to the moon and back :)

XXIV.

De man neuriede een irritant deuntje continu. Het gerammel van sleutels klonk veel te luid voor mijn oren. Alles ging traag en was pijnlijk. Elke ader leek gloeiende lave te bevatten

Kutgif

Ik wou het liefste neervallen op een bed en slapen. Eeuwig lang slapen. Maar ik mocht niet, dat zou mijn dood betekenen.

"Slaap wolfje slaap, daar buiten staat een-"

"Flikker toch op," mompelde ik, maar hij bleef het zingen terwijl hij een metalen deur opende met veel lawaai.

"We hebben helaas geen bed voor je kunnen vinden, maar ik denk dat de vloer voor het moeie wolfje al een prima plek is. Daar hoor je thuis. Voor mn voeten."

Ik antwoordde niet.

Hij duwde me lachend naar binnen. "Ik zal iemand met illusie roepen voor de schaapjes als dat nodig is, tot straks! We zullen een leuke verrassing voor je klaar maken!"

Ik strompelde naar een hoek van de kamer en zakte daar ineen. Mijn gevecht tegen de slaap begon ik langzaam te verliezen.

Hij grijnsde breed. "Ahww... ga maar slapen, het maakt toch niet uit. Je blijft even zwak."

Ik keek hem aan, woedend, tenminste... dat was het plan, maar het lukte niet langer dan tien seconden voor ze dicht vielen.

A/N aangezien Moon nu een tijdje vrijwel bewusteloos is maar ik toch wil vertellen wat er in de tussentijd gebeurt heb ik besloten voor een ander pov voor alleen dit hoofdstuk... jacob en zijn wolf zijn een stuk beter geconnect en hij hoeft niet op Sam (zijn wolf) te letten, aangezien die gewoon de dingen doet die jacob zelf ook wil doen :)

P.O.V. Jacob

De continue chaos in mijn hoofd van gedachten wist ik meestal terug te dringen naar de gedachten die ik wou horen, maar 1 van die rotbeesten had het blijkbaar voor  elkaar gekregen dat mijn magie niks kon filteren ofzo. Terwijl Sam zich heerlijk uitleefde op de 5 stink beesten om me heen bleef ik proberen een beetje orde te krijgen en te focussen op andere gedachten lezers om door te communiceren wat er rond mij gaande was.

Die man is vreeselijk begon Sam

Vermoord hem dan, gromde ik terug, volledig op Layla gericht met mijn gedachten, die net vertelde over haar situatie, die er niet al te goed uitzag.

Al mee bezig alpha, tis alleen nie heel makkelijk...

Daarna gelijk naar 2 uur... je bestie is in gevaar.

Hmm, thanks bro...

Ik humde als antwoord.

De vampier waar Sam het over had had al snel tanden in zijn nek, van achter. In een enkele beet brak zijn nek en was de man dood, waarna Sam doorsprinte naar Layla, die mank naar een buldozer van een man uithaalde.

Met een paar grote sprongen waren we bij de man, die werd opgeschrikt door de enorme zwarte wolf die op zijn rug sprong.

De man schreeuwde uit in pijn en stapte naar voren om niet te vallen door de vaart. Tot mijn verbazing begon zijn huid rond de nek te verstenen. Sam klemde zijn kaken rond de nu stenen nek maar tot ergenis van bijde ontsnapte niet het geluid wat we wilden horen. 

Zo snel mogelijk probeerde Sam zijn hoofd te bijten, wat ook 1 van de zwakke plekken is van de vampier, maar hij wist de wolf van zijn rug af te gooien. Sam rolde over de grond en eindigde terug op zijn poten. Gelijk stond hij weer alert en laag bij de grond, klaar om een tweede sprong te maken. 

De man siste terug. 

Uit mijn ooghoeken zag ik Layla in haar mensenvorm veranderen waarbij ze razendsnel heelde en terug in haar wolven gedaante wisselde.

