to the moon and back :)

XX.

A/N Yay, 20e hoofdstuk :D

Ik ging zitten op de grond, nog steeds starend naar het raam. 

"Waarom zeg je niet gewoon tegen je broer dat je je wolf niet vrij wilt laten?"

"Heb ik al gezegd, maar hij vindt dat zwak... dan zei hij altijd dat hij me niet heeft leren jagen en vechten om net als mijn moeder depressief thuis te zitten en niks te doen."

"Jullie leken zo goed bevriend," mompelde River en ging naast me zitten. Voorzichtig pakte hij mijn bloedende hand vast. 

"Ik houd ook van hem, maar niet als hij loopt te zijken over Rowan."

"Snap ik helemaal," hij  begon de glasscherven geduldig uit mijn hand te halen. "Ook al heb ik zelf altijd alleen Rain gehad. Misschien is hij gewoon bezorgd. Ik bedoel, je werd ziek. Dat worden weerwolven bijna nooit."

"Hij is nooit bezorgd."

"Weet je dat zeker?"

Het was een tijdje stil afgezien van de glasscherven die hij op een hoopje liet vallen. Ik staarde naar buiten, diep in gedachten. "Denk je echt dat hij bezorgd is?"

River knikte langzaam. 

"Dan vertel me... waarom laat hij me alleen in een huis vol fabeldieren, waaronder 3 vampieren een een duistere tovenaar? Want dat heeft me alleen maar bozer gemaakt de afgelopen week."

"Geen idee, ik weet alleen dat ik af en toe ook streng doe tegen Rain als ik bezorgd ben. Ik ben haar enige familie dus zijn er geen ouders die bezorgd om haar kunnen zijn. Dan doe ik het dus."

Ik slikte, "hmm... boosheid is veel simpeler dan al die andere emoties."

"Zoals ik al zei, het is geen oplossing voor alles."

"Ik vind van wel," antwoordde ik mompelend.

"Hmm... je bent nu toch rustig?"

"Ik ben nog steeds boos."

"Je slaat niks meer."

"Als je hier niet was geweest om mijn hoofd een grotere chaos te maken was dat raam nu kaduuk geweest." 

Hij was stil en geconcentreerd bezig voor een tijdje, "het is maar goed dat ik je dan ben gevolgd." 

"Hmm."

We zeiden een lange tijd geen woord, tenzij hij vroeg of ik nog iets voelde zitten.

"Hoe ben jij hier beland?" Begon ik na een tijdje.

"Uhm... Rain en ik werden op een dag gewoon wakker op het strand. Wat ervoor is gebeurd weten we niet. Zelfs Misty kon geen herinneringen vinden, dus iemand moet ze hebben gewist."

"En daarna zijn jullie hier naartoe gegaan?"

Hij shudde zijn hoofd, "dat duurde wel een tijdje. We leefden op straat voor... Ik denk 2 jaar en verdienden geld door te dansen." Hij werd rood toen hij dat laatste zei, maar ik vond het alleen maar cool.

"Je kan dansen?!" Verrast keek ik op.

"Rain kan het beter," mompelde hij opgelaten.

"Cool!"

Toen hij klaar was met mijn hand wikkelde ik het in een doek en wachtte een tijdje.

"Jij kan houtsnijden... Ik bedoel, daar heb je toch veel meer aan?"

Ik haalde mijn schouders op, "Ik kan niet meer dan kleine vormen en wezens... En messen..."

"Messen zijn toch een stuk handiger dan een dans kunnen."