Schim & schaduw | Deel 3

Hoofdstuk 14 - Tara Summers

De zon streek al over de horizon toen Melody en Lis eindelijk de parkeerplaats van kamp Westende op reden. De geur van ziekenhuis hing nog in hun haren en beiden hadden ze wallen onder hun ogen.

Lis zette de motor uit en trok de sleutel uit het contact. 'De komende twee weken wil ik je niet op het trainingsveld zien.'

Melody knikte zacht. 'Ik zal het rustig aan doen.'

'Als je dat niet doet, weet ik je te vinden.'
'Ik weet het.' Melody stapte de auto uit en liep het op. Het was muisstil, waarschijnlijk had iedereen de zaterdagochtend gebruikt om uit te slapen. Melody wenste dat ze hetzelfde had kunnen doen. Nadat ze afscheid van Lis had genomen, haastte zich naar het kleine huisje dat ze met Lucile deelde.

De modderige schoenen van haar vriendin stonden naast de voordeur. Melody glimlachte opgelucht. Lucile was gister in elk geval veilig thuisgekomen. Ze maakte haar veters los en zette haar schoenen naast die van Lucile. Vervolgens liep ze hun stille huisje in. De geur van anijs drong haar neus binnen. In de gootsteen stond een grote mok en op het aanrecht lag een leeg zakje anijspoeder. Ze stopte het in de prullenbak en liep toen naar de donkere slaapkamer. Lucile lag nog onder de dekens. Haar borst bewoog zacht op en neer. Haar telefoon lag op de rand van haar bed, alsof ze starend naar het scherm in slaap was gevallen. Was ze zo bezorgd geweest?
Melody pakte Lucile's mobiel en legde hem op het nachtkastje. 'Ik ben veilig,' fluisterde ze. 'Je hoef je geen zorgen meer te maken.'

Ze trok haar overall uit en kroop in haar eigen bed. Ze ging op haar rug liggen en trok de dekens dicht tegen haar lichaam aan. Ze keek een paar seconden naar het witte plafond, voor ze haar ogen sloot. Toen Melody ze weer open deed was Lucile weg.

Haar hart maakte een sprongetje en voor even vulde een vertrouwde misselijkheid haar lichaam, maar toen keek ze nog eens naar het bed van haar vriendin. Het was netjes opgemaakt en haar telefoon lag niet meer op het kastje. Waarschijnlijk zat ze gewoon in de woonkamer. Ze was in de ochtend teruggekomen, dus het moest nu al middag zijn. Hoe laat was het eigenlijk?

Melody wierp een snelle blik op het scherm van haar mobiel. Half twee, stond er in witte letters. Geen wonder dat Lucile niet meer in bed lag. Ze trok snel een schoon uniform aan en liep de woonkamer in. Er lag een blauwe post-it op de eettafel.

Ik ben met Lex en Xavier naar de winkel gegaan. App me als er iets specifieks is wat ik voor je kan kopen. Ontbijt staat in de oven.

Liefs,
Lucile

Ps. Ik ben blij dat je veilig bent.

Melody glimlachte en stopte de post-it in haar uniform, waarna ze de oven open trok. Er lagen twee croissants in. Toen de geur haar neus binnen drong, hoorde ze haar maag knorren. Ze plaatste ze op een bord en at haar ontbijt, waarna ze haar telefoon uit haar zak haalde. Was er iets wat Lucile voor haar moest kopen? Waarschijnlijk niks waar haar vriendin nog niet aan gedacht had. Ze vertrouwde Lucile meer dan haar slaperige brein. Dus belde ze alleen haar moeder.
Het duurde niet lang voordat er werd opgenomen. De opgeluchte stem van haar moeder klonk aan de andere kant. 'Melody?'

'Ja?'

'Niks, ik ben gewoon blij om van je te horen. Hoe gaat het nu?'

'Het gaat wel. Ze dwingen me om het rustig aan te doen.'

'Zoals het hoort. Dat heeft de dokter toch gezegd?'

'Ik weet het. Ik doe het nu ook.' Melody perste haar lippen op elkaar. Kon ze dat echt beloven? 'Ik probeer het in elk geval.'

'Dat weet ik Mel. Ik...' Er viel een korte stilte. 'Je vader en ik willen je niet opnieuw kwijtraken.'

Er ontstond een brok in Melody's keel. Ze had haar ouders al meerdere keren door de hel gesleept. 'Het spijt me.'

