to the moon and back :)

XXII.

De man had blond haar, dat net over zijn schouders viel en zijn ogen waren rood. Hij had overduidelijk expres een te strak shirt aangetrokken, waardoor je zijn spieren goed kon bewonderen.

"Wat vervelend nou, he? Dat er niemand van je vriendjes is," hij had de stem van Cole. Oh shit...

Ik bleef hem woedend aanstaren terwijl mijn hersenen op volle toeren draaiden. Hij rook nog steeds naar vampier, dus er waren twee mogelijkheden. Hij was gewoon vampier, die zijn stem kon vervormen als magie, of het was een Shapeshifter die zijn stem en geur had vervormd.

"Waarom vecht je niet met je soortgenoten?" Vroeg ik uiteindelijk, hopend op een antwoord waar ik hem iets beter mee kon inschatten.

"Ik ben te jong," hij haalde zijn brede schouders op, "en ze hebben me nooit leren vechten."

Mijn ogen gleden over zijn lichaam en ik snoof, "te jong? Je ziet eruit als minstens 17."

"Klopt helemaal, maar dat lijkt enkel zo," hij grijnsde.

"Shapeshifter dus... waar heb je de anderen gelaten?"

De jongen grinnikte zachtjes, "klopt en ga ik je niet vertellen. Zo jammer... je had er achter kunnen komen door bij de groep kunnen blijven, Moon Lowell."

"Hoe de hell weet je mijn naam?"

Hij grinnikte weer. "Je bent het zusje van de oh-zo-sterke alfa jacob, ouders vermoord door een kennis van mij en jij zelf bijna twee vampieren gedood op je 16e vlak nadat je voor het eerst veranderde. Je bent niet onbekend voor onze soort."

"Waarom hebben jullie de Chi's en die twee kinderen meegenomen?"

"Hmm... we hoorden dat jij in dat huis was gekomen. Weet je hoe makkelijk jullie soort wel niet denkt? Ontvoering? Boem, laten we gewoon alle weerwolven bij elkaar roepen die we kennen. Al ben ik onder de indruk van het aantal, het zijn er te weinig, want we wisten al dat je zou komen met die rothonden."

"Hou ook van jou," mompelde ik, nog steeds duwde ik mijn boosheid weg. "Je kent ons niet, we kunnen jullie makkelijk aan."

"Twee vampieren per weerwolf, ieder goed getraind en wij hebben jou nu."

"Oh nee, dat ga-"

Iemand legde plots van achter zijn handen op mijn schouders. Hij had geen geur. "Oh ja..." grijnsde hij vlak bij mijn oor, "ik wil wel eens ziel hoe je broertje zichzelf van het leven beroofd om jou te redden, waarna we vervolgens toch een eind aan je leven maken."

"Dat ga je niet," ik schudde hem van me af en draaide me om.

De man had ongeveer dezelfde bouw als de  shapeshifter maar had opgeschoren zwart haar en een licht baardje.

Rowan gromde naar me om vrij te komen, zeker toen er nog een man uit de schaduwen tevoorschijn stapte, die met hem mee leken te bewegen terwijl hij geruisloos voor 1 van de gangen ging staan.en er een vrouw teleporteerde naar vlak voor mijn neus.

Ze lachte, "4 tegen 1... ah, kleine meid... ik wil je niet nog meer pijn doen." Ze draaide haar hoofd een beetje opzij waardoor haar krullend zwarte haar van haar schouders viel. Ze keek me met een bijna psychopatische blik aan.

"Nog meer?" Ik duwde haar met kracht weg, zodat ze achteruit struikelde. "Flikker toch op, psycho. Ik zou rekening moeten houden met jullie gevoelens. Jammer he, dat ik dat niet ga doen."

Rowen nam het over met mijn toestemming en de gromde waarschuwend. Haar kop keek van de 1 naar de ander, zoekend naar de gevaarlijkste. Uiteindelijk sprong ze op de man zonder geur af en hapte naar zijn hoofd.

De anderen kwamen gelijk in actie. De vrouw verdween weer in het niets, schaduwman verdween in de schaduwen waardoor er maar twee overbleven.

