Schim & schaduw | Deel 3

Hoofdstuk 26 - "Mooi"uitzicht

Een dikke rookwolk kwam hen tegemoet toen Lex de deur open deed.
De brandlucht prikte in Melody's neus. 'Gaat alles goed hier?'

'Jawel, alleen is het eten aangebrand,' verzuchtte hij.

'Sorry,' kwam het vanuit de kamer.

'Hoe erg is het?' grinnikte Lucile.

'Te erg.' Xavier kwam met een pan naar de deur lopen. 'Vinden jullie het heel erg als we kijken of onze snackbar open is?'

Melody wierp een blik op het zwartgeblakerde goedje in de koekenpan. Ze kon niet eens zien wat het had moeten zijn. 'Dat lijkt me een goed idee.'

'De volgende keer koken wij wel,' bood Lucile aan.

'Zo slecht kook ik nu ook weer niet. We waren alleen afgeleid.' Xavier trok zijn jas aan.

'Door wat?' Melody keek hen nieuwsgierig aan.

'Een paar klasgenoten slopen rond bij de bomen,' verzuchtte Lex. 'Maar hij dacht even dat het inbrekers waren en was bezorgd om jullie.'

'Dat is heel aardig,' besloot Lucile. 'Bedankt.'

Melody knikte instemmend. 'Ik schrik me ook steeds te pletter als ik erachter beweging zie, maar het is altijd maar gewoon een schaduw of iemand die aan het hardlopen is.'

Xavier knikte. 'Ik ben blij dat ik het eten voor een waardig doel heb laten aanbranden,' grinnikte hij. Hij kieperde de inhoud van de pan in de container. 'Maar het gebeurt geen tweede keer!'

'Daar houd ik je aan,' bromde Lex.

Niet veel later zaten ze aan een tafeltje in de kleine snackbar. Het was een stuk rustiger nu het geen weekend was. Melody had haar rug naar de versleten poster met haar gezicht gekeerd en stak een frietje in haar mond. Eigenlijk vond ze het helemaal niet erg dat het eten aangebrand was. Het was fijn om er even uit te zijn.

'Wat hebben we morgenochtend op het rooster staan?' Lucile keek de groep rond.

Lex haalde zijn telefoon uit zijn zak en keek naar het scherm. 'De ochtendles vervalt.'

Xavier grijnsde. 'Meen je dat?'

'Ja, kijk.' Lex legde zijn telefoon op de tafel.

Melody boog naar voren en keek naar het scherm. Er stond een rood kruis door de praktijkles. Kwam dat omdat Christine met de docent had gesproken? Nee, verwierp Melody de gedachten. Christine was Jesper niet. Waarschijnlijk was de man gewoon ziek of hadden de docenten besloten dat de strand oefening te intens was geweest.

Lucile glimlachte. 'Misschien is dit een heel dom idee, maar als we morgen niet vroeg op hoeven te staan kunnen we naar de vuurtoren lopen.'

'Het is een stom idee, maar ik kan dat wel gebruiken,' lachte Xavier. 'We zijn zo serieus geweest de afgelopen dagen.'

Lex keek nadenkend voor zich uit en haalde toen zijn schouders op. 'Waarom niet? In het ergste geval zijn we morgen wrakken.'

'Dat zijn we toch al,' lachte Melody. 'Kun je in die vuurtoren?'

Lucile knikte. 'Er is geen eens een deur. Ik wilde er altijd al heen lopen, maar het is best ver weg.'

'We gaan er gewoon voor,' besloot Xavier. Snel propte hij zijn laatste frietjes in zijn mond, alsof hij een kind van vier was. 'Ik wil dat uitzicht zien.'

'Ik denk niet dat we veel zien. Het is nacht.' Lex ogen dwaalden naar buiten. 'En bewolkt.'

'Bederf de pret niet,' grinnikte Xavier.

'Het is vast de moeite waard.' Melody at haar patat op en zette haar bakje op het dienblad.

Toen ze allemaal klaar waren met eten, verzamelden ze hun spullen en liepen het dorp in. Direct kwam een koude windvlaag hen tegemoet. De temperatuur was in het uur dat ze binnen hadden gezeten een stuk gedaald. Een rilling trok door Melody's lichaam. Ze wisselde een korte blik met Lucile die haar hand uitstak. Snel vouwde ze haar vingers in de hare en trok haar vriendin tegen zich aan. 'Hoe ver is het eigenlijk?'