Aşık Olmaktan Korkuyorum

1.BÖLÜM "KADER ANI"

Evden erkenden çıkmama rağmen yine de trafikten kaçamamıştım. Her zaman bomboş olan yol bile bugün alabildiğine araba ile doluydu. Kalbim küt küt atıyor bütün bedenim zangır zangır titriyordu. Bugün hayatımın en önemli sınavını vermeye gidiyordum. Neyse ki korktuğum başıma gelmemiş ve sınav yerine tam saatinde varmıştım. Bir şekilde sınav salonuna girdim. Yerim duvardan tarafın en ön sırasıydı. Gülümseyerek yerime oturdum. Tamda istediğim yerdi. O kadar heyecanlıydım ki elimi kolumu nereye koyacağımı bilemedim. Benden sonra da diğerleri bir bir sınıfa girdi ve az sonra da görevli geldi. Görevliyi elinde sınav kağıtlarıyla görünce heyecanım katlanarak arttı.

Şimdi sınav kağıdı önündeydi. Yavaşça ilk sayfayı açtım derin bir nefes aldım ve ilk soruyu çözmeye başladım. Soruları hiç zorlanmadan çözüyordum ama zihnim derinliklerinde tek bir şey vardı o da keşke babam da yanımda olsaydı da beni destekleseydi bu düşünce beynimi kurcalıyor ve benim kendimi boğuluyormuş gibi hissetmeme neden oluyordu.

Görevli kötü gözüktüğümü fark etmiş olacak ki yanıma gelerek hafifçe omzuma dokundu ve sessizce "İyi misiniz?" dedi. Aslında iyi değildim ama ona iyi olduğumu söyledim. Görevli kız masada ki suyu açarak "İç lütfen" dedi. Su buz gibiydi. İçimdeki yangınımı söndürmüştü sanki. Daha iyi hissettiğimde görevli kıza teşekkür ettim ve bana zarardan başka bir şey getirmeyen düşüncelerimden zor da olsa uzaklaştım. Neyse ki sınavımın yarısından fazlasını bitirmiştim üstüne bir de sınavımı kontrol edecek kadar zamanım bile vardı. Son soruyu çözünce derin bir nefes aldım ve yavaşça verdim. Sınavımı kontrol ettiğimde daha onbeş dakikam olduğunu fark ettim. Optiği görevliye vererek yerime geçtim. Başımın deli gibi ağrıdığı yetmiyormuş gibi bir de dönüyordu. 15 dakikanın sonunda herkes çıkmış bir ben birde bana iyi olup olmadığımı soran görevli kalmıştık. Görevli kız yanıma geldi.

"İyi olduğunuza emin misiniz hiç iyi gözükmüyorsunuz size eşlik etmemi ister misiniz?" dedi. Çok nazik ve bir o kadarda şirin ve alımlı bir kızdı. Bu teklifi geri çevirmeyerek
"Lütfen." diyerek bizimkilere telaş etmesinler diye bir mesaj attım "Arkadaşımla karşılaştım onunla biraz sohbet edip sonra eve döneceğim. Siz beni beklemeyin. Ayrıca sınavım çok iyi geçti merak etmeyin sonra görüşürüz."

Neyse ki fazla kurcalamadı "Tamam evde görüşürüz" diye mesaj attı. Kızın adını sormayı unutmuşum. "Sormayı unuttum adın ne?" dedim merakla.

"Benim adım Meyra. Emin olmak için iki kez sorulup teyit edilen isimlerden. Senin adın ne?" samimiyetle sorusunu yanıtladım.

"Bende Ayliz." Hayatımda belki de ilk kez bu kadar cana yakın, sevecen ve içten birini görüyordum. Ona bakarak içtenlikle gülümsedim. O da aynı içtenlikle gülümsedi.

"Bir şeyler yemek ister misin?" Sanki içimi okumuştu.

"Ben de sana soracaktım. Ben kurt gibi açım."

Arabam annemde olduğu için Meyra'nın arabasıyla güzel bir çay bahçesine gittik. Arabadan hızlı inmiş olmalıyım ki ilk adımımda sendeledim. Bir elimle Meyra'dan destek alırken diğer elimle başımı tuttum. Meyra korkmuş olacak ki beni hemen oturttu.

"Ayliz iyi misin, Ayliz!" elimi başımdan çekmeden "İyiyim merak etme." dedim. Meyra daha fazla dayanamayıp beni hastaneye götürdü. Hastaneye varana kadar başım dönmeye devam etti. Hastaneye gelir gelmez arabadan inip yardım istedi.

"Buraya acil sedye getirin." Gözlerin de bariz bir korku vardı. İki saat önce tanıştığı birisi için fazla endişeliydi. Başımın dönmesi daha da artınca daha fazla dayanamayıp bayılmıştım. Uyandığımda hasta yatağında yatıyordum. Kafamı hafifçe sola çevirdim. Yanımda Meyra vardı. Elimi sıkıca tutmuş ve muhtemelen yorgun düşerek uyuyakalmıştı. Diğer elimle yavaşça saçlarını okşadım. Saçları ipek gibiydi. Saçları kahvenin en güzel tonuydu. Yüzü melek gibiydi. Başında haresi de olsaydı onun melek olduğuna yemin edebilirdim. Gözünden yaşlar aktığını fark ettim. Elimi sıkıyor ve yapmayın diyordu. Dokunmayın onlara. Yalvarırım yapmayın götürmeyin onu diyordu. Onu uyandırmaya çalışıyordum ama uyanmıyordu. Sonunda "Hayır!" diye bağırarak uyandı.