dream en Misty ook en dat hij mij verdacht. Hij was kalm tot James van hem af kwam en het oogcontact dus verbrak. Weer was Cole woest, nu vooral op zijn tweelingbroer. Wat er net was gebeurd was voor mij een raadsel. James grijnsde weer naar me en liep naar het huis. Zijn tweelingbroer bleef razend staan, toen de andere vampier volgde en ik ook. Na een bezorgde blik naar hem te hebben geworpen slenterde ik terug naar het huis. Ik wist dat hij moest afkoelen en dat zou niet gebeuren als we bij hem zouden blijven.