Schim & schaduw | Deel 3

Hoofdstuk 25 - Ricky's brief

De eerste dagen na Dominique's bezoek voelde het alsof alles veranderd was. Maar een week later was alles nog steeds hetzelfde. Melody zat samen met haar klasgenoten in een bus en staarde uit het raam. Ze kwamen net van een oefening die ze op het strand hadden gedaan en haar hoofd golfde nog na.

'Ik kan niet geloven dat we straks nog een les hebben,' verzuchtte Xavier. 'Zo kan ik toch niet opletten.'

'Het is hun beroep om ons af te matten,' zei Melody met een kleine glimlach. Al kon ze niet ontkennen dat ze ook liever douchte en in bed kroop. De dag was lang genoeg geweest.

'Ze kunnen net zo goed stoppen met hun beroep nu we jullie hebben,' mompelde Lex.

'Hé,' protesteerde Lucile. 'Het was niet ons idee om twee tegen twee te gaan. Bovendien maakten jullie ons bij het onderzoek gedeelte helemaal in.'

Lex glimlachte. 'Zo bedoel ik het niet. Sinds jullie er zijn is ons leven nogal... rumoerig.'

'Het was een stuk saaier hiervoor,' vond Xavier. 'Maar ik vind het niet erg. We zijn hier gekomen voor de actie.'

'Jij bent hier gekomen voor de actie,' verbeterde Lex hem. 'Ik ben hier gek-' Hij viel abrupt stil. 'Oh nee, we hebben bezoek.'
Melody's ogen schoten naar het raam. Nog net zag ze de blauwe auto die op de parkeerplaats stond voordat de bus draaide om hen voor het hekwerk af te zetten. Ze mompelde een scheldwoord.

Lucile's gezicht werd direct serieus. 'Als het die VanHulsen vent is, vermoord ik hem.'

'Ik dacht dat we hadden afgesproken dat niet te doen,' zei Melody in een poging de spanning uit de lucht te halen. Het werkte niet.

Ze waren alle vier muisstil toen ze de bus uit schuifelden en de parkeerplaats op stapten. Melody's hart bonste luid toen haar voeten het grind raakten. Direct gleed haar blik richting de auto. Een korte vrouw laadde dozen uit de lichtblauwe auto. Ze droeg een witte blouse en leek totaal niet op een niverial.
Melody zuchtte opgelucht. Vals alarm. Ze wilde verder lopen toen de vrouw opkeek. Ze kende haar, realiseerde Melody. Dit was Christine, de vrouw van het CCNG met dezelfde gave als Jesper en Lis.

Ze stootte Lucile aan. 'Het is goed, ik ken haar.'

'Gelukkig. Wil je met haar praten of...'

'Even gedag zeggen kan geen kwaad.' Samen met haar vriendin maakte ze zich los van haar groep. 'Hallo Christine.'

'Hé Melody, dat is lang geleden.' Een glimlach verscheen op haar gezicht. 'En jij moet Lucile zijn.'

'Dat klopt,' zei Lucile met een knikje. 'Hoe weet je dat?'

'Tristia heeft me over je verteld.' Christines lach werd breder. Hij leek geforceerd.
Melody schudde haar hoofd. 'Het is oké, Luc weet alles al.'

'Ik heb je in Melody's herinneringen gezien. Ik heb dezelfde gave als mijn zus Lis.'

'Ah,' Lucile glimlachte ongemakkelijk.
'Wat brengt je hier,' veranderde Melody het onderwerp.

'Ik kom een gastles geven over het CCNG en wilde weten hoe het met jullie ging. Ik hoorde dat er wat gedoe was met een niverial.'

'Ja,' Lucile keek Melody gespannen aan.

'En?'

'Oh gewoon, een kleine woordenstrijd,' legde Melody uit. 'Niks nieuws, maar het maakte ons wel nerveus.' Het klonk als niks nu ze het zo zei, maar ze kon er niet verder op in gaan zonder Dominique en de brief te noemen. Zou Christine de brief ook hebben gelezen? De vrouw liet het niet merken. Niet dat Melody wist hoe je aan iemand kon zien of ze een stuk papier hadden gelezen.