Schim & schaduw | Deel 3

Hoofdstuk 24 - Alles op tafel

Melody keek van een afstandje toe hoe Lis de deur van Demonetts kantoor opende.

'Cindy ik heb twee dingen,' zei ze tegen haar collega. 'Ik wil de les over het CCNG vervroegen zodat Melody's klasgenoten begrijpen waarom haar situatie is zoals hij is.'

'Staat genoteerd,' klonk het vanuit de ruimte. 'En verder?'

'Kunnen we VanHulsen voor onbepaalde tijd van het terrein verbannen?'
'Ik zou het graag doen, maar dat gaat niet zomaar. Wij zijn onderdeel van het Niverium. We kunnen niet zomaar een van hun bestuursleden verbannen.'

'Ook niet met toestemming van het CCNG? Ik kan mijn zus vragen om-'

'Lis, dat is niet hoe het CCNG werkt. Ik zal deze situatie rapporteren, maar onprofessioneel gedrag is niet genoeg voor hen om er bij betrokken te raken. Ze komen alleen in actie als er bijvoorbeeld hard bewijs is dat hij Melody iets aan wil doen.'

Lis was even stil. Toen draaide ze zich om naar Melody en Lucile. 'Hebben jullie iets van bewijs? Het mag ook een herrinnering zijn'

Melody schudde haar hoofd. 'Niks waar ze nog niet van weten.'

Lis zuchtte teneergeslagen.

'Het spijt me,' zei mevrouw Demonett. 'Ik zal kijken of er iets is wat we kunnen doen, maar ik ben bang dat we met lege handen staan.'

'En moeten wachten tot er iets ergs gebeurt voordat we ingrijpen,' verzuchtte Lis. Ze mompelde een paar scheldwoorden. 'Ik dacht dat ik van die onzin af was toen ik stopte bij de niverials.'

'Het is oké,' zei Melody zacht. 'Ik weet zeker dat ze bij het CCNG achter de schermen hard bezig zijn.'

Lucile schudde haar hoofd. 'Dat maakt het niet goed. Ik ga hier niet staan wachten tot iemand iets doet.'
'Ik ga kijken wat we kunnen doen,' herhaalde mevrouw Demonett. Ze kwam in de deuropening staan. 'Alleen maken de regels het lastig.'

'Kunnen we ze niet omzeilen?' Lis keek haar vragend aan.

'Ik weet het niet.' Ze duwde haar lippen tegen elkaar. 'Geef me een uurtje en ik weet wat onze opties zijn.'
Lis zuchtte en knikte. 'We gaan ons best voor jullie doen dames. Ik stel voor dat jullie de rest van vandaag vrij nemen.'

'Bedankt.' Melody forceerde een glimlach. 'Laten we gaan.'

Lucile glimlachte terug en samen liepen ze het gebouw uit.

'Dat ging beter dan ik dacht,' zei Melody opgelucht.

'Ik ben blij dat ze het begrijpen.' Lucile keek vluchtig naar de parkeerplaats. 'Het zou mooi zijn als ze ook daadwerkelijk iets deden.'

'Je kunt niet alles hebben.'

'Je moet niet genoeg nemen met te weinig,' kaatste haar vriendin terug.

'Dat is waar.' Melody grinnikte zacht. 'Trouwens Dominique heeft me iets gegeven.'

'Wat?' Lucile keek haar nieuwsgierig aan.

'Ik heb geen idee. Ze zei dat het in haar jasje zat, maar ik wilde wachten met kijken tot we alleen waren.'
'Verstandig.' Lucile opende de deur van haar huisje en stapte naar binnen. Ze hing haar jas op en haastte zich de woonkamer in. 'Moeten we de jongens laten weten dat we niet weggestuurd zijn of kijken we eerst.'

Melody deed haar schoenen uit en plofte op de bank. 'Ik stuur Xav wel een appje. Ik ben veel te nieuwsgierig om te wachten.' Ze legde Dominique's jasje op de tafel en typte snel een berichtje waarna ze haar telefoon weglegde.
Wat had Dominique hen gebracht dat ze het op zo'n vreemde manier had gegeven? Had ze dit helemaal uitgedacht? Melody glimlachte. Het was Dominique. Natuurlijk had ze het uitgedacht.