Schim & schaduw | Deel 3

Hoofdstuk 13 - Vertrouwen

Melody's schaduw viel over de verlaten parkeerplaats van kamp Westende. Met elke stap die ze zette, gonsde er pijn door jaar lichaam. Ze wisselde een korte blik met Xavier. Hij was stilgevallen, maar zijn bezorgde ogen volgden haar.
Ze klemde haar kaken tegen elkaar, terwijl ze naar het kantoorgebouw liep. De wereld voelde akelig licht, alsof hij elk moment tussen haar vingers kon glippen. Ze keek stilletjes toe hoe meneer wering zijn sleutels in het slot van stak. Hij klikte de lichten aan. 'Ga in het kantoor van Demonett zitten. We komen er zo aan.'

Melody knikte zacht en liep naar binnen. Ze stapte het rommelige kantoor in en liet zich in de eerste stoel zakken. Waarom gebeurde dit? Kon iemand hen echt hierna toe zijn gevolgd? Het voelde bijna onmogelijk. Misschien had iemand haar vergiftigd? Maar hoe?

'Gaat het?' Xavier keek haar aan.

'Jawel.' Ze nam een diepe ademteug. 'Sorry dat ik jou hierin heb meegesleept.'

'Maak je er geen zorgen over.' Hij zuchtte zacht. 'Meende je echt wat je zei over dat niemand iets om de waarheid geeft?'

'Ik denk het.' Ze keek naar de grond. Er lagen een paar druppels bloed bij de voet van haar stoel. 'Ik weet het eerlijk gezegd niet. Iemand vertelde me het ooit en er zit een kern van waarheid in. Soms heeft het geen zin om jezelf te verdedigen. Al helemaal niet als mensen juist een reactie willen uitlokken. Als je toch al verloren hebt, waarom zou je hen dan geven wat ze willen?'

'Dat klinkt als een wijs persoon.'

Melody glimlachte zwak. Dat was niet hoe ze Ricky zou beschrijven. 'Misschien.'

Het geluid van een opengaande deur klonk achter hem, gevolgd door voetstappen en gedempte stemmen. Even later kwam mevrouw Demonett de ruimte in lopen. Ze had een verbandtrommel vast en liep direct naar Melody toe. Ze werd snel gevolgd door Lis en meneer Wering.

'Wat is er gebeurd? Laat me eens kijken.' Ze knoopte de bovenste twee knoopjes van Melody's uniform los. Haar handen waren ijskoud. Ze moest net van buiten komen. 'Heb je gevochten?'

'Nee,' Melody keek ongemakkelijk omlaag. Langs de gelakte vingers van de vrouw heen zag ze de littekens die bij elkaar kwamen tot een grote rode plek. Het was bijna asof alle huid spontaan opzij was gekruld. Op sommige plekken zaten sneden waar bloed uit liep. Het leek een vreemde combinatie van brand en snijwonden. 'Ik weet niet wat er gebeurd is.'

'Melody ik snap dat je er voor schaamt, maar je moet eerlijk zijn. Ik kan je niet helpen als ik niet weet wat dit is.' Haar ogen gingen richting Xavier en meneer Wering. 'Heren kunnen jullie ons wat privacy geven?'

De twee knikten en liepen de ruimte uit en Lis duwde de deur dicht. Op de gang hoorde Melody de docent tegen Xavier praten. Waarschijnlijk stelde hij hem vragen. Ze zou willen dat ze kon zeggen dat hij het ook niet wist, maar dat zou hem vast niet helpen. Dus bleef ze stil.

Demonett hielp haar met haar overal en maakte de verbandtrommel open. 'Zijn er meer mensen gewond?'

'Nee, ik weet niet wat er gebeurd is. We liepen en mijn polsen begonnen te bloeden en toen volgde de rest. Ik heb mijn gave niet gebruikt.'

Lis ogen gleden over de littekens. 'Ben je daar eerder gewond geweest?'

'Ja, ongeveer een week geleden.'

Direct veranderde er iets in de ogen van de vrouw. Er viel een korte stilte en mevrouw Demonett pakte wat uit de trommel en maakte de wond schoon. Alcohol brandde tegen Melody's huid. 'Magisch geheeld?'

'Ik denk het wel.' Melody beet op haar lip. Dat moest wel anders had ze weken in het ziekenhuis gelegen.

Lis en Demonett wisselenden een korte blik. 'Waarvan kwamen die wonden?' Lis keek kort naar haar polsen. 'Heb je toen wel gevochten?'