Schim & schaduw | Deel 3

Hoofdstuk 11 - Nachtelijke dwaaltocht

Melody kreeg geen lucht. Flitsten geel licht dansden voor haar ogen, maar ze was er zeker van dat de blinddoek geen licht doorliet. Haar verbeelding speelde met haar. Ze probeerde zichzelf te herinneren om te ademen, maar haar longen branden alsof ze opnieuw in die vreselijke kamer zat.

Ze was oké, Xavier zat naast haar en ze reden alleen maar het bos in. Er ging niks gebeuren. Dit was haar angst. Er was geen reden om te geloven dat ze dood ging.

Melody forceerde de lucht langzaam in en uit haar longen. Het maakte niet uit hoe vaak ze haarzelf herinnerde dat ze veilig was. Haar vingers stopten niet met beven en haar gedachten kalmeerden niet.

Hoe wist ze eigenlijk zo zeker dat dit goed kwam? Jesper had haar ook nooit een reden gegeven om bang te zijn. Waarom zou het nu anders zijn. Ze kon haar intuïtie duidelijk niet vertrouwen. Ze was veel te naïef. Misschien was Xavier wel onderdeel van Louis' groep. Wat als dit het moment was, waarop hij had zitten wachten? Het kleine zwarte doosje in haar tas ging haar niet redden. De gps tracker zou alleen helpen om haar lichaam te vinden, als ze er niet meer was.
Ze voelde het busje waar ze in zaten afremmen. Direct daarna trok een sterke kracht haar naar rechts, terwijl ze een bocht doorreden. Xaviers lichaam botste tegen het hare.

'Sorry.'

'K-kan gebeuren.' Waarom beefde haar stem nu ook al? Ze klemde haar kaken stevig op elkaar en duwde haar hakken tegen de mat op de grond. Ze voelde het voertuig hobbelen. Ze waren niet meer op de verharde weg.

Haar lichaam slingerde heen en weer. Melody wist dat ze dit eerder had gevoeld. Deze machteloosheid, deze duisternis. Maar haar hoofd had de herinneringen geblokkeerd. De minuten verstreken akelig langzaam. Het voelde alsof ze wel een halfuur over de hobbelweg reden, voordat het voertuig tot stilstand kwam.

Eindelijk eindigde de bestuurder de martelgang van een rit. 'We zijn er. Jullie mogen jullie blinddoeken af doen.'

Snel trok Melody de stof van haar gezicht. Haar ogen schoten paniekerig heen en weer. Ze stonden geparkeerd op een smalle zandweg die door het bos sneed. Het enige licht kwam van de koplampen. Melody beet op haar lip. Het was oké, dit was niet dezelfde plek als waar Jesper vermoord was. Er stond niemand tussen de donkere bomen en ze was niet geboeid. Ze moest alleen even doorzetten. Over een paar uur was dit verleden tijd. Ze was sterk genoeg.

'Doe voorzichtig en veel succes.' De man schonk hen een glimlach.

Melody knikte en duwde het portier open. De koude avondlucht kwam haar tegemoet.

Xavier volgde haar naar buiten. 'Wagenziek?'

'Zoiets,' zei ze zacht. Nerveus keek ze om zich heen. Ze kon niet meer dan een paar meter het bos in kijken.

'Als je een momentje nodig hebt, moet je het zeggen.' Hij deed de deur van het busje dicht.

Direct kwam het voertuig in beweging. De chauffeur keerde het busje behendig, waarna hij snel de zandweg af reed. Melody keek toe terwijl de twee rode puntjes van de achterlampen in het niets verdwenen. Nu was er geen weg meer terug.

'Nee, het gaat wel.' Ze liep de zandweg op in de richting waar het voertuig zonet nog zichtbaar was.

Xavier volgde haar en kwam naast haar lopen. 'Ik meen het, je ziet echt bleek.'

'Ik ben gewoon wat gespannen. Ik heb echt het gevoel alsof er een addertje onder het gras zit.'

'Hoe bedoel je?'

'Ze gaan ons niet zomaar terug laten lopen en in de wildeweg voor ons zoeken. We kunnen overal zijn. Dat is te makkelijk. Denk je niet dat het een val is?'

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en tuurde de nacht in. 'Dat zou zomaar kunnen, maar wat is het plan?'

'Ik... I-ik' ze keek vluchtig om zich heen. 'Ik weet het niet. We kunnen de tracker weggooien?'