Schim & schaduw | Deel 3

Hoofdstuk 19 - Bekentenis

Melody zat in Lis' kantoor toen er op de deur geklopt werd. Ze zette de kop thee die ze tussen haar vingers had geklemd op het bureau en keek om.

'Kom binnen,' riep Lis, waarna de deur open ging.

De deur ging open en meneer Wering stapte het kantoor binnen. Hij werd gevolgd door Lucas.

'Goedemorgen.' De niverial keek het kantoor rond. 'Oh, je bent er al,' zei hij met een kleine glimlach. Het was niet zo vrolijk als normaal.

'Ja, ik neem aan dat je hier bent wegens Ricky.'

'Ik had gehoopt het nieuws voor te zijn,' bekende hij. 'Weet Lucile het al?'

Melody knikte. 'Dominique heeft ons gebeld.'

'Wie anders.' Zijn mondhoeken gingen kort omhoog. Hij keek naar Meneer Wering en Lis. 'Kan ik met Melody en Lucile ergens gaan zitten? We hebben het een en ander te bespreken.'

Meneer Wering knikte. 'Ik denk dat jullie het beste in jullie huisje kunnen gaan zitten?'

'Dat lijkt me het beste,' stemde Lis in. 'Moet een van ons mee of is het privé?'

'Wat wil jij Melody?' Lucas keek haar aan.

'Je mag wel mee, anders blijven we bezig met uitleggen.'

'Dat is waar.' Lucas grinnikte zacht en draaide zich om naar de deur. 'Waar moeten we heen?'

'Gewoon de grintweg af.' Melody kwam overeind en samen liepen ze naar het huisje. Ze stuurden Xavier en Lex weg waarna ze zich in de te krappe woonkamer verzamelden.
'Ik ben hier omdat ik jullie wilde vertellen over het lichaam wat we gisteravond bij het Niverium hebben gevonden,' legde Lucas uit. 'Waarschijnlijk gaat het om Tara Summers, al kennen jullie haar denk ik als Ricky.'
Lucile knikte. 'Was het echt voor Melody's kamer?'

'Niet recht ervoor, maar wel in het zicht ervan. We vermoeden dat het een bewuste keuze was.'

'Hoe is ze gestorven?' Melody voelde een misselijk gevoel opkomen. Wilde ze het antwoord op die vraag eigenlijk wel weten?

'Dat zijn we nog aan het onderzoeken, maar het lijkt erop dat ze hard gevochten heeft.'

Dat klonk als Ricky. Ze zou hen echt niet zomaar laten winnen. Melody keek naar Lucile. Haar vriendin was diep in de bank weggezonken en had zichzelf klein gemaakt. Alsof ze liever wilde verdwijnen.

'Is Melody wel veilig?' Ze fluisterde de vraag.

'Het is lastig om met zekerheid te zeggen, maar we hebben geen reden om te geloven dat jullie in direct gevaar zijn. Als ze wisten dat jullie hier waren, hadden ze jullie directer bedreigd.'
Dat leek Lucile gerust te stellen. Ze leunde naar voren en nipte van haar thee. Er viel een korte stilte.
Lucas ogen gleden onderzoekend door de ruimte. Langs de pan met gebakken eieren die onaangeraakt op het aanrecht stond, de melkvlek op het raam en de dekens die slordig over een van de stoelen hingen. Toen ontmoette zijn blik die van Melody. 'Heb je een brief gekregen?'
Verward keek ze hem aan. 'Nee?'

Zijn ogen gleden naar Lis.

Ook de vrouw schudde haar hoofd. 'Niet dat ik weet.'

'Waarom wil je dat weten?' Lucile zette haar theekop neer en leunde naar voren.

Hij negeerde haar vraag. 'Zijn jullie eerlijk tegen me?'

Melody knikte. 'Je zou het weten als we logen.'
Hij glimlachte. 'Dat weet ik niet. Je bent er een stuk beter in geworden.'
'Dominique is een goede leraar.'

Lucile glimlachte. 'Of een slechte invloed.'
Lucas schoot in de lach en ook Melody kon een giegel niet inhouden. Alleen Lis lachtte niet.

Nieuwsgierig keek ze de groep rond. 'Hebben jullie het over de dochter van Hauxwell?'

'Ja, we zijn vrienden,' legde Melody uit. Pas toen besefte ze hoe vreemd dat klonk. Ze had Dominique's vader vermoord.
'Maak je geen zorgen,' zei Lucas snel. 'Ze heeft een goed hart, maar een neus voor problemen. Net als deze twee.'
Lis glimlachte. 'Daar ben ik al achter gekomen.'

Lucile deed haar mond open om te protesteren. Snel hield Melody haar hand op. Gelukkig begreep haar vriendin de boodschap. Als ze er tegenin gingen zouden de twee alle beschamende verhalen vertellen.

Lucas gezicht werd serieus. 'Over liegen gesproken: Ik denk dat je ons nog het een en ander te vertellen hebt, Melody.'

Ze voelde een rilling over haar rug glijden. Hij las haar als een boek.

'Waarom is Ricky dood?' Hij keek haar recht in de ogen.

Ricky's woorden dansden door haar hoofd. "Dit is nooit gebeurd," had de vrouw haar ingefluisterd. Maar dat was het wel en met haar dood, was Melody's reden om het te verzwijgen weggevallen. 'Ze heeft mijn leven gered.'

'Waarom?'

'Omdat Jespers dood zinloos was. Ik denk dat mij redden haar wraak was.' Ze richtte haar ogen naar de vloer.

Lucas knikte langzaam. 'Is dat alles?'

'Dat is alles.'

'Kijk me aan Melody.' Zijn ogen ontmoeten de hare. 'Is dat alles?'

Ze haatte de serieuze blik in zijn ogen. Het voelde verkeerd dat Lucas haar niet vertrouwde. 'Ja, ik kon het niet zeggen omdat...' ze slikte. '...dat gelijk staat aan moord.'

'Ik neem je het niet kwalijk, maar ik moet mijn werk doen,' zei Lucas kalm. 'Het maakt me niks uit als we soms tegenover elkaar staan. Weet je nog wat ik je daarover vertelde?'

Ze knikte zacht. Dat vergat ze nooit meer.

'Dat geldt nog steeds.'

'Ik wil dat niet opnieuw doen,' zei ze met een bevende stem. Ze kon niet nogmaals alleen over deze wereld lopen. Ze was er te klein voor en te bang.
Lucile's vingers vouwden zich om de hare. 'Ik denk niet dat hij het zo bedoelt.'

Lucas bleef akelig stil. Alsof het precies was wat hij bedoelde. Wat wist hij dat zij nog niet doorhad? Kon hij echt alleen maar een paar seconden in de toekomst kijken? Het voelde alsof hij wist wat hen te wachten stond en het maakte haar doodsbang.

'Zijn er nog meer dingen die we moeten bespreken?' veranderde Lis het onderwerp.

'Alleen als er iets is wat jullie nog willen weten.'

'Niet echt,' zei ze, ook al had ze nog veel vragen. Hij mocht haar toch geen details geven. Hij was hier niet meer om vriendelijk tegen haar te zijn of haar te helpen, maar om zijn werk te doen.

Nadat niemand anders wat zei nam hij afscheid en liep samen met Lis het huisje uit. Melody luisterde hoe hun stemmen steeds zachter werden en uiteindelijk vervaagden.

Toen keek ze Lucile aan. 'Ben je oké?'

Haar vriendin had haar benen opgetrokken en zichzelf klein gemaakt. 'Nee, jij wel?'

'Ik ook niet.'

Lucile ruste haar hoofd op haar schouder. 'Hij deed echt heel vreemd. Ik snap dat hij zijn werk moet doen, maar dit was echt vaag.'
'Ik denk dat hij veel weet, maar niks mag zeggen.' Melody staarde uit het raam. Lis en Lucas waren nergens meer te zien. 'En ik loog over Ricky, dus ik verdiende het ook wel.'

'Als je had niet had gedaan, was het uitgelekt en zou ze direct dood zijn.'

'Dat is ze nu ook.'

Lucile werd stil en staarde voor zich uit. 'Ze had tenminste een kans om te vechten,' fluisterde ze toen.

'Ik hoop dat ze hen veel pijn heeft gedaan.'