Wat was dit nou voor tactiek?

Woest grommend duwde Rowen de man op de grond, haar voorpoten op zijn schouders terwijl ze naar zijn keel hapte. Haar tanden boorden diep in het vlees, maar op hetzelfde moment ook in haar rug.

"Hey wolfie, afblijven van mijn vriendjes," lachte de teleporteer vrouw, en haar tanden zonken dieper weg waarbij het gif in het bloed van de wolf begon te verspreidden.

De man onder rowen was nu volledig dood en Rowen schudde gelijk haar lijf om de vrouw van haar af te krijgen, uiteindelijk lukte het en viel de vampier met een luide bonk op de grond.

Precies op het moment dat Rowan haar wou aanvallen verdween we weer. Mijn wolf gromde geërgerd.

Kutvampieren ook altijd

Helemaal mee eens...

Ze stoof op de shapeshifter af, die daar bu als versteend stond.

De jongen schreeuwde verrast toen hij haar nagels in zijn schouders voelde boren en hij struikelde over zijn eigen voeten, waarna hij achteruit tegen de muur knalde.

Plots werd alles pik donker. Schaduwen verspreidden, en zelfs mijn nachtzicht werkte niet.

"Je vergeet iemand, wolfie," begon een nog vreemde stem, waarschijnlijk was het die schaduwguy. "Jammer he, dat je me niet kan zien."

Rowen draaide zich naar de stem. Ze rook en hoorde hem. Hij was blijkbaar vergeten dat  ze een wolf was en minder vertrouwde op haar zicht.

"Boe," klonk het plots van de andere kant van ons. Het was dezelfde man.

Voor Rowan zichzelf kon omdraaien boorden tanden alweer in haar rug en de pijn die de vrouw had gecreëerd met haar tanden werd nog meer versterkt.

Rowen gromde van de pijn en ik nam de controle over om in mensenvorm met mijn rug tegen de muur te knallen, met de vampier ertussen, die heel snel losliet.

Ik grinnikte en Rowan nam het weer over. Als mijn broer nu nog zou klagen... ze duwde de man op zijn rug om zijn nek tussen haar tanden te klemmen.

Ik zal je details besparen, maar in elk geval beet ze de hele nek wervel in stukken met een afgrijselijk geluid, waarna ze zich draaide naar de shapeshifter. De schaduwen verdwenen langzaam waardoor ze een derde zintuig had om te gebruiken.

De jongen staarde naar de nek van zijn huisgenoot met angstig grote ogen. Rowen liep rustig naar hem toe en bleef naar hem staren met indingende gele ogen, tot ze op een meter of twee van hem was verwijderd.

"Alsjeblieft..." smeekte hij trillend en struikelde achteruit weg. "Ze hebben me gedwongen... stop, aljeblieft... moon..." hij had Dreams stem, wat me deed twijfelen.

Rowan gaf mij de controle terug, misschien had ze toch een beetje een hart. Ik bleef nog steeds op afstand. "Als je echt Dream bent zou je mijn gedachten moeten kunnen lezen, dus verander je maar precies in het beeld dat ik nu in mijn hoofd heb..."

Ik dacht aan 1 van mijn beste vrienden van toen ik 7/8 was, of tenminste... ik was de enige geweest die hem kon zien. Mijn broer had hem mijn fantasie vriend genoemd, voor mij was het gewoon Austin geweest.

Vol verwachting en hoop bleef ik naar de shapeshifter kijken, die diens ogen had dichtgeknepen terwijl zijn haar langzaam korter werd naar krullen en ze werden donkerbruin. Diens huid begon langzaam minder bleek te worden tot het karamelkleurig was.

Voor mijn ogen, veranderde de shapeshifter naar Austin, de jongen die alleen in mijn hoofd nog leefde...

A/N Hehehehe, komende tijd krijgen jullie nog veel meer clifhangers, dus ja... ik schrijf alles op het moment en heb echt nog geen einddoel of plot. Dus toen ik had besloten dat ze alleen in een kamer was met een relatief jonge shapeshifter moest ik dit wel doen... nou ja, dream is in ieder geval back in the gameee