Sam grijnsde zover een wolf dat kan en showde de vampier het bloed tussen zijn tanden met een uitdagende grom. Het was van 1 van de wezens van eerder geweest en het was blijkbaar geen vampier geweest. In elk geval dreef het de vampieren wel helemaal gek door de geur.

Een paniekerige gedachte van iemand schoot door mijn hoofd. Help! Ik kende hem of haar niet en verscheen plotseling. 

Sam, leef je uit. 

Ik focuste me op de gedachte en probeerde terug te communiceren. Heel gedreven was de telepaat niet en er waren nergens blokken geplaatst tegen de lezing ervan. 

Moon, nee... verdwijn niet weer! Schoot het door diens hoofd. Het was een shapeshifter, wist ik nu uit zijn gedachten. Dan moest het dat kleintje zijn waar Moon een zwak voor had gekregen. 

Layla had het ook door en de wolf gaf een minuscuul knikje richting de bosrand waarna zij en Max zich richtten op de vampier die kon verstenen.

Sam rende al naar het noodsignaal van de telepaat toe. Hij had geen bevelen nodig gelukkig. 

Ik schold in gedachten toen ik 2 vampieren volgden. 

Iets langer wachten kleintje...

Sam had zich weer grommend op de twee gericht en sprong op de dichtstbijzijnde af. 

Ze liet een staal vuur uit haar handen ontsnappen, maar van de zijkant werd ze opgeschikt door Dave, die haar met een enkele aanraking diep in slaap bracht en ze stortte neer op de grond. 

Sam had het vuur gelukkig kunnen ontwijken en dook op de andere bloedzuiger af, die een stuk jonger was en alleen maar achteruit struikelde. Ik hoefde alleen maar te grommen en hij gebruikte zijn supersnelheid om weg te sprinten.

Sam draaide zich terug naar de bosrand en begon weer te rennen naar de shapeshifter. Die rook extreem sterk naar vampier. 

Die zat ineengedoken op de grond achter een paar struiken en bomen.

Hier ben ik... begon ik als hoofdgedachte, wat betekende dat hij dat sowieso zou horen.

De shapeshifter keek op met grote bange ogen. "M-Moon?" Die stond op en naderde langzaam.

Ik haalde een kleine blok weg zodat de telepaat wist wie ik was.

"Oh... Hi meneer..."

Sam grinnikte in mijn hoofd. Meneer... hoor je dat? Hij noemt je menéér!

Klep dicht Sam... jij bent Dream, right?

Dream knikte langzaam. 

Wat is er gebeurd?

Zodra de telepaat eraan dacht begon ik de door te 'lezen' zonder toestemming. Zelfs áls ik ze niet had gekregen had ik het gedaan, maar nog steeds.

Moon had dus eindelijk toch haar magie veranderd. Teleportatie... niet veel beter dan die van ma, maar het kon ermee door. Ze kon in elk geval er iets mee doen tijdens een gevecht, wat betekende iets minder zorgen over haar staat van welzijn waardoor ik me op mijn eigen gevecht kon focussen. En Rowan had ze eindelijk ook weer geaccepteerd. Jeesh dat duurde lang. Na die ene uitbraak tegen twee vampieren had ze dat dus echt nooit meer gedaan. Streng zijn was de enige manier dan en het had uitgepakt.  Voorlopig dan, haar kennende zou ze haar weer opsluiten zodra mogenlijk. Maar ik had een minuscule hoop dat ze het toch een nieuwe kans gaf, hoeveel vijanden Rowan dan eerst uit de weg moest ruimen.

Ik riep 1 van de jongere weerwolven op om de Shapeshifter te escorteren naar een veiligere plek voor ik weer terug in het slagveld dook met de controle over mijn magie weer een beetje terug. Gelukkig was het maar tijdelijk, die magie. Gewoon geen handen meer aanraken en het zou wel oké gaan.

A/N Nu weet je jacobs pov gehe... en zijn mening over moon :)