Schim & schaduw | Deel 3

Hoofdstuk 1 - Een donkere weg

Melody had geen controle over de schaduwen die langzaam over het grijze plafond kropen. Haar handen werden tegen de grond gedrukt door het zware gewicht van haar lichaam. Ze voelde de handboeien die in haar polsen sneden al lang niet meer. De pijn was samen met de rest van de wereld wegebt. De brandende hitte, de stemmen en de smaak van bloed leken nu slechts een droom. Een waarvan Melody niet wist of hij al voorbij was. Maar gele lichtflitsen die schaduwen over het plafond stuurden voelden vredig. Het herinnerde haar eraan dat ze niet helemaal alleen was. Al was dat lastig om te geloven nu haar wereld slechts bestond uit koud beton en een wazig plafond.

Langzaam zoog ze de muffe lucht haar longen in. Het voelde alsof het stof aan de binnenkant van haar keel bleef plakken. Met elke ademteug werd haar mond droger en haar borst zwaarder. Ze vocht niet meer tegen de kou die haar als een deken overspoelde. Ze kende het gevoel.
De schaduwen die haar moesten beschermen, hadden haar verlaten. Ze hadden alles gegeven en nu was haar hoofd stil gevallen. Toch klonken Melody's gedachten nog veel te luid. Ze had de fluisterende stemmen niet nodig om te begrijpen dat ze zichzelf moest verdedigen. Ze wist al lang dat het hier eindigde. Elke lichtflits die zich door het raampje wurmde, elke schaduw die over het plafond kroop, kon de komst van haar dood betekenen.

Het was vreemd. Ze was zo lang voor dit moment op de vlucht geweest, maar nu klonk het woord niet zo erg meer. De dood was niet meer dan een wazige lijn. Nog een paar stapjes en ze stond aan de overkant. Daar zou ze veilig zijn.
Maar haar spieren waren verstijfd en haar benen weigerden te bewegen. Het lukte haar niet om omhoog te komen en te lopen. Niet over de lijn en niet naar de deur.
Dus wachtte ze stilletjes op het einde. Haar vermoeide ogen staarden naar het plafond dat ze al zo lang bekeek dat ze de zeventien donkere puntjes geteld had en de vochtkring zelf met gesloten ogen kon zien. Hopelijk zou het snel voorbij zijn, al wist ze diep van binnen dat die genade haar niet gegund zou worden. Als ze haar alleen hadden willen vermoorden, zou ze nu dood in het bos liggen, niet half levend in een donkere kelder.

De stilte was vredig, tot hij er niet meer was. Gedempte stemmen en voetstappen galmden door de ruimte naast haar. Licht sneed door de spleet onder de gesloten deur. Langzaam kwam het geluid dichterbij.

'... zo aan dat ding gespietst,' zei een vrouwenstem die Melody als die van Ricky herkende.

Een onverstaanbare stem antwoordde.

'Ik ga dat voor hem doen. Dus als je me er in zou willen laten zou het fijn zijn.'

De persoon tegen wie Ricky het had moest hebben geluisterd, want opnieuw klonken er voetstappen. Het werd snel gevolgd door een zacht geklik en een koude windvlaag.

Het gele licht dat de kamer in stroomde was zo fel dat Melody alleen een schoen kon uitmaken. Pas na een paar seconden zag ze het bijbehorende been en de lange zwarte jas die haar naar het grijnzende gezicht bracht. 'Hallo Muis.'

Kippenvel verspreidde zich over Melody's huid. Ze probeerde zichzelf achteruit te duwden, maar het lukte haar gevoelloze vingers niet om grip te krijgen op de vloer.

'Awh is iemand bang? Schatttig.' Ricky greep haar bij haar arm vast en rukte haar. Met haar vrije hand gebaarde ze richting de deur. Een windvlaag rukte Melody overeind. 'Jij gaat met mij mee. We hebben nog een rekening te vereffenen.'

Iets waarvan Melody dacht dat het angst was, vulde haar. Haar lichaam beefde en haar ogen schoten paniekerig door de lege kamer. Was dit waar het eindigde? Het lukte haar om schuifelend een klein stapje naar de deur te zetten, maar het ging Ricky niet snel genoeg. De vrouw greep haar onder haar arm vast en trok haar richting de deur. 'Doorlopen.'

'Ricky, wat is er aan de hand?' vroeg een mannenstem vanaf de kamer naast hen. Het silhouet van een tweede persoon verscheen in de deuropening.

De vrouw draaide zich met een ruk om. 'Ik heb de opdracht om haar aan het hek van het Niverium te spietsen.'