Schim & schaduw | Deel 3

Epiloog - Tristia

Twee maanden later

Met samengeperste lippen keek Tristia toe hoe Melody haar rugzak pakte en de kantine uitliep.

'Tot morgen,' groette het meisje hen met een geforceerde glimlach. Ze was goed in doen alsof. Als Tristia dit werk niet al jaren had gedaan, zou ze hebben gedacht dat Melody het verleden had afgesloten. Maar Tristia was ervaren genoeg om haar stille woede te zien en om op te merken hoe angstig ze soms door het gebouw kreeg.

'Ze maakt grote stappen,' zei Raul met een glimlach, alsof hij het niet wist. Hij schoof zijn mok onder het koffiezetapparaat. 'Nog even en ze is net zo goed als ieder ander.'

Tristia zuchtte diep. 'Maak je je daar geen zorgen om?'

'Nee.' Haar collega leunde tegen de muur. 'Maar jij duidelijk wel. Dus wat is er?'

'Ik kan nog steeds niet geloven dat Alana hier mee ingestemd heeft. Ik weet zeker dat ze op een dag tegen haar grens aanloopt. Wat denk je dat er dan gebeurt?'
Het was een klein wonder dat Melody Steven niet vermoord had toen hij er om vroeg. Dan hadden ze nu een hele andere zaak gehad.
Gelukkig was dat niet gebeurt. Al hadden de half gewiste herrinneringen van de man hen niet met een minder grote puinhoop achtergelaten. Een rotsooi waarbij ze Melody niet wilde betrekken.

Raul nam rustig een slok van zijn koffie. Het leek hem weinig uit te maken dat ze een bom de organisatie in hadden gelaten. 'Daarom is ze juist hier.'

'Je begrijpt het niet. Ze heeft onder zoveel druk gestaan. Er is een punt waarop ze breekt en dan neemt ze het hele Niverium met zich mee. Dan maakt het niet meer uit wie schuldig is en niet. Ik kan dat niet laten gebeuren.'

'Ik weet het Tristia.' Hij zette zijn koffie neer en liet zijn hand in zijn zak verdwijnen. 'Maar er is niks wat haar tegenhoudt om nu bij het Niverium te solliciteren en dan doet ze dat ook.'

'Van Hulzen laat dat nooit toe.'

'Hij neemt elke kans die hij krijgt.' Raul haalde een vijf cent muntje tevoorschijn en legde het op de tafel. Hij tikte met zijn vingers tegen her hout. 'Dit is het speelveld van de beste man.' Zijn vinger verplaatste zich naar het muntje. 'En dit is Summers.'

'Ja?' Tristia leunde voorover en keek naar de houten tafel. Hij was zoveel groter dan het kleine muntje. Net als Melody te klein was voor dit spel.

'Van Hulzen plaats haar in het midden. Hij laat Jacob haar aan te nemen en geeft haar taken die haar tot het uiterste drijven. Vervolgens wacht hij tot ze breekt en hij heeft de perfecte zondebok. Al zijn acties lijken dan pogingen om een losgeslagen projectiel te stoppen.'

'Dat doet hij nooit. Hij weet dat ze zijn dood wordt.'

'Hij weet dat wij zijn ondergang worden als hij geen goed excuus vindt. Met een losgeslagen projectiel heeft hij meer kans om ongeschonden weg te komen.'

Tristia knikte langzaam. 'Als je gelijk hebt, moeten we haar bij hem vandaan houden.'

'Precies. En gezien de acties van Steven en de anderen lijkt het niet onwaarschijnlijk dat ik gelijk heb.' Raul verschoof het muntje naar de rand van de tafel. 'Dus zolang Melody voor ons werkt bepalen wij haar positie op het speelveld. We zetten haar aan de rand, geven haar eenvoudige taken en laten haar denken dat ze de hoofdrol heeft. Maar we houden haar goed in de gaten.'

'En als ze breekt?'

'Dan zien we dat aankomen en kunnen we voorkomen dat ze zichzelf of anderen pijn doet.'

'Ik hoop dat je gelijk hebt,' Tristia pakte het muntje op en keek er naar. Rauls uitleg klonk zo simpel, maar het leven was geen tafel en ze konden Melody niet als een muntje heen en weer schuiven.

Dit was een ingewikkeld web van mensen, emoties en wrede plannen. Helaas zat Melody al veel te verstrikt en het was hun eigen schuld.

'Raul?

'Ja?'

'Kun jij een oogje in het zeil houden.' Tristia glimlachte zwak. 'En een tab op haar telefoon plaatsen? Gewoon voor de zekerheid.'

Hij knikte. 'Natuurlijk.'

'Bedankt.' Ze legde het muntje in zijn hand. Ze zouden Melody niet nogmaals falen.