Schim & schaduw | Deel 3

Hoofdstuk 18 - Bloed op het hekwerk

Lucile kwam niet terug. Minuten verstreken langzaam, maar er was geen teken van haar bij de voordeur. Melody liep onrustig door het huisje. Hadden Lex en Xavier haar betrapt? Het voelde bijna onmogelijk. Een stuk karton vernietigen was toch niet zo lastig?
Misschien was ze met iemand in gesprek geraakt?
Melody schudde de gedachten uit haar hoofd. Een onzichtbare Lucile ging echt niet met iemand praten. Maar waar bleef ze dan? Was er iets gebeurd?

Een naar gevoel bekroop haar. Ze haastte zich naar de deur en liep naar buiten. Er klopte iets niet.
De opkomende zon brandde in haar ogen terwijl Melody om zich heen keek. Verderop zag ze Lucile staan. Haar vriendin was niet langer onzichtbaar en in gesprek met Lex. Hadden ze haar dan toch gezien? Hoe?

Ze liep naar hen toe. 'Hé, wat is er?'
Lucile's ogen ontmoeten de hare. 'Dominique heeft gebeld,' zei ze zacht. De manier waarop haar stem beefde brak Melody's hart. Dit was niet goed.
'Wat zei ze?' Haar vingers zochten naar Luciles handen.

'Ze... ze zei...'

'Je kunt beter gaan zitten,' waarschuwde Lex haar.
Melody knikte en liep met Lucile naar het gras aan de kant van de grintweg. 'Haal rustig adem. Een ding tegelijk.'
Lucile knikte zacht. Er branden tranen in haar ogen. 'Dominique zei dat ze iemand aan het...' Ze liet Melody's hand los en veegde over haar wangen. 'Ze hebben iemand aan het hek van het Niverium gespietst.'

Melody voelde de kleur van haar gezicht wegtrekken. De koude ochtendlucht duwde hard tegen de binnenkant van haar longen. 'Wie?' probeerde ze te vragen. Het kwam fluisterend uit haar mond. Diep van binnen wist ze het antwoord al.

Er was maar een iemand die dat lot verdiende. Een iemand die Louis' vrienden nog bozer had gemaakt dan zij. Het was de persoon wiens jas Melody nog altijd droeg.

'Ik weet het niet,' zei Lucile. 'Niet een van onze vrienden. Maar... het was recht in het zicht van jouw oude kamer.'

Melody vocht tegen haar tranen. Ze wilde hier niet om huilen. Ze wist dat dit ging gebeuren. Ricky wist dat dit zou gebeuren. De vrouw verdiende haar tranen niet. 'Oké,' wist ze uit te brengen. Ze knikte zacht.

'Gaat het?' Lex keek hen bezorgd aan.

'Jawel,' zei Melody.

Lucile knikte zacht. 'Moet ik Jacob bellen?'
'Ik denk dat hij al onderweg is.' Melody nam een diepe ademteug. 'Luc, degene die dood is verdiende dit. Dit is niet jouw schuld.'

'Hoe weet je dat?' Haar vriendin keek op.

'Ik ken haar.' Melody keek kort naar Lex en Xavier. Schaduwen duwden tegen de binnenkant van haar handpalmen.

'Weet je zeker dat het wel gaat?' Xavier keek haar aan.

'Nee,' ze kwam overeind en stapte achteruit. 'Ik heb geen idee. Ik wil iets kapot maken, denk ik.'
Lucile glimlachte zwakjes. 'Ga maar, ik red me wel Melly.'

Melody knikte dankbaar en draaide zich om. Haastig liep ze weg. Haar hartslag suisde in haar oren. Het was oké. Dit was niet haar schuld. Ricky verdiende het. De vrouw had veel mensen vermoord. Dit was hoe het afliep met monsters.
Vermoord ze, fluisterde een stem die Melody als geen ander kende. Haar ogen schoten paniekerig over het trainingsveld. Dat zou ze niet doen. Zij was niet zoals Ricky. Zij was niet roekeloos en losgeslagen. Zij zou niemand zomaar pijn doen.
Vermoord ze, herhaalde de stem.
Ze haastte zich het veld over, naar de bomen die er achter lagen. Weg bij de rest vandaan. Haar voeten struikelden over de takken die op de grond lagen en doorns schuurden over haar armen. Ze sprintte tussen de naaldbomen door en toen was er opeens een groot gaas hek. Aan de bovenkant was prikkeldraad bevestigd. Het metaal glinsterde in de restjes zon die zich tussen de bomen door worstelden.