'Het is oké,' loog haar moeder. 'Hoe is het met Lucile? Is ze nu bij je'
'Goed hoor, ze is nu weg met vrienden.' Melody keek door het raam naar het zonnige landschap. Een zachte pijnschoot ging door haar borst. Het kwam niet door de wond, maar door een vreemd jaloers gevoel. Een "Was ik er maar bij". Melody haatte het, maar ze kon het niet helpen.

'Mooi, dus jullie hebben al vrienden gemaakt?'

'Ik denk het.' Melody kon een zachte lach niet inhouden. Na gisternacht gold Xavier waarschijnlijk als een vriend. Hij had alles kunnen doen toen ze alleen waren, maar in plaats daarvan had hij haar geholpen.
Haar gedachten dwaalden terug naar het bos en toen het ziekenhuis en uiteindelijk het telefoongesprek met Jacob. Moest ze haar moeder naar Tara vragen? De niverial wilde waarschijnlijk niet dat ze op onderzoek uitging, maar ze was wel nieuwsgierig. Bovendien, haar moeder zou het echt niet doorvertellen. 'Mam ik heb een vreemde vraag. Hebben we een Tara Summers in de familie?'
'Eum, niet dat ik weet. Waarom wil je het weten?'

'Iemand hier heet zo,' loog Melody. 'Ik was benieuwd of we familie waren.'

'Ik weet het niet, maar ik ga dit weekend naar oma. Ik zal haar voor je vragen.'

'Dat zou fijn zijn.' Ze forceerde een lach, ook al keek niemand naar haar. Ze veranderde van onderwerp en praatte nog even met haar moeder voor ze de verbinding verbrak.

In stilte staarde ze uit het raam. Ze had gehoopt op meer antwoorden, maar wie die Tara ook was, ze had een connectie met wat er gebeurd was. Wat als ze niet de enige in haar familie was met een gave zo duister? Ze was vast niet Louis' eerste doelwit geweest. Maar waarom had niemand het er dan over? Ze had nooit het gevoel gehad dat haar familie iets achterhield.

Melody schudde haar hoofd. Ze wilde niet bang hoeven te zijn voor haar eigen familie. Ze stopte haar mobiel in haar zak en liep naar de deur. Het was beter om naar buiten te gaan. Ook al ging dat tegen Lis bevel in. Ze wilde niet te lang alleen zijn met haar eigen gedachten.

Melody liep stilletjes over het zonnige terrein en ging uiteindelijk op een van de houten bankjes zitten. Het was al een poos geleden dat het zulk mooi weer was geweest. Toch lukte het haar niet om ervan te genieten. Een beklemmend gevoel vulde haar. Het was een kwestie van tijd voordat iemand haar zou vinden. Ditmaal was het haar eigen lichaam geweest dat tegen haar vocht, maar morgen kon het echt zijn. Het was nog niet voorbij. Ze was hier niet veilig. Hoe graag ze het ook wilde geloven.

Minuten lang zat ze stilletjes in de kou. Zo nu en dan werd ze gepasseerd, maar niemand schonk haar veel aandacht. In de verte zag ze een aantal van de docenten lopen. Ze hadden hun overalls verwisseld voor alledaagse kleding. Opeens zagen ze er een stuk benaderbaarder uit. De ogen van meneer Wering gingen haar richting uit. Hij zei wat tegen zijn collega's en volgde hen toen het kantoorgebouw in.

Het was op dat moment dat Melody's ogen werden getrokken door een figuur met twee tassen die het terrein over rende. Het duurde een paar seconden voor ze het halflange witte haar en het bleke gezicht herkende als dat van Lucile.
Ze veerde overeind en liep naar haar vriendin toe. 'Luc!'

'Melly!' Lucile stormde op haar af en liet de tassen vallen. 'Kan ik je een knuffel geven?'

'Als je voorzichtig doet.' Melody sloeg haar armen om haar heen. 'Sorry.'

'We moeten dat woord verbieden,' mompelde Lucile.

Melody grinnikte zacht. 'Misschien.'

Lucile liet haar pas na tien seconden los. 'Ik heb chocolade voor je meegenomen en schoon ondergoed en schattige sokken en...' Ze draaide zich om en pakte haar tassen van de grond. 'Ik laat je het zo wel zien.'

'Bedankt, je bent de beste.' Ze kon een glimlach niet onderdrukken. 'Heb je zin in thee?'

'Graag.' Lucile keek om. 'Heren willen jullie ook thee?' 'Ja lekker,' zei Xavier met een glimlach. Ook Lex knikte. Melody keek ongemakkelijk naar hun vrolijke gezichten. Of ze het nu leuk vond of niet, ze hadden nieuwe vrienden.