Schim & schaduw | Deel 3

Hoofdstuk 9 - Officieel

'Gaan we dit de rest van de dag doen,' kreunde Lucile toen ze het veld af liepen. Haar overal zat vol met modder vegen. Melody wist zeker dat ze er zelf niet beter uit zag.

'Ik ben bang van wel.' Ze trok haar paardenstaart los en verzamelde de losgeschoten lokken bij elkaar voor ze het elastiek er opnieuw omheen deed. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe mevrouw Demonett het veld overstak en hun richting uitliep. De kleine vrouw droeg nu een donkere overal en een paar laarsen.

'Goedemorgen dames, ik heb nog wat papierwerk wat moet worden ingevuld. Hebben jullie een momentje?'

'Ja, natuurlijk.' Melody keek Lucile aan. Die knikte instemmend.
'Dat is mooi, ik heb het al aan mijn collega doorgeven, dus jullie worden niet gemist.' De vrouw ging hen voor naar een laag wit gebouw. Ze duwde de deur open. Een muffe geur kwam hen tegemoet. De kale gang zag eruit alsof er al even niet gestofzuigd was. Er waren modderige voetsporen op de grond te zien.
Melody keek kort naar haar eigen laarzen. Ze veegde hen zo goed als ze kon af aan de oude mat, maar het voelde zinloos. Toen mevrouw Demonett doorliep gaf ze het op en volgde haar naar een klein kantoortje.

De ruimte was anders dan de vele kantoren die Melody eerder had gezien. Dozen waren tegen de muren geduwd en er hingen spinnenwebben aan het plafond. Er lag een rol tape op de tafel en er waren proppen papier op de betonnen vloer te vinden. Het was een puinhoop, maar Demonett bood haar excuses niet aan. Ze ging op een van de piepende stoelen zitten en zocht door de spullen op het bureau tot ze twee papieren had gevonden. 'Ik heb contracten ondertekend moeten worden, om dit officieel te maken. Neem gerust de tijd om het goed door te lezen.'

Melody knikte en nam het papier aan en liet haar ogen over de regels glijden. Het ging over hun aanwezigheid op het programma, de risico's en het geld wat ze verdienden. Het klonk best redelijk, maar al had het dat niet gedaan, ze kon nergens anders heen. Dus pakte ze een pen van het rommelige bureau en zette haar handtekening.

'Bedankt.' De vrouw nam het papier van haar over. 'Normaal gesproken doen we ook altijd een klein interview met kandidaten. Dat willen we ook graag met jullie doen. Er hangt niks vanaf, maar we willen graag weten waar jullie al goed in zijn en wat leerpunten zijn. Is dat goed?'

'Ja dat is prima,' zei Lucile. Ze zette een krabbel onder haar contract en schoof het naar voren.

Melody knikte instemmend. Was dit een onderdeel van de toelatingstoets waar Lex en Xavier het over hadden gehad? Hoe persoonlijk werd het? Ze voelde zichzelf nerveus worden. Ze had geen geheimen, herinnerde ze zichzelf. Ze was niet meer op de vlucht en ze hoefde ook niet te doen alsof ze geen controle had. Dit was geen ondervraging, het was gewoon een geprek over wie ze was.
'Mooi, wie wil er eerst?'

'Ik wel.' Lucile schonk haar een kleine glimlach.

'Bedankt,' fluisterde Melody zacht. Ze keek toe hoe mevrouw Demonett en haar vriendin de ruimte verlieten. Hun voetstappen stierven weg in de gang. Melody friemelde met haar paardenstaart terwijl ze uit het kleine raampje keek. Buiten op het terrein renden de anderen over een obstakelparcours. Ze hielpen elkaar over een grote muur, de les van eerder ter harte nemend.
Jesper had hier ook gerend, hij had de les over samenwerken waarschijnlijk ook geleerd. Toch had hij besloten om zijn collega's te verraden, om haar te doden. Waar was het misgegaan? Melody probeerde het te bedenken, maar ze had geen idee. De niverial die ze dacht te kennen, voelde als een vreemde. Alleen zat zijn schreeuw permanent vast in haar hoofd. Het galmde na in het stille kantoor.

Het duurde niet lang voordat mevrouw Demonett terug kwam. Lucile was niet bij haar. De dame ging in haar piepende stoel zitten en keek kort uit het raam. 'Het duurt denk ik even voordat ze klaar zijn. Je mag hier wel wachten.'

'Oké, bedankt.' Melody verplaatste haar gewicht in haar stoel. Iemand anders nam het interview dus af. Wie was het? Hoe wist ze dat ze diegene kon vertrouwen? Het kon maar zomaar iemand van... nee, ze was hier veilig. Bovendien, waarom zouden ze haar vragen stellen als ze haar ook wilden doden? Nerveus friemelde ze met haar mouw.