Melody kwam abrupt tot stilstand. Haar mond werd gevuld door een bittere smaak. Zouden ze haar hier aan ophangen? Zou ze net zo eindigen als Ricky? Nee, ze wilde niet dood. Ze was niet hetzelfde. Schaduwen braken uit haar handen. Melody deed geen moeite om ze tegen te houden. Ze liet de rook haar huid bedekken en de bomen om haar heen verhullen, tot er alleen maar donker was.
Ze vouwde haar armen om haar bevende lichaam. Waarom bleef dit gebeuren? Net als ze dacht dat het voorbij was, lieten ze haar weten dat ze nog steeds op haar jaagden. Ze gebruikten alles tegen haar, zelfs haar vijanden.
Een piep geluid ontsnapte uit haar mond. Ze kon dit niet meer. Ze kon niet meer vechten. Vermoord ze dan.
'Hou je mond,' fluisterde Melody. Ze wist niet eens wie haar vijanden waren. Ze kon niet de hele wereld uitmoorden. Het was waanzin om het Niverium binnen te stormen en te vechten tot iedereen dood was of iemand haar stopte.

Doe het.
'Stop!' Schreeuwde ze. Haar stem echode door de terugtrekkende rook. De schaduwen kropen terug in haar huid. Met betraande ogen keek ze tussen de bomen door. Er liepen mensen over het veld haar richting uit. Kwamen ze haar straffen omdat ze haar gave had laten gaan? Was dit het punt waarop ze weer weg werd gestuurd? Net als de vorige keer.
Maakte het nog wat uit?
Ze liet zich tegen het hek op de grond zakken en vouwde haar armen om haar knieën. Ze konden doen wat ze wilden. Waarschijnlijk haalde Jacob haar hier vanmiddag anders toch weg. Alles zou zich opnieuw herhalen, alsof ze vast in een tornado zat. Ze slingerde in cirkels, langzaam dichter bij het onvermijdelijke eind.

'Melody?' Vroeg Lis' stem. Aan de andere kant van de bomen en struiken zag ze haar staan. Samen met een paar anderen. De vrouw liep tussen de bomen door. 'Wat is er?'

'Er...' ze probeerde te ademen. 'Er is...' Meer woorden kwamen niet uit haar mond.

'Neem je tijd,' zei Lis kalm. 'Is het goed als ik bij je kom zitten?'

Melody knikte zacht en Lis kwam naast haar tegen het hek aan zitten.
Voor een paar minuten zaten ze daar in stilte. De silhouetten bij de bosrand verdwenen langzaam, tot ze alleen waren.
Het was Lis die de stilte als eerst verbrak. 'Wil je me vertellen wat er is gebeurd of niet?'

'Tara is waarschijnlijk dood.' Ze probeerde brok in haar keel weg te slikken.

'Dat is vreselijk om te horen. Hoe is dat gebeurt?'

'Ze hebben haar aan het hek van het Niverium gespietst. Vol in het zicht van mijn oude kamer.'

Lis' ogen werden groot. Het duurde even voordat ze zichzelf herpakte. 'Dat is heftig. Kende je haar?'

Melody haalde haar schouders op. 'Ik wist niet dat ze Tara heette of dat ze familie was. Maar ik heb haar meerdere keren ontmoet. Ze was geen aangenaam persoon.'

'Dat betekent niet dat het geen pijn doet.'

'Ik weet niet eens of het pijn doet. Ik ben vooral heel erg in de war.' Ze zuchtte. 'Telkens als ik denk dat het eindelijk goed komt, vinden ze een manier om me pijn te doen. En nu moet ik hier weer weg.'

'Waarom moet dat?' Lis keek haar aan.

'Ik heb mijn gave gebruikt en anders zijn jullie in gevaar en-'

'We zijn op een niverials opleiding,' zei de vrouw alsof dat alles verklaarde. 'We kunnen ons echt wel verdedigen en zolang niemand gewond raakt, mag je wat mij betreft je gave zelfs in het kantoor gebruiken.'

'Echt?'

'Natuurlijk. Je hoort bij de groep. We laten jou en Lucile echt niet zomaar gaan.' Lis kwam overeind en veegde de aarde van haar broek. 'Mag ik je een knuffel geven?' Melody knikte en duwde zichzelf overeind. Ze vouwde haar bevende armen om de vrouw heen, ookal wist ze niet of ze haar kon geloven.