Schim & schaduw | Deel 3

Hoofdstuk 16 - Domme plannen

'Wacht, jij bent hier nog niet eerder geweest, toch?' Xavier stopte midden in de oude straat van Weltsende.

'Nee, dit is de eerste keer.' Melody's ogen gleden over de oude witte huizen. Er zaten bloemen in de plantenbakken en brandde licht achter de ruiten. De straat was gevuld met de geur van avondeten. Het was een aangename plek om te zijn. Ze had nooit kunnen raden dat dit maar twee kilometer van het kamp lag. Zelfs al deelden de twee plekken dezelfde naam.
'Oh, dan moet je de milkshakes echt proberen.' Lucile greep haar hand vast. 'Kom!'

Melody keek kort naar haar grijze vingers en toen naar haar vriendin. Een glimlach verscheen op haar lippen. Ze volgde haar de straat door tot ze bij een kleine snackbar kwamen. Op het terrasje ervoor zaten meerdere jongeren in overalls. Sommigen herkende ze van hun trainingsgroep. Waarschijnlijk was dit een van de weinige plekken in het dorp waar je kon eten.

Lucile duwde de klapdeuren open en stapte de rood geruite tegelvloer op. De vette geur die in de lucht hing was overweldigend. Melody keek naar de oude posters die langs de muur hingen. Haar ogen werden getrokken door een gezicht dat haar bekend voorkwam. Een blond meisje met grote ogen keek de camera in. Er stond een nerveuze glimlach op haar gezicht. "Gezocht, Melody Summers," stond er boven de foto.
Lex stootte Xavier aan en fluisterde wat in zijn oor.

Xavier liep naar haar toe en keek naar de poster. 'Ze lijkt niet op je.'
Melody knikte. 'Anders was het me nooit gelukt om een jaar op de vlucht te blijven.'

'Niet? Ik dacht dat je een goed plan had. Of vrienden die hielpen of...'

'Nee,' kapte ze hem af. 'Alles wat ik had was geluk.' Dat was niet de hele waarheid, maar ze ging hem niet uitleggen dat ze toen slechts een vervelende muis was. Dat ze dachten dat ze haar makkelijk uit de weg zouden ruimen. Pas toen dat mislukte, wisten de niverials haar opeens te vinden.

'Wat willen jullie?' Lucile draaide zich naar hen om.
Melody keek haar vragend aan. 'Hoe bedoel je?'

'Wat willen jullie eten.'

'Patat, een chocolade milkshake.' Ze keek door de oude ruimte. Hij voelde opeens akelig krap. De dikke lucht stroomde maar moeizaam in haar longen. 'Ik ga even buiten staan. Ik betaal je wel terug.'
Lucile knikte schonk haar een kleine glimlach. 'Xavier, wat wil jij?'

Melody haastte zich naar buiten, terwijl haar vrienden verder praten. Ze liep naar de overkant van de rustige straat. Onder een oude esdoorn bleef ze staan. Het was oké, herinnerde ze zichzelf. Ze was nog steeds veilig. Die poster was oud en niemand veroordeelde haar erom. Ze zoog de koude buitenlucht haar longen in.

De klapdeuren van de snackbar gingen open en Lex stapte naar buiten. De jongen keek om zich heen voor zijn ogen de hare ontmoetten. Hij glimlachte en liep haar richting uit. 'Hé, gaat het?'

'Jawel, die poster was gewoon iets te veel.'

'Dat kan ik me voorstellen. Sorry dat Xav zoveel vragen stelt. Takt is niet zijn ding.'
'Het is niet erg.' Ze glimlachte zwakjes. 'Laten we deze dag niet verpesten door een oud stuk papier.'

Lex grinnikte zacht. 'Inderdaad. Bovendien lijk je echt niet meer op haar. Je was echt cool vandaag.'

Ze schudde haar hoofd. 'Ik weet vrij zeker dat niks aan mijn panische gezicht episch was.'

Hij schoot in de lach. 'Dat viel wel wat mee. Wij schrokken er net zo veel van als jij. Hoe je als die illusies brak was heel gaaf en toen Lucile zichtbaar was en hem een lesje leerde... Ik had haar niet eens zien verdwijnen.'

'Lucile is geweldig.' Ze voelde haar wangen warm worden. 'Zij is hier echt voor gemaakt.'
Lex knikte. 'Maar onderschat jezelf niet.'

'Dat doe ik niet. Ik weet wat ik kan.' Ze glimlachte. 'Maar ik ben niet half zo slim als haar en heb meestal geen idee wat ik doe. Brute kracht lijkt misschien gaaf, maar kennis en inzicht is veel meer waard.'
Hij knikte. 'Gelukkig hebben we straks een heel